Yep, laat ik het maar toegeven… Ik ben verslaafd, en niet zo’n beetje ook. Wat begon met een lidmaatschap bij de ECI (voor de leuke-nieuwe-klant-cadeautjes), is inmiddels een uit de hand gelopen dagelijkse bezigheid geworden. Ik ben verslaafd, verslaafd aan boeken… Sinds ik mijn e-reader heb sleep ik dat ding overal mee naar toe. De nutteloze minuutjes die voorheen opgevuld werden met het vervelen van andere mensen worden nu steevast besteed aan het lezen.

In mijn readerloze tijdperk was de Bol.com, Bruna, en zelfs de boekenshop op schiphol voor mij een hemel op aarde. Normaal door één van deze winkels lopen/scrollen was er voor mij niet meer bij. Ik werd als het ware naar de boeken toe getrokken en als in trance (of als een bezetene) moest alles betast en doorgebladerd worden. Boeken worden gekeurd op grootte, omslag, kaft, lettertype en natuurlijk ook op onderwerp. Ik kon mij er uren vermaken. Nog steeds trouwens.

Mijn honger naar leesvoer is bijna niet te stillen. Als verslaafde had ik natuurlijk altijd een voorraadje op de plank liggen zodat ik van het ene boek in het andere boek kan rollen en nooit zonder hoefde te zitten. Nu ik digitaal lees heb ik er voor gezorgd dat mijn digitale bieb iedere week wel wordt aangevuld met boeken die ik nog niet eerder gelezen heb. Het mooiste vind ik nog de “serie” boeken. Een verhaallijn die uit meerdere delen bestaat. Erg fijn als je alle delen achter elkaar kunt doorlezen, minder fijn als je een jaar moet wachten op het volgende deel. Inmiddels heb ik van verschillende schrijvers een 2-read lijstje gemaakt omdat ik graag wil weten hoe het verhaal af of verder loopt.

Op dit moment ben ik bezig met het tweede deel van een (tot nu toe) vierdelige serie van de schrijver Cody McFadyen (de Smoky Barrett reeks). Ik moest een kleine huivering onderdrukken toen ik voor de eerste keer naar de titels en de kaften van de boeken keek. “Dit voorspelt niet echt een heel gezellig verhaal.” En ik zat er met deze uitspraak boven op. Luguber en sommige passages in het verhaal zijn ronduit walgelijk. Maar de schrijfstijl is vlot en daadkrachtig met hier en daar een vleugje humor. Goed genoeg om door de smerigste stukjes van het boek heen te tijgeren. Al met al heeft het wel iets weg van de Amerikaanse politie en FBI series, een combinatie van Bones, the Closer en CSI, maar dan nog net iets bloederiger.

Mijn vriend zei, na het voorlezen van één van de smerigste passages ooit, dat zo’n verhaal alleen maar verzonnen kon worden door een psychopaat. Ik vraag mij af wat dat dan over mij als lezer zegt :s