Sinds een jaar of drie ben ik er achter dat hardlopen helemaal niet zo vervelend is maar juist erg leuk. In tegenstelling tot wat ik altijd dacht werkt het verslavend, is het ontspannend en tegelijkertijd een lekkere actieve bezigheid. Hoewel ik deze gedachten niet altijd terug kan vinden op de momenten dat ik het zwaar heb. Ik ben begon met het opbouwen van conditie, twee minuten rennen, één minuut lopen, twee minuten rennen, één minuut lopen enz. en dat vijf kilometer lang. Uiteindelijk is het schema uitgewerkt naar vijf km rennen zonder tussenkomst van de bekende minuutjes lopen. 

Helaas gebeurde het nog wel eens dat ik mijn motivatie onderweg een beetje verloor. Ik had er gewoonweg niet altijd zin in. Na weken achter elkaar niet gelopen te hebben kon het niet anders dan dat mijn tijd op de vijf km langzamer werd. Ik besloot mijzelf een doel voor ogen te houden. Dit jaar de 5 km in 25 minuten en minimaal de 10 km uit rennen zonder tussenkomst van een minuutje lopen. Om een gedeelte van dit doel te bereiken heb ik de afgelopen maanden minimaal drie en soms vier keer in de week mijn longen uit mijn lijf gerend in de polder en door de wijk. (uiteraard met een goede warming-up en cooling down)

Om mij heen besloten steeds meer familieleden en vrienden te gaan hardlopen. Dit werkte aanstekelijk en motiverend. We besloten een pagina op facebook te openen zodat we daar onze trainingen konden bespreken, tips konden delen en elkaar gemotiveerd konden houden. Vooral dit laatste is erg belangrijk. Om niet zomaar doelloos rond te rennen leek het mij leuk om mij in te schrijven voor een wedstrijd. En met mij besloten er meerdere mee te doen. Op internet vond ik verschillende loopagenda’s met korte en lange loopafstanden bij ons in de buurt. De eerste wedstrijd die voor mij haalbaar was (ik wilde natuurlijk wel een beetje goede tijd neer zetten) was de Seuterloop in ‘s-Gravendeel. Een loop die vernoemd is naar het aardappeltje gebakken in reuzel (en de inwoners van het durp ’s-Gravendeel zelf). De Seuterloop is een vast onderdeel van de feestweek aldaar. De loop bestaat uit de vijf of de tien kilometer. Mijn neef en ik besloten mee te doen aan de vijf km, terwijl een vriend van ons zijn best ging doen op de tien km.

Op 11 augustus 2011 was het dan zover. Om 19.30 uur klonk het startschot en we gingen met een grote groep tegelijk van start. De lopers schoten links en rechts om mij heen en ik liet mij mee voeren met de stroom. Ik begon, zoals verwacht, veel en veel te snel maar wilde graag bij de groep blijven. Na de eerste km besloot ik mijn eigen tempo aan te houden en dat liep direct al een stuk beter. Mijn neef had zijn eigen tempo ook gevonden en was al uit het zicht verdwenen. Onderweg sloot ik aan bij een groepje mensen variërend in de leeftijd 50+, dood en schijndood. Maar deze hadden wel mijn tempo. Onderweg vroeg ik mij nog even af waarom ik hier in vredesnaam aan mee wilde doen. Maar deze gedachte verdween als sneeuw voor de zon toen ik bij mijn laatste ronde om de “kreek” zoals ze dat daar noemen, was aangekomen. De mensen stonden te klappen en te juichen. Ik liet mijn “hazen” voor wat ze waren en ging een versnelling harder. Toen de finish in zicht was wilde ik mij niet laten kennen en zette een sprintje in. Ik finishte een halve minuut sneller dan ik verwacht had. Ik ben in zijn geheel niet teleurgesteld over mijn prestatie. Een volgende run, met in mijn achterhoofd de tip: begin langzaam maar eindig snel, moet ik toch zeker onder de 30 minuten kunnen lopen?!