Nou nou… Ik wist dat ik een ietsie pietsie was aangekomen. Dat ik niet meer maatje 36/38 had was mij ook al wel bekend. Maar dat ik nu niet meer in mijn favoriete pantalon kon komen zonder te springen en aan mijn broek te rukken en te trekken om vervolgens, als ik dan eindelijk het knoopje dicht kon krijgen, als een opgebonden rollade door het huis te lopen was de druppel. In nog geen jaar tijd heb ik blijkbaar meer gegeten en gesnoept en minder bewogen dan al die jaren daarvoor. Een jammerlijke constatering.

Na meer dan zes weken niet te hebben kunnen sporten in verband met mijn blessure , was ik het zat en wilde weer lekker bezig zijn. Om nu iedere dag te gaan skaten met dit smerige weer ging mij iets te ver. Daar komt bij dat mijn bovenbeen daar ook niet al te blij van zou worden en het herstel waarschijnlijk nog langer zou duren. Ik besloot daarom het zwembad met een bezoek te vereren.

Zwemmen doe ik over het algemeen alleen als ik met vakantie ben en dan moet er wel een glijbaan aanwezig is. Ik ben en blijf wat dat betreft een 8 jarig kind en deze periode zal en wil ik niet ontgroeien. Maar nu was het recreatiebad helaas gesloten en moest ik mij wenden tot het wedstrijdbad.

Op het moment van mijn binnenkomst was deze nagenoeg leeg. De waterpolotraining was bijna afgelopen en een handje vol wachtende ouders vulde de hal. Een bad voor mij alleen zag ik wel zitten. Lekker op mijn gemak baantjes trekken zonder andere mensen in de weg te zwemmen. Ik kom de kleedruimte uit gelopen en sta nog te pielenmuizen met dat vreselijk jeukende smerige half afgekloven plastic bandje waar mijn kluissleuteltje aan vast zit als mijn oog valt op het wedstrijdbad. Ik heb geen idee waar en wanneer die volksverhuizing tot stand is gekomen maar het ziet er werkelijk zwart van de mensen. Dus… Ik moet even op mijn eerdere gedachten terug komen, dat wordt toch niet alleen baantjes trekken.

Ik wacht tot de meute in het water ver genoeg van mij af gezwommen is en duik dan met een sierlijke (daar ga ik dan maar even vanuit) boog het water in. Ik laat mij uitdrijven onder water en als ik adem te kort kom zwem ik weer naar boven. Ik moet uitkijken waar ik naar boven kom om niet tegen mijn mede zwemmers aan te botsen. Het eerste wat mij op valt is dat het water helemaal niet zo koud is als in mijn herinneringen. Dat is in ieder geval een plus puntje voor deze avond.

Terwijl ik tussen de mensen door laveer raak ik bij baantje drie al bijna buiten adem. Ik ga veel te snel. Ik wil iedereen inhalen die voor mij zwemt en ga ze eerst links en daarna rechts voorbij. Na 10 minuten vraag ik aan een wat oudere vrouw die er uitziet alsof ze hier dagelijks komt of het altijd zo druk is op een doordeweekse avond. Ze antwoord: “Normaal niet, maar als je nog een kwartiertje wacht wordt het al wat rustiger!” Als ik zo door ga ben ik over een kwartier dood en moet ik gereanimeerd worden door één van de vooral-niet-knap-uitziende-badmeesters. Na een paar minuten aan de kant gehangen te hebben om weer op adem te komen besluit ik mijn tempo iets te verlagen. We moeten immers niet te hard van stapel lopen. Hoe was het gezegde ook alweer: Hardlopers zijn doodlopers? En ik denk dat er in dit geval geen uitzondering voor zwemmers gemaakt wordt. Ik kijk vol bewondering naar de mensen die al borstcrawlend en vlinderslagend door het water glijden. Alsof het ze geen moeite kost. Ik houd het braaf bij de schoolslag. Het enige nadeel vind ik dat die mensen denken het bad voor zich alleen te hebben. Als nieuwkomer in het bad eis ik bij deze mijn plek op. Ik heb nota bene ook entre moeten betalen om binnen te komen. Dus ook ik zwem stug door met mijn neus in de lucht (anders verdrink ik). Al snel lijkt mijn verwaande houding te werken en wordt er plaats voor mij gemaakt. Aha, zo werkt het dus in de zwembadscene…

Als ik op de klok kijk ben ik aangenaam verrast. Het half uur is al voorbij en ik ben niet eens zo moe. Ik voel mijn spieren en vooral die in mijn nek toch wel en dat is een goed teken. Ik heb weer wat gedaan… Hopelijk wordt dat geen spierpijn. Als ik uit het bad stap voel ik mij zo vreselijk zwaar dat ik bang ben om te vallen. Ik doe heel nonchalant of ik mijn spieren losmaak en loop vervolgens in een waggelpas naar de kleedruimte.

Na een heerlijke warme douche rijd ik moe maar zeer voldaan terug naar huis. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik vond het heerlijk en neem mij stellig voor minimaal één keer in de week een half uur te gaan zwemmen als vervanging van het hardlopen.