Bij de gedachten alleen al zullen een hoop mensen afhaken, doorbladeren in hun tijdschrift, hun hoofd afwenden, verder zappen, of hun vingers in hun oren stoppen. Ik in ieder geval wel. Maar hoe meer ik mij begon te irriteren aan mijn bril, en dan met name als het regende of tijdens het sporten, hoe meer mijn belangstelling werd gewekt voor iets wat in mijn “ogen” bekend staat als een medisch wonder. Dan in eens is bij mij de maat vol en sta ik open voor iets waar ik tot voor kort nog niets van moest weten… Ik speurde het internet af en vroeg bekende die deze procedure al eerder ondergaan hadden het hemd van het lijf. Toen ik eenmaal achter mijn besluit stond, dat heeft nog even een paar weken geduurd, heb ik een afspraak gemaakt voor een medisch vooronderzoek.
Mijn afspraak stond gepland op donderdag 15 juli 2010. Met toch wel wat zenuwen in mijn lichaam togen mijn vriend en ik af naar Amsterdam. Inmiddels wist ik zo ongeveer wat mij te wachten stond. Maar het was mij nog niet bekend of ik mijn ogen daadwerkelijk kon laten laseren. We werden vriendelijk ontvangen en direct volgden er een uitleg. Mijn ogen werden van alle kanten bekeken. De druk van mijn oogbol werd opgemeten en er werd een topografische landkaart van mijn ogen zichtbaar gemaakt inclusief legenda. Voor ons een compleet raadsel, voor de arts zo klaar als een klontje. Vervolgens kreeg ik een gesprek met een optometrist. Ze nam de sterkte van mijn ogen door evenals die van mijn bril. Dit leek haar allemaal prima in orde. De afgelopen twee jaar was ik, in tegenstelling tot wat ik zelf dacht, niet heel erg veel achteruit gegaan.
Mijn ogen bleken dan ook: GESCHIKT
Om er zeker van te zijn dat er tijdens het laseren de juiste sterkte gelaserd zou worden, wat toch wel erg fijn zou zijn, moesten mijn ogen nog gedruppeld worden. Na een half uurtje zouden mijn ogen nogmaals gemeten worden. In de tussen tijd kregen we uitleg over het laseren zelf en wat ik zoal kon verwachten. Mijn blik werd steeds waziger en het licht steeds feller. Maar dit bleek volgens de arts heel normaal. De optometrist vertelde mij dat er verder geen afwijkingen waren en dat ik de dag er na al terecht zou kunnen.
Dus vrijdag rond de klok van 12 uur waren wij weer bij de oogkliniek. Mijn zenuwen had ik tot nu toe aardig in bedwang. Bij binnenkomst telde ik een tiental brildragende mensen, sommige van hen zagen er iets bleker uit dan ze er uit hoorden te zien. Dit stelde mij enigsinds gerust.
Na een kort gesprek met de oogarts werd mij meegedeeld dat mijn ogen er keurig uit zagen en dat ik een model laserpatiënt was. Dit werd hoogstwaarschijnlijk ook tegen de andere 16 kandidaten van die dag verteld. Na dit laatste gesprek en nadat ik mijn handtekening had geplaatst op het medische dossier (waarmee ik hen toestemming gaf tot het uitvoeren van de gehele procedure en tevens aangaf op de hoogte te zijn van alle eventuele mogelijke risico’s die dit met zich mee zou kunnen brengen) was het dan eindelijk zo ver.
Met vijf man tegelijk werden we naar de behandelkamers gebracht. We kregen een haarnetje, schort en slofjes over, voor en om. Onze ogen werden met een verdoving gedruppeld en toen was het wachten aangebroken. Mijn linker en rechter buurvrouw stonden op het punt van flauwvallen en ondanks de twee valiumtabletten die ze eerder op de dag ingenomen hadden rilde ze nog erger dan een persoon met onderkoelingsverschijnselen. De meest engste en gekste risico’s werden ter sprake gebracht. Omdat ik geen zin had om mij gek te laten maken door deze twee dames besloot ik tot een vijf minuut durende peptalk. Emiel Ratelband zou trots op mij zijn geweest. Uiteindelijk werden we één voor één weg geroepen. Ik was de laatste van de eerste vijf en had dus nog even de tijd om mijn lichaam en geest op één lijn te brengen… of te wel, mijn hartslag en mijn ademhaling onder controle zien te krijgen. Toen de zuster mijn naam riep wilde iedere molecuul van mijn lichaam zich zo snel mogelijk naar de uitgang begeven. “Waar zat ik met mijn gedachten? Waarom?? Was ik gek geworden of zo?” Tijd om antwoord te geven op mijn eigen vragen had ik niet want de zuster had mij al bij de hand genomen. Voor ik het wist lag ik op een soort van tandarts stoel met vijf man in groene pakken om mij heen. Blijkbaar keek ik erg angstig want de zuster heeft mijn hand niet meer los gelaten. Terwijl ik mij probeerde te ontspannen werd er een grote lamp boven mijn hoofd gehouden. Heel even bevond ik mij in een futuristische ruimte met al die lichtjes om mij heen. Binnen één seconde werd mijn rechter ooglid van een klem voorzien. Het knipperen werd hierdoor onmogelijk gemaakt. Het gedeelte, afgezien van het “flapje” weghalen waar ik zo op terug kom, leek mij het ergste maar stelde in de praktijk niets voor.
Even een korte uitleg tussen door: Om je ogen te kunnen laseren moet het buitenste laagje van het hoornvlies van je oogbol tijdelijk opzij geschoven worden omdat het bovenste laagje zichzelf binnen afzienbare tijd weer hersteld. Om een blijvend resultaat te krijgen moet er dus onder het bovenste laagje van je hoornvlies gelaserd worden. Er zijn verschillende behandelingen om zover te komen. Ik heb gelukkig de minst pijnlijke behandeling gekregen. Er werden bij mij duizenden laserpulsen op mijn oog gericht. Zodra ze de juiste diepte hebben bereikt vormen de laserstralen het bekende“flapje”.
Boven op mijn oogbol werd een glaasje geplaatst en toen werd alles zwart. De arts vertelde mij precies hoe ver hij was en wat hij deed. Ik zag alleen maar roze witte en blauwe stipjes dansen in een zwarte zee. Op het moment dat de druk het zwaarste aanvoelt en de vriendelijke zuster een gebroken middenhandsbeentje had opgelopen was de eerste behandeling van mijn rechter oog al achter de rug. Wel geteld 45 seconden verder. Nu ik wist dat het geen pijn deed kon ik mij iets meer ontspannen. Na wederom 45 seconden was ook mijn andere oog van een “flapje” voorzien. Ik werd terug gebracht naar de andere slachtoffers. Afgezien van mijn wazige en als in een droom verkerende blik merkte ik niets van mijn “flap” ogen. Volgens de zusters was dit het ergste van de hele behandeling. De rest kon alleen nog maar mee vallen. Een enkeling slaakte een zucht van verlichting, de mannen kon het allemaal niet zo veel schelen. Maar ik daarentegen begon mij nu toch wel enigsinds zorgen te maken om het “flapje” wat weg EN weer terug geschoven moest worden. Je kunt nu niet bepaald je “blik” afwenden als ze met je oog bezig zijn.
Gelukkig was er ook tijd voor wat grapjes tussen door zoals: “Hiernaast zit een dierenwinkel, heb je die gezien? Daar verkopen ze honden mocht de procedure mislukken.” De heren en ik moesten er erg om lachen. De valiumdames zagen er de lol niet zo van in geloof ik.
Na dertig minuten werden we weer één voor één opgehaald. De echte behandeling ging nu van start. Mijn ogen werden grondig schoon gemaakt en mijn gezicht werd van een plastic sticker schort voorzien. Bij een normale operatie zijn deze beter bekend in de kleur blauw of groen. Het voor mij inmiddels bekende oogklemmetje kwam weer tevoorschijn en zonder aarzelen van de oogarts lag ik alweer met een uitpuilend oog naar het plafon te staren. Er werd mij verteld wat ik wel en vooral NIET moest doen (Ontspan je kaak, hou je hand stil, niet met je voet wiebelen en vooral niet trommelen met je vingers…) Mijn eerste opdracht: “kijk naar het rode lampje” Dat deed ik braaf tot ik een plons met water in mijn oog gegoten kreeg. Althans zo voelde het. Ik wilde het water weg knipperen maar dat ging dus niet. In een wazig beeld zag ik dat de arts iets in mijn ooghoek deed. Hij haalde het beruchte “flapje” weg. Dat viel inderdaad reuze mee. Ik voelde er totaal niets van en door mijn wazige blik zag ik ook niet zo goed met wat voor instrument hij dit deed. Naast mij begon een cirkelzaag aardig wat geluid te produceren. Dat bleek de laser te zijn. Iet wat paniekerig greep ik de andere hand van de zuster (zat bij de prijs inbegrepen..) om ook deze tot moes te knijpen. Ze loodste mij vol overgave door de hele behandeling heen. Na enkele seconden was de laser alweer weg. Mijn oog werd voorzien van nog een lading water en de oogarts schilderde letterlijk mijn “flapje” weer terug. Wat restte was een stoot adrenaline en de stank van verbrand vlees. Ook nu liet ik met wat meer rust mijn tweede oog doen. Direct na het laseren trok te arts het plastic van mijn gezicht. Ik lieg niet als ik zeg dat dit de pijnlijkste vijf seconden van de hele procedure waren. Mijn gezicht was in een ruk geëpileerd. Opgelucht haalde ik adem. Dit was achter de rug.
De optometrist bekeek mijn ogen nogmaals en concludeerde dat het er allemaal perfect uitzag. De komende vier uur zouden misschien wat onaangenaam kunnen verlopen maar verder verwachtte ze geen complicaties.
Op naar huis. Tot aan de snelweg had ik nergens last van. Zelfs het licht kon ik nog goed verdragen. Als donderslag bij heldere hemel sloten mijn ogen zich en begonnen vreselijk te prikken en te tranen. Alsof iemand opeens twee vingers door mijn ogen tot aan de achterkant van mijn hersenpan naar binnen stak. Ik heb overigens geen idee hoe dat voelt maar kan mij er inmiddels een zeer kleine voorstelling van maken. Het aftellen was nu dus begonnen. De komende vier uur zou ik jammerend en met mijn ogen dicht door gaan brengen. Terwijl mijn vriend ons letterlijk naar huis vloog, ik kon nu toch niet zien hoe hard we gingen, zocht ik op de tast naar alles wat mijn zicht kon verduisteren. Daar zat ik dan, met twee zonnebrillen en mijn handen voor mijn ogen en over mijn hoofd een jas getrokken. Toegegeven, het moet er hilarisch uit hebben gezien. Sommige zouden misschien gedacht hebben dat dit de nieuwste burka rage moest zijn.
De arts had niet gelogen toen hij zei dat ik er ongeveer vier uur last van zou hebben. Rond 20.30 uur zat ik met mijn zonnebril op naast mijn vriend op de bank (nog maar een beetje zielig te zijn) mijn zicht was toen al scherper zonder bril.
De volgende dag moesten we terug voor de eerste na controle. De behandeling was zeer geslaagd en volgens de arts zag alles er keurig uit. Mijn zicht is terug gebracht naar “0” en dat betekend 100% zicht, zelfs mijn cilinder (niet dat ik wist dat ik die had) is inmiddels te verwaarlozen. Volgens de arts een blijvend resultaat. Mijn ogen moeten nog wel wennen aan de felheid en scherpte. Iedere dag zien we weer iets verder. De komende maand zal ik nog wel dagelijks moeten druppelen gevolgd door een tweede controle.
De hele behandeling is mij 100% mee gevallen. Afgezien van mijn epileersessie en de vier uur daarna heb ik totaal geen pijn ervaren. En dat voor iemand met een pijngrens van een pantoffeldiertje…
En voor nu, maar hopelijk voor altijd, ga ik mijn bril aan de wilgen hangen!!
Inmiddels zijn we ruim een jaar later. Ik heb nog steeds 100% zicht en ben erg blij dat ik het lef heb gehad dit te doen. Als er mensen zijn die twijfelen om deze stap ook te nemen? Ik kan alleen maar zeggen: “DOEN!!”
Deborah Hamar 
Heel blij om eens zo’n verhaal te horen!
Ikzelf heb vier jaar lang lenzen gedragen, maar kreeg plots (door te veranderen van lenssoort) een erge ontsteking op mijn oog, waardoor ik terug moest naar mijn brilletje.
Vanaf januari mag ik misschien terug lenzen (dat is dus exact een half jaar na mijn ontsteking), maar dat is niet eens zeker…
Als ik geen lenzen meer zou mogen dragen, zou ik denk ik ook voor zo’n laserbehandeling kiezen, maar nu ben ik nog te jong denk ik. (‘k ben twintig).
Wat een interessant stukje en je hebt het goed geschreven! Tijdens het lezen had ik het gevoel dat het bij mij gebeurde haha.
Ik weet niet of ik het zelf zou doen. Ik heb zelf -6, bijna -7, dus het zou wel kunnen. Maar ik stoor me momenteel niet dusdanig aan mijn bril en lenzen dat ik het overweeg.
Maar bedankt voor de uitleg 🙂
Wat leuk om nu te lezen hoe het in zijn werk gaat! Ik moet wel zeggen, ik weet niet of je me nu wel overtuigd hebt, want het klinkt allemaal heel eng. Het is eigenlijk al een wonder dat ik lenzen aandurfde 😛
Ik heb het in ieder geval met plezier gelezen!
@ Lilith: Negatief nieuws komt altijd als eerste aanbod. Je bent zeker niet te jong. Vanaf 18 jaar is het toegestaan. Het heeft te maken met het volgroeien van je oogbol (oid). Ik hoop voor je dat je terug kunt naar je lenzen. Wel zo fijn als je dat gewend bent. Zelf heb ik een week lenzen geprobeerd maar vond het drie keer niets. Natuurlijk is het een kwestie van wennen, maar ik wist op voorhand al dat ik mij vreselijk zou gaan irriteren aan die dingen (een beetje bevooroordeeld misschien??)
@ Laura: Dank je wel 🙂 Bij een grotere afwijking bestaat de kans dat het niet direct in 1 keer zou lukken en dan zou het dus nog een keer gedaan moeten worden. Mijn zusje had ook rond de -7 en die heeft nu na 4/5 jaar jaar toch weer een bril omdat ze inmiddels weer op -0.50 / – 1 zat. Ze heeft trouwens niet dezelfde behandeling als mij gehad. Maar een andere vorm van laseren.
@ Nicole: Het klinkt ook inderdaad allemaal erg eng. Bij het bekijken van de youtube filmpjes (toen ik informatie aan het inwinnen was) voelde ik de rillingen langs mijn rug lopen. En toen het geluid van die laser. Ik dacht op zijn minst dat ze met een cirkelzaag mijn hoofd af zouden zagen (oh dit helpt natuurlijk ook niet echt om je over te halen he?? 😉 )
Goh, wat dapper dat je dat gedurfd hebt. Wel fijn dat je na gebleken geschiktheid meteen terecht kon, anders zit je er weken tegenaan te hikken of ga je weer twijfelen.
Je hebt er een spannend en duidelijk verhaal van gemaakt. Zelf zit ik gelukkig slechts aan een leesbril, het lijkt me inderdaad vervelend om een bril te hebben met regen en kou.
Interessant om te lezen hoe het precies in zijn werk gaat. En fijn dat het je zo goed heeft geholpen 🙂
Boeiend verhaal, waar ik af en toe wel heel erg blij was dat mijn ogen prima in orde zijn. Ben echt geen held met dit soort dingen. Moest wel even heel erg hard lachen om het grapje met de honden 😀 En ik heb je verhaal even aan mijn vriendje laten lezen, hij overweegt dezelfde operatie.
in 1993 heb ik mijn ogen ook laten behandelen, niet met lasers toen, maar met mesjes.
Nu zijn we 18 jaar verder en ik ben nog steeds tevreden over die “krassen” van toen.
Er zijn wel andere problemen geweest met mijn ogen dit jaar, maar die hadden niets met die ingreep van toen te maken.
@ Suske: Mijn zusje heeft het een aantal jaar eerder dan mij laten doen en had ook de behandeling met mesjes (volgens mij) de na pijn die ze had was ook veel heftiger dan die ik had. Ik was er met vier uur vanaf en heb verder ook geen pijnstillers moeten slikken. Hoe was dat bij jou?
een paar dagen had ik pijn en moest ik druppels in de ogen doen en enkele pijnstillers nemen. Na een week kon ik redelijk goed zien.
Interessant om te lezen. Dat doet me wel weer beseffen dat ik blij mag zijn dat mijn ogen het prima doen.
Wat goed dat je er een stukje over schrijft! Interessant….
@ Aimee: Inderdaad. Ik had vroeger nergens last van maar op eens realiseerde ik mij dat ik geen kenteken meer kon lezen… erg frustrerend. Na een tijdje met bril rond gelopen te hebben was ik het zat.
@ Ariadne: Een keer een positief stukje ipv al dat negatieve dat tegenwoordig in het nieuws is.
@Deborah : heb je helemaal gelijk in!
Interessant om te lezen. Krijg er spontaan zere ogen van haha. Wil wel heel graag laten laseren (heb -5) maar ik geloof dat m’n ogen nog niet helemaal uitgegroeid zijn (ben nu 20).
Vanaf 18 jaar is het mogelijk. Ik kan het je alleen maar aanraden. 🙂
O echt, dat valt me mee. Ben alleen bang dat ik voorlopig nog even moet sparen ervoor haha
Ik heb het eerlijk gezegd niet helemaal gelezen, maar tot dat je roze en blauwe stippen zag. Ik vind het eigenlijk een beetje eng! (whahaah ik ben echt een watje)
Mijn broer heeft -10 of meer. Zou dat daar ook bij gaan?
Het lijkt me echt vreselijk, ik hou het bij lenzen!
Ik ben blij dat ik gewoon goed zicht heb. Lijkt me super eng. Mijn vriend wil het ook laten doen, maar ik blijf toch mijn twijfels erover houden…
Vond ik ook. Ben blij dat ik ReLEx smile heb gedaan. Veiliger dan LASIK. Greetz. Tim
Interessant om je ervaring te lezen! Het lijkt mij wel een enge behandeling, maar de resultaten zijn dan wel weer erg fijn! Heb zelf behoorlijk slechte ogen en krijg vaak de vraag of ik ze niet eens zou laten laseren. Het lijkt mij wel heel vreemd om direct alles scherp te zien als ik ’s ochtends wakker word, haha. Ben voorlopig nog wel content met mijn lenzen en jampotjes ;), maar wie weet in de toekomst…
Enerzijds zou ik het graag laten doen… Anderzijds klinkt het echt verschrikkelijk, hoe goed het resultaat ook mag zijn 😦
@ Sharina: haha… Met een levendige fantasie kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
@ Hans: Bij een hele grote afwijking moeten ze het in 2 keer doen. Maar of -10 ook kan durf ik niet te zeggen.
@ Anke en Esra: Ik heb er ook wel even over gedaan voor ik de stap durfde te zetten. Maar toen was ik het zo zat en dan gooi ik al mijn twijfels over boord. Ben er nog steeds erg blij mee.
Hier zullen heel veel mensen wat aan hebben 🙂 mijn broer heeft het ook laten doen, maar zijn ogen zijn helaas weer snel achteruit gegaan!
Oh ik vind het zó eng! Ik zit altijd helemaal te rillen als ik zoiets lees.
Lenzen vond ik al eng. Ik heb 4 middagen bij de opticien gezeten voor het lukte. Oogdruppels zijn ook niets voor mij. Ik ben bang alles dat bij mijn ogen in de buurt komt (ik heb 2 jaar lang mascara opgedaan met mijn ogen dícht, voor ik durfde om het normaal te doen).
Ik zit bij jou verhaal letterlijk te rillen, handen voor mijn gezicht, wegkruipen in een hoekje van de bank. Net een horrorfilm.
Ik zit nu ergens rond de -3,75. Ik zei altijd, als ik ooit -6 krijg laat ik mijn ogen laseren. Maar nu zeg ik, als ik ooit genoeg geld heb laat ik mijn ogen laseren. En stiekem denk ik, no way dat ik zo’n vreemde kerel over mijn oog laat schrapen. Straks is het zo’n idioot die nooit een diplima heeft gekregen(je hoort de gekste verhalen de laatste tijd). Ik zou helemaal in paniek raken als ik daar zou liggen. Ik laat mijn ogen wel laseren onder narcose.
Wat heb ik moeten lachen om je reactie. Vooral de zin: No way dat ik zo’n vreemde kerel over mijn oog laat schrapen…. hihihi..
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik er een jaar over gedaan heb voor ik zover was. Ik heb heel veel gelezen hierover en natuurlijk de arts die ik de behandeling liet doen “grondig” voor zover dat kan als leek, onderzocht. Als je besluit om dit ooit te laten doen, zorg dan gewoon dat je bij een erkende kliniek terecht komt.
Ik vind het ook zo ontzettend eng! Dat heb ik bij alles dat bij mijn ogen in de buurt gebeurd (ik denk niet dat iemand moet proberen om mascara bij mij op te doen, dat gaat helemaal mis :P)
Het is inderdaad slim om even goed research te doen over zo’n arts. Zou ik ook doen, het is niet niks. Zeker omdat ik zo bang met wat betreft m’n ogen, zou ik het niet bij de eerste de beste laten doen.
Oh ik vind het toch wel heel eng klinken. Stoer dat je het gedaan hebt.
Nou euh mijn benen worden al helemaal week bij het lezen, laat staan bij het doen….
Ja, inderdaad ik ben een bangerd brrrr……
Pingback: Tikkie, jij bent um… « Deborah Hamar
Pingback: Hiep Hiep Hoera… « Deborah Hamar
Heb je nu ongeveer 1.5 jaar later nog wel is last van je ogen wat door het laseren zou komen? En is je zicht nog altijd even goed?
Ik wil mijn ogen ook laten laseren maar ben benieuwd naar gevolgen op de langere termijn al lijken die er niet te zijn, maar goed kan het altijd vragen voor wat meer zekerheid :)!.
Sorry voor mijn late reactie:
Mijn zicht is nog steeds goed. Hoewel ik door vermoeidheid en veel werken achter de pc soms minder zie. Heb mijn ogen enige tijd geleden laten testen maar alles bleek perfect in orde. Vroeger naar bed en mijn ogen meer rust geven was het advies en niet 8uur achter elkaar door werken.
Ik draag sindsdien wel vaker een zonnebril. Om knijpen met mijn ogen en daarmee dus hoofdpijn te voorkomen. Maar vraag mij af of dit echt door het laseren komt.
Kan het je alleen maar aanraden. Het is pijnloos en je hebt er zoveel gemak van!!
Hou mij op de hoogte van je beslissing en je ervaringen?!?!
Leuk om je verha te lezen. Welke laser behandeling heb je ondergaan?
Ik heb voor in december een afspraak staan…. maar twijfel zo erg. Hehe de angst begint bij mij te komen.
Wat leuk dat er na zo’n tijd nog een reactie komt!
Ik heb de intralase behandeling gehad. Er kwam dus geen mesje aan te pas. Volgens mij wordt er tegenwoordig heel veel op deze manier gewerkt. Het is helemaal pijnloos.
Wat het zo eng maakt is het feit dat je alles kunt zien. Maar het gaat daarentegen ook allemaal erg snel. De ingreep zelf duurde twee keer 45 sec. en twee keer 2 minuten. Succes in december en laat eens weten hoe je het vond 🙂
Leuk verhaal! Duurde even voordat ik hem gelezen had maar als je werkzaam bent binnen de branche doe je dat met veel plezier :). Wat in mijn ervaring de meeste mensen het meest tegenstaat, is de angst voor de ogen. Hier hoef je niet bang voor te zijn. Wel is het vaak zo dat mensen een paar weken last hebben van de ogen – de ene meer dan de andere – maar dit stelt in de praktijk niet zo veel voor!
Leuk verhaal. Ik ben zelf behandeld met ReLEx smile techniek bij Dr. Van Cleynenbreugel in Medifocus in Oud Heverlee (België). Heel het verhaal van “opletten met wrijven” en dergelijke is dan niet meer aan de orde. Greetz. Tim
Pingback: Happy Anniversary … | Deborah Hamar