Terwijl het een komen en gaan is van mensen sta ik zo stil mogelijk en probeer één te worden met het meubilair in mijn omgeving. Ik wacht op een teken van de uitvaartverzorgster, die nog druk in gesprek is met de familie voor wie ik gekomen ben. Foto’s maken tijdens het allerlaatste afscheid is mijn taak voor die middag. Ik wacht geduldig tot ze er klaar voor zijn.
Verdriet, angst, boosheid maar ook dankbaarheid en liefde. De lucht vibreert van de emoties in de kleine ruimte, om zich daarna te laten versmelten tot een grote onzichtbare bal. Een bal die zonder vaart te minderen op mij af komt denderen. Een bijzondere familie, dat had ik tijdens de kennismaking al in de gaten, en dat het wat met mij zou doen was te verwachten. Onbewust zet ik een stap naar achteren, alsof ik hiermee de emoties op afstand kan houden.
Twee mensen komen de kamer naast mij uitgelopen, gevolgd door de uitvaartbegeleidster. Ze knikt mij toe. Een teken dat ik naar binnen mag. Ik stap een onzichtbare drempel over en laat het geroezemoes aan geluiden achter mij. De serene rust die nu heerst doet mij huiveren. In het midden van de kamer staat de kist met daaromheen een zee van bloemen en kaarsen. Aan het hoofdeinde zit een oudere vrouw op een stoel. Ze kijkt mij met waterige ogen aan en perst een glimlach op haar gezicht. “Het leven is soms wrang” zegt ze en haar blik verplaatst zich van mij naar haar dochter in de kist. “Wat heb je nu aan een lang leven als je iedereen van wie je houdt achter je moet laten? Eerst mijn man, toen mijn zoon en nu mijn dochter. Allemaal getroffen door kanker.” Ik kijk de oudere vrouw aan en weet niet zo goed wat ik moet zeggen behalve dat ik het heel erg voor haar vind. Het verdriet om het verlies van iemand van wie je houdt is mij maar al te bekend. Maar een kind verliezen … Nee, daar kan ik niet over mee praten. Ik kan mij alleen maar een voorstelling maken van de emoties die nu door haar heen razen.
Ze schuift een stoel op en klopt met haar andere hand op de plek die vrij komt. “Wil je even bij mij blijven?” Vraagt ze. Getroffen door haar blik en de simpele vraag stap ik op de lege stoel af. Ze pakt resoluut mijn hand en even blijven we heel stil zitten. Een moeder zonder dochter, een dochter zonder moeder. “Straks sluiten we de kist. Maar ik wil haar nog één keer vasthouden. Nog één keer aanraken en ik wil haar nog één keer een kus geven. Wil jij dat voor mij vastleggen?” Vraagt ze zonder haar blik van haar dochter los te maken. Ik zeg dat ik dit heel graag voor haar wil doen.
Ik loop naar de andere kant van de kist om haar de ruimte en tijd te geven. In de kamer achter mij hoor ik verschillende mensen zachtjes praten. Het doet de vrouw niks. Ze is op dit moment alleen op de wereld. Zo ferm als ze mijn hand zojuist had gepakt zo teder raakt ze nu haar dochter aan. Ze streelt haar gezicht, haar haar en raakt vervolgens haar handen aan. Ik ben getuige van een bijzonder emotioneel moment en probeer zo waardig mogelijk mijn werk te doen. De vrouw buigt voorover en kust haar dochter voor een aller laatste maal op het voorhoofd. Er vormt zich een brok in mijn keel en even ben ik blij dat ik aan het werk ben. Ik concentreer mij volledig op de fotografie.
Alsof het afgesproken is komt de uitvaartbegeleidster de kamer in. Het is tijd om de kist te sluiten. De oudere vrouw kijkt mij aan. Met haar blik bedankt ze mij voor dit moment. Ik buig lichtjes mijn hoofd uit respect voor haar en haar dochter.
Niet lang hierna wordt de vrouw omringt door haar familie. Ik plaats mijzelf weer op de achtergrond om van daaruit mijn werk te doen. Samen met haar familie sluit ze de kist. De bloemen worden overgebracht naar de aula en de dragers staan klaar om de kist mee te nemen. De uitvaartdienst gaat beginnen. Een bijzondere en mooie dienst die mij nog lang bij zal blijven…
Deborah Hamar 
Je hebt een bijzonder vak…
Ja, dat ben ik met je eens… Soms ben ik blij dat ik dit niet full-time doe. Maar er zijn momenten dat ik er van baal dat ik dit niet full-time kan doen!!
Wat een bijzonder moment….
“Een moeder zonder dochter,een dochter zonder moeder”…..pffff,heftig! Respect dat je dan je werk kan blijven doen….
Dank je wel…
Het is “even” een knop omzetten. Daarna mogen de emoties komen. Wat overigens niet altijd gebeurd. Veelal is het goed zoals het is.
Heel mooi verwoord, een emotioneel en liefdevol moment….
Ik ben zeker dat je later voor deze mevrouw een lichtpuntje zult blijken ….
Op zo een moment zijn alle details belangrijk voor die moeder. Mooi dat je haar van dienst kon zijn !
Heel ontroerend. Fijn dat je dit voor haar kon doen.
Je bent een kanjer! Je hebt iets gedaan wat heel waardevol is voor deze vrouw! Ik heb heel veel respect voor je maar dat wist je al dikke kus
Dank je wel Nathalie!!
*Slik* brok in mijn keel. Bijzonder moment. Fijn dat je dit mocht doen voor deze moeder!
Heftig, maar zulke situaties en ontmoetingen verrijken je leven. En dan bedoel ik niet op financieel vlak. Je hebt niet alleen hart voor je job maar ook voor de mensen.
Heel mooi geschreven, erg ontroerend. Ik pink even een traantje weg.
Schrijven is een passie van je, maar je vak als fotograaf nog meer….. ik denk dat dit de momenten zijn waarom je doet waar je goed in bent.
Dank je wel Leon!!
Ik denk dat je het niet zelf hoeft te hebben meegemaakt om dit tot op het bot in te voelen. Ik heb twee kinderen en ik moet er niet aan denken dat er iets met ze zou gebeuren. Zeker niet voordat ik er zelf niet meer ben. Laatst sprak ik mijn buuvje. Ze wordt volgende maand 900, Deborah en ze zei (zonder tranen maar met een blik die elders vertoefde) ik heb al mijn zusters (op één na) weggebracht, ik heb een zoon weggebracht, hij werd maar 58. En ik heb een dochter in Canada die ik vermoedelijk afgelopen maand voor het laatst heb gezien. Waarom moet een mens zo oud worden? Ik wist niets te zeggen, maar ik voelde met haar mee.
Datzelfde gevoel heb ik nu ook omdat je het zo mooi en zo diep hebt weergegeven. Natuurlijk gedraag je je professioneel. Maar dit verhaal heeft onmiskenbaar een hart.
De oudere mevrouw zei het al, soms is het leven wrang. Ik heb met je buuvje te doen Platoonline. Bedankt voor je mooie reactie.
Mooi. Jammer dat ons vake niet meer mooi opgebaard kon worden. Maar had mss nog een foto gewenst, al was het maar een hand geweest.
Wat mooi beschreven dit bijzondere moment. Kippenvel krijg ik er van.
Respect voor het mooie werk dat je doet.
Fijn dat je het hebt kunnen doen.
Zulke waardevolle momenten.
Heel bijzonder dat je als ‘buitenstaander’ op zo’n intiem moment in iemands leven daarbij aanwezig mag zijn…
Het bracht bij mij toch ook even een krop in de keel,……heel mooi verwoord,…..en prachtig in beeld gebracht. En puur respect voor de manier hoe jij met je job en die emoties omgaat!!!
Mooi geschreven. En heel bijzonder werk wat je doet. Ik denk niet dat ik het zou kunnen. Ik zou daar zo hard staan snotteren dat het gênant zou zijn. Ik vind het knap dat jij dit op deze manier kan!
ontroerend geschreven… even behoorlijk slikken… doe je goed, lieve Deborah…
ja, het is heel erg triest, maar gaat gepaard met schoonheid.
Hoewel het niet te accepteren is er desondanks toch maar het beste van maken.
Nog steeds vind ik dat je een bijzondere job hebt en hij is je op het lijf geschreven. Hoe jij met de mensen en emoties omgaat, je moet het maar doen. Je doet het fantastisch!
Prachtig beschreven en gedaan….
Heel bijzonder om daar bij te mogen zijn. Lijkt me ook erg heftig..
Heel mooi dat je dit doet en heel mooi geschreven.
Bedankt voor jullie mooie woorden.
Het is zo jammer dat er nog steeds een hoop mensen zijn die de waarde niet inzien van een uitvaartreportage. Helaas spreek ik uit eigen ervaring. Maar ik hoop dat ik juist met die ervaring mensen kan helpen…
Ik pink een traantje weg, dit is zo ontroerend …
Wat fijn dat je de dame op deze manier nog een beetje troost kunt geven. Je bent er bij betrokken en toch kun je een beetje afstand nemen. Daar is inlevingsvermogen voor nodig en jij hebt dat. Dat een hoop mensen geen gebruik maken van een uitvaartreportage heeft wellicht te maken met het ‘vreemde’ of ‘enge’ ervan. Overledenen vastleggen op de gevoelige plaat zal voor veel mensen nog een beetje in de taboesfeer hangen. Ik persoonlijk heb het ook nog nooit gezien of meegemaakt. Een echte eyeopener.
Dat klopt. “Fotografie bij een uitvaart? Alleen feestelijke gelegenheden moeten vast gelegd worden. Al het overige niet!” Gelukkig zien steeds meer mensen het nut van een mooie reportage in. En ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om mij hierop toe te leggen.
Indrukwekkend! Echt prachtig hoe je het verwoord, werd echt helemaal meegezogen in het moment en zag het helemaal voor me. Ongetwijfeld dat ditzelfde gevoel ook zal doorklinken in de foto’s. Ik denk dat het voor de familie heel waardevol zal zijn!
Prachtig…
Crisis even dikke tranen hier, ow wat kan ik me dit gevoel voorstellen en tegelijk ook weer helemaal niet. Maar het gevoel wat je krijgt door afscheid te nemen van een geliefde is blijkbaar universeel….. Diep respect dat jij het op hebt kunnen brengen bij die vrouw te blijven, denk dat de emotie mij echt had doen vluchten….
Pingback: Wist je dat… | Deborah Hamar
Zo vlak voor het slapen gaan (veel te laat eigenlijk) lees ik dit en ook ik lees dit met een brok in mijn keel. Mijn broer is vorig jaar ‘geëmigreerd’ (zo noem ik het altijd), hij was pas 45. Mijn ouders leven nog en telkens weer denk ik: ‘dit had nooit mogen gebeuren, dit had gewoon niet mogen gebeuren.’ Vreselijk. En dan deze vrouw, die TWEE kinderen verliest. Wat een hel.
Zo mooi geschreven.Wat mooi dat die mevrouw de mooie en emotionele beelden nog terug kan zien.Ik heb bij mijn zus ook een paar foto’s gemaakt,maar het voelt raar als familielid.Mooi dat er uitvaartfotografie bestaat……
En dit keer schiet ik in de tranen…
Byzonder liefdevol beschreven. Mooi.
Dank je wel Margo.
Kippevel en een brok in mijn keel. Heel bijzonder en mooi geschreven!
Dank je wel 🙂
Pingback: Happy Anniversary … | Deborah Hamar