Werk
Terwijl een aantal van mijn collega’s chagrijnig nababbelen over iets, loop ik met een glimlach naar mijn auto. Afgelopen maandag was het de bekende Blue Monday, waar de media ons in wil laten geloven. Die dag doorloop ik waarschijnlijk ergens rond de feestdagen. Wanneer het pijnlijke besef weer tot mij doordringt dat een aantal geliefde familieleden nooit meer aan zal schuiven bij een kerstmaaltijd of een toast zal uitbrengen op het nieuwe jaar. Maar verder heb ik er totaal geen last van. Het enige waar ik aan kan denken is:  “Yes het is 17.15 uur en het is nog licht buiten!” De lente komt er weer aan! Het duurt nog even, maar hij is onderweg! Overigens denk ik dit ook in de ochtend wanneer ik onderweg ben naar mijn werk en het al lichter wordt aan de horizon.

Deze week heb ik op mijn werk mijn beoordelingsgesprek van afgelopen jaar afgerond. Hoewel ik over het algemeen altijd een goede beoordeling heb was hij dit keer buitengewoon goed. Ik doe mijn werk, en ook nog eens met plezier. Maar nu is mijn werk niet onopgemerkt gebleven en dat vind ik erg fijn. Het vrolijke gevoel dat ik overhield aan dit gesprek heeft nog zeker twee dagen om mij heen gehangen.

Stal
​Hoewel mijn vingers er in de ochtend afvriezen terwijl ik de ramen van King Toet ontdoe van een berg ijs geniet ik van de frisse lucht. Als we dan toch moeten wachten op de lente, geef mij dan maar een maand of twee dit vriesweer. Heerlijk om nu buiten te zijn. Zelfs wanneer ik ‘s avonds op stal ben en mijn veeg- en schepbeurt afwerk vind ik dat prima. Gekleed alsof ik naar Siberië afreis en druk in de weer, is het voor de kou bijna niet mogelijk om vat op mij te krijgen.

Voor Poownie was het de afgelopen dagen iets minder. Dankzij zijn voorliefde voor het spelen en stampen in de modder- en waterplassen stond hij met geïrriteerde en dikke benen. Ook twee van zijn stalgenootjes kampten met dit probleem. Gelukkig wilde de staleigenaar met ons meedenken en heeft voor onze poownies een apart stukje gemaakt zodat ze wel naar buiten kunnen maar niet meer kunnen spelen in de modderpoel. Ik hoef mij geen zorgen te maken dat hij met pijn staat en dat geeft rust. Nu kunnen zijn benen goed “opdrogen” zodat hij in het voorjaar zonder problemen het weiland op kan.

Voetbal
Eind vorig jaar had zoonlief zijn eerste beoordelingsgesprek bij de voetbal. Een tienminuten gesprek inclusief rapport. Voor ons een eerste keer om zoiets officieels mee te maken en we waren toch wel een beetje zenuwachtig. Met we bedoel ik vooral zoonlief. Wat zouden ze van hem vinden? Was hij gegroeid? Hij deed zijn best, maar zagen de trainers dat ook? Hij maakt al zoveel veranderingen mee in zijn nog jonge leven… Alle drie de trainers zaten tegenover hem, wat het nog een tikkeltje spannender maakte. Hij mocht zijn rapport inzien en daarna volgden er een uitleg. De zenuwen waren geheel onterecht. Hij doet het, als één van de jongste, heel goed. Toen daar het eindrappoort van de jeugd coördinator bijkwam kon het helemaal niet meer stuk. Mooie score en een stijgende lijn. Advies: Hij mag wat zelfverzekerder worden maar verder lekker op de ingeslagen weg doorgaan. Dit toppertje komt er wel!

Ook de wedstrijden zijn weer begonnen. De indeling voor de tweede helft is reeds bekend. Dit weekend reizen we af naar Vitesse. De week daarop komt Fortuna Sittard (gelukkig) onze kant op. Hopelijk werkt het weer een beetje mee, dan kan Foto Hamar ook lekker aan de bak.

​