Ergens aan de periferie van mijn bewustzijn knaagt iets. Het is aanwezig maar ik kan er niet bij. Alsof mijn inspiratie om een hoekje staat te wachten. Het steekt zijn tong uit en iedere keer als ik kijk duikt hij weg achter het muurtje dat hersenschors heet. Nog even hoop ik stiekem op een spontane brainwave. Het geeft zo’n voldaan gevoel als ik mijn creatieve hersencellen aan het werk kan zetten. Dat kennen jullie toch wel? Dat gevoel waarbij je vingers als vanzelf over het toetsenbord vliegen en er binnen een mum van tijd een blog verschijnt.
Inmiddels staar ik al geruime tijd naar mijn beeldscherm als zoonlief tegenover mij komt zitten. Hij schuift van alles opzij om plaats te maken voor zijn survivalkit dat bestaat uit koekjes, chips en flesjes met ongedefinieerde plakzooi. Vervolgens tovert hij het ene na het andere document uit zijn schooltas. Tussen de ongeorganiseerde chaos komt ook nog een laptop mee. Hij schuift het ding zover naar achteren dat onze schermen elkaar raken. Mijn blik verplaatst zich van, naar over mijn scherm en even kijken we elkaar zwijgend aan. Daarna gaat mijn blik van links naar rechts over mijn, tot voor kort, opgeruimde tafel. Zoonlief staart mij nog steeds aan en laat zo op zeer subtiele wijze weten dat ik het niet in mijn hoofd moet halen er ook maar iets van te zeggen. Dat doe ik dan ook wijselijk niet. Voor nu heb ik namelijk voldoende aan mijn eigen werk.
Door mijn andere afspraken deze week loop ik nogal achter met het schrijven van mijn blogs. Ik had de stille hoop dat in te kunnen halen nu ik wat meer tijd heb. Er staan wat loze kreten en halve zinnen op papier maar om nu te spreken van een blog?! Tot zover mijn inspiratie. Net wanneer ik op het punt sta mijn laptop dicht te klappen komt het kind tegenover mij tot leven. Hij brabbelt iets binnensmonds waaruit ik opmaak dat hij zijn boek uit heeft en nu aan de eerste van de zeven boekverslagen aan het werk is. “Dat vond ik altijd de leukste opdrachten.” Zeg ik hem. Daarmee heb ik zijn aandacht.
Met een bak koffie en hernieuwde energie schuif ik even later weer achter mijn laptop. Zoonlief probeert mij te betrekken bij zijn huiswerk door heel subtiel wat vragen te laten vallen. Voor ik er erg in heb, heb ik hem met maar liefst vier vragen geholpen terwijl ik zelf nog aan het ploeteren ben op de eerste alinea van mijn blog. Bij vraag vijf besluit ik geen antwoord meer te geven. “Maar ik dacht dat jij dit zo leuk vond!!” Probeert hij nog verontwaardigd. “Ja vroeger! Nu tik ik blogjes! Althans, dat probeer ik.”
Bruisend van enthousiasme duikt hij weer achter zijn laptop. Het leven van een examinerende puber is echt HELL. De hongerspelen zijn er niets bij, wat een kwelling. Iedere volgende vraag word door mij beantwoord met een wedervraag. Ik merk dat zoonlief dit zonder al te veel morren oppikt en er zelfs over nadenkt. Een vraag van verschillende kanten bekijken en de mogelijkheid dit op diverse manieren te beantwoorden. Ik pik stiekem wat koekjes uit zijn voorraad. Die heb ik nu wel verdiend. Zijn docent kan trots op mij zijn. Zoonlief die (bijna) zelf zijn verslag heeft gemaakt en ik heb inmiddels voldoende inspiratie voor een blog.
***
Deborah Hamar 
Ach ja kan hem wel in de gaten houden als hij bij je zit. Daarvoor neem je de rommel er toch bij?
Het klinkt zo bekend! Heb je eindelijk de tijd gevonden om te knallen, is het ene wat je juist nodig hebt de grote afwezige. Mijn inspiratie komt dan ook vaak op de meest onhandige momenten. Als je net in de auto zit of onder de douche staat. Of net voor je het wilt gaan typen, en iemand anders ineens volop je energie vraagt. Dag creativiteit. Dag stroom aan woorden. Gelukkig weet ik dat het altijd wel weer terug komt, en dat creativiteit niet in te plannen is 🙂
Leuk om te lezen, moest erg lachen om de tekst ‘de hongerspelen zijn er niets bij’!
Aaah wat schrijf jij leuk zeg! Die hongerspelen zijn wel herkenbaar toen ik zelf puber was haha 😛
Haha dank je wel Irma.
Ja het leven van een puber gaat niet over rozen he.. We kunnen er gelukkig allemaal over mee praten.
Haha! Geweldig. Uiteindelijk komt alles goed 🙂
Gebrek aan inspiratie of creativiteit dat heeft iedereen wel eens, maar het is toch wel erg fijn als die stroom van woorden op gang komt. Dat herken ik wel. Leuk geschreven!
Dit is waarom thuis werken voor mij alles behalve ideaal zou zijn, ik kan ook zo verdwalen in dingen die dan totaal niet relevant zijn.
Leuk om te lezen & herkenbaar. Ik werk dagelijks met heel veel pubers 🙂
Grappig en herkenbaar om te lezen. Ik denk dat iedereen weleens zonder inspiratie zit maar tot nu toe heb ik voor mijn blog gelukkig nog nooit echt in een blogdip gezeten!
Heel herkenbaar. Ik kan nooit vooruit werken. Soms kom ik daardoor in tijdnood. Mijn dochter van 7 vraagt ook haar aandacht en dat gaat dan wel voor. Maar soms is het wel lastig en balans te vinden.
Ja met kleine kinderen lijkt het mij ook lastig om daar een balans in te vinden. Mensen vergeten wel eens hoeveel tijd het bloggen in beslag neemt. Gelukkig vermaakt die van ons zich prima en is op een leeftijd dat ie alleen nog naar beneden komt om te eten haha. Dus de avonden dat ik vrij ben werk ik vaak wat vooruit.
Hier ook wel eens inspiratie loos… Ik ga vooral niet zitten denken, maar iets leuks doen… De ideeën stromen dan op de gekste momenten weer binnen. Leuk geschreven!
Ja dat is herkenbaar. Vaak tijdens een wandeling of iets dergelijks.
Wat schrijf je ontzettend leuk zeg. Denk dat dit voor heel veel mensen erg bekend voorkomt.
Dank je wel Desi. Leuk om te lezen!!
Zo herkenbaar! Mijn zoon is ook graag aandacht. Bij mij is ook soms geen inspiratie en plotseling veel inspiraties maar geen tijd voor dus die inspiratie is weel verdwijnen.
https://dhini.nl
Haha de hongerspelen! Ik zou het ook wel fijn vinden om thuis te werken en een oogje in het zeil te houden 😉
Heel leuke blog! Herken het wel (al zijn mijn kids een heel stuk jonger) wil je wat doen, hebben de kinderen ineens een ‘ik wil alleen maar bij mama op schoot of spelletjes doen met mama’ dag. Ook wel gezellig, maar als je wat gedaan moet krijgen toch lastiger