Even voelde ik mij terug bij af… Lees hier: deel I.
Maak je geen zorgen, zei Frank. Mijn vrouw gaat contact met je opnemen en als zij niet kan, dan kom ik zelf! Alleen al bij het horen van die woorden viel er een last van mijn schouders. Binnen een half uur werd ik al teruggebeld door Vivianne van Leeuwen, werkzaam bij Dierenkliniek Benschop & Oudewater.
De ingreep: heftig, bloederig maar zeer zeker nodig!
Geschatte tijd: zeker drie tot vier uur?! Als het mee zit!
De afstand naar ons? Tja, we lagen niet geheel op de route in hun werkgebied, maar een uitzondering maken kon natuurlijk altijd. Er werd een afspraak ingepland en ik werd voorzien van de nodige informatie.
Hij moest nog twee weken uitzingen voor de operatie plaats zou vinden en ik verwende hem waar ik kon. Gelukkig ging het grazen bewonderenswaardig goed. Dat deden we dan ook vaak en heel veel. 20 mei om 10.00 uur was het zover. Zelf had ik de hele nacht naar het plafon liggen staren en besloot om 8.00 uur maar naar stal te gaan. Kon ik Poownie nog een “galgenmaal” voorschotelen. Klokslag 10.00 uur stonden er twee “kaakchirurgen” op de stoep. Vlotte dames die van aanpakken wisten. De stal was in no-time omgebouwd tot OK. Niet geheel steriel maar voldoende om te opereren.
Poownie voelde nattigheid maar liet zich toch verleiden om naar binnen te lopen. Hij kreeg een flinke roes die hem nog maar net op de been hield en zijn kaak werd plaatselijk verdoofd. Ik hoefde er niet langer bij te blijven maar besloot dit wel te doen. Het is toch je kind he! Ook de staleigenaar was zo lief om er heel de tijd bij te blijven voor fysieke hulp en mentale steun! Toen de verdoving eenmaal zijn werk deed kon het “feest” beginnen. De artsen vertelde tot in detail wat ze deden en waarom. Na een grondige inspectie moest er flink in het tandvlees worden gesneden. Een beitel werd met een hamer tussen de tanden en het tandvlees gejast. Geloof mij, geen pretje om te zien. Zijn tanden bleken muurvast te zitten. Er moest dus nog meer gesneden en gebeiteld worden om er beweging in te krijgen.
Langzaam werd mijn witte mooie Poown rood van kleur. Om nog maar niet te spreken over de armen en het gezicht van de arts. Nog steeds werden wij van commentaar voorzien. Het leek op een live uitzending van National Geographic. Stuk voor stuk trokken ze er verwrongen en vergroeide tanden uit. Zo erg dat ik mij af vroeg hoe dit in hemelsnaam in zijn kaak heeft kunnen zitten. Na ruim drie uur was de klus geklaard. Alles onder het bloed en Poownie’s kaak een gapend gat wat niet gehecht werd maar uit zichzelf dicht zou moeten groeien.
Een uitleg over hoe verder en geruststellende woorden van de arts volgden: Alles komt goed! De verdoving raakte langzaam uitgewerkt. Poownie wist niet helemaal wat hem was overkomen. Bij mij stond het echter haarscherp op mijn netvlies. Ik heb een sterke maag, maar mijn geest draaide overuren. De operatie was nog geen uur geleden en hij stond alweer hooi naar binnen te schuiven. Iet wat onbeholpen maar het lukte wel. Het was zo sneu om te zien en tegelijk vond ik hem zo’n gigantische bikkel!! Tot laat op de avond bleef ik bij hem en hield mij vast aan de woorden van de arts: alles komt goed!
Volgende week lees je hoe dit verder afloopt….
***
Deborah Hamar 
Je houdt de spanning er wel in he… Net Dr. Pol, maar dan zonder geblurde beelden wanneer het bloederig wordt.
Ik heb nog ff getwijfeld of ik de fotos moest plaatsen. Toch maar niet gedaan 🤪🤪
Wij kijken Dr Pol tijdens het eten. Nu gaat-ie met zijn arm in een koe zegt Zoon dan, en stopt een hap eten in zijn mond.
Je bouwt weerstand op he… 😉
😂😂😂
Met een vergelijkbare ervaring en daardoor gewoon getraumatiseerd, kan ik je zeggen dat de dierenarts goddank wel gelijk heeft. In geval van mijn paardje gold hoe minder (aangedane) tanden hoe beter. Inmiddels is hij nagenoeg tandeloos (‘Mevrouw, waarom hangt de tong steeds uit zijn mond?) en graast hij met dat tandeloze bekkie vrolijk door.
Ik vond het ook heel spannend, na alle ellende die we hiervoor hadden mee gemaakt. Wat als deze artsen het ook mis hadden? Even wat tanden terug stoppen gaat ook niet. Inmiddels zijn we een aantal weken verder en het gaat nu al zo vreselijk goed. (op een koliek aanval na, want tja, hij moet op de een of andere manier blijkbaar toch anders leren kauwen…) En vooral het grazen, daar blijft hij mij in verbazen.
Vreselijk als artsen verschillende meningen uiten en jij zit daar, namens je dier, tussenin! Gelukkig heb je alsnog iemand gevonden die van aanpakken weet. Ik ben blij dat er geen foto’s bij zitten… je hebt het aardig beeldend beschreven! Hoop dat Poownie zich nu weer zichzelf voelt!
Ach, ach, arme Poownie. En arme jij. Want dat is afzien, zeg! Zó lief dat je bij ‘m gebleven bent!
Weet je, hoe ouder ik wordt hoe meer afzien het is… “vroeger” had ik mijn schouders opgehaald voor zoiets. Nu lig ik soms nachten wakker.
Poeh, dat klinkt heftig zeg. Maar het klinkt ook alsof ze in heel goede handen was.
Ja dat was hij zeker. Kundige mensen met verstand van zaken. Heel fijn!!
Heftig, ik had er niet bij kunnen blijven, was ik over de zeik geraakt. Hoop dat ie gauw opknapt.
Jeetje meid, wat moet dat heftig zijn geweest. Liefde voor jou dat je er bij bent gebleven, want dat zal niet makkelijk geweest zijn. Beterschap voor hem! Liefs!
Dank je wel Amina 💞
Och jemig wat een verhaal! Zal wel erg moeilijk voor je zijn geweest om je dier zo onder het bloed te zien! Ik lees dat het gelukkig alweer een stuk beter gaat met hem. Ik ben erg benieuwd naar de volgende update, wat een cliffhanger haha! Veel sterkte en beterschap gewenst voor Poownie.
Wat naar allemaal. Fijn dat de artsen hem goed hebben kunnen helpen. Ik ben erg benieuwd nu hoe het met hem gaat en ik duim voor jullie!
Knap dat je erbij gebleven bent!
Wauw wat kan een paard veel hebben! En dat je er zelf meer last van hebt dan het dier zelf. Mooi he, dierenliefde!
De dierenarts heeft gelijk. Alles komt goed. Maar kan me voorstellen dat het heel heftig was…
Wat mooi geschreven
Pingback: Keep the fait… | Deborah Hamar
Pingback: Keep the faith… | Deborah Hamar
Pingback: in 2019 … | Deborah Hamar
Pingback: Hoe gaat het nu met… | Deborah Hamar