Poownie is gezegend met een goed hart en lichaam. Helaas niet met een stel gezonden tanden en kiezen. Een paar jaar terug moesten al zijn voortanden getrokken worden. Die ingreep heeft er mede toe bijgedragen dat hij nu nog steeds onder ons is en geniet van een riant pensioen. Want genieten doet hij. Er zijn maar weinig senioren die zo optimaal genieten van hun pensioen als Poownie. Hij heeft personeel voor het maken van ritjes of wandelingen. Iedere avond komt zijn “kok” hem zijn maaltje brengen waarvoor hij enthousiast uit de wei naar voren komt lopen. Liefde gaat nu eenmaal door de maag. En dagelijks is ie op stap voor een “dinner-walk” om ook de malse grassprieten uit de polder uit te proberen. Het gras bij de buren is nu eenmaal groener. 

Dat is het op dit moment letterlijk. Het gras op de wei begint aardig op te raken en wat er staat is niet super voedzaam meer. Sterker nog, ik zie hem afvallen. De ene emmer die ik hem geef en een uurtje extra grazen naast de wei, waar het gras dus nog wel mals en groen is, is niet meer voldoende. Er moet nog een 2e emmer voer aan te pas komen. Ik kan jullie zeggen dat er best wat tijd in het heen en weer rijden zit om nog maar niet te spreken over de tijd die Poownie neemt om zijn maaltijd te nuttigen. Ik besluit te overleggen met mijn stalgenoot die haar paardje ’s nachts op de paddock heeft staan. 

Want overdag op de wei en ’s nachts op de paddock, lijkt mij voor hem ook wel wat. Dat betekend dat we de lasten kunnen delen. Haar paard niet alleen staat. Poownie 2 keer per dag een emmer met voer kan eten en ook nog eens ’s nachts wat hooi kan knagen. Ik denk een win win. We besluiten het direct maar toe te passen. 

Poownie ziet er eerst niet zoveel voordeel in. Weggehaald worden bij je maten voor een emmer voer of een grasspriet is 1 ding. Maar een nacht op de paddock doorbrengen met maar 1 kudde-genoot is een heel ander verhaal. 

Als ik op mijn vrije dag om half 8 ’s ochtends op stal aankom staat ie mij bij het hek al hinnikend op te wachten. Of ik wel goed bij mijn hoofd ben om hem heel de nacht daar te laten staan!? Aan zijn houding zie ik dat hij het er totaal niet mee eens is. Maar dan ziet ie zijn emmer met geweekte senioren brokken en is alles weer vergeven en vergeten. Wanneer zijn maatje is vertrokken voor een ochtendrit en hij zijn ontbijt achter zijn nog resterende kiezen heeft besluiten wij terug naar de wei te gaan. 

De nachtelijke dauw maakt plaats voor de zon die langzaam naar zijn plekje klimt. Het is super rustig in de polder. Te vroeg voor recreanten, te laat voor schoolgangers. Ik kies voor een omweg naar de wei. Ik wil zo lang mogelijk buiten door brengen en van dit moment, waarop de tijd lijkt stil te staan, genieten. Voor de verandering is Poownie het met mij eens. Hij geniet hier net zo van als ik. Maar… Bijna bij de wei neemt hij het er toch even van. Hij hapt nog snel een paar sprieten klaver weg. Die staan er in de wei namelijk niet meer.