Ik sluit het blogjaar 2024 af met een aantal bijzondere momenten om op terug te kijken. 

Het meest verdrietigste moment…
Om maar direct hier mee te beginnen, dat was toch wel het afscheid van Poownie. Begin van dit jaar besloot hij dat het genoeg was. Met bijna 30 levensjaren begon hij aan zijn nieuwe reis. Het afscheid was intens maar ik ben blij dat ik hem daarbij mocht begeleiden. Hij is er niet stiekem tussenuit gepiept maar heeft op mij gewacht. Na zijn overlijden was er een gapend gat, een leegte waarbij ik niet goed wist wat ik hier mee moest. Na verloop van tijd werd dit opgevuld met mooie en dankbare herinneringen aan een leven dat ik mocht delen met dit prachtige dier. 

Daarna kwam de rust. Rust voor niet meer iedere dag heen en weer rijden naar stal. Rust voor het niet meer hoeven zorgen, letterlijk en figuurlijk. Rust voor het niet steeds maar rekening houden met alles wat er bij het houden van een paard komt kijken. Vergis je niet, hoe leuk en fantastisch het hebben van een eigen paard ook is. Er zit wel degelijk een verplicht karakter aan verbonden. Het overgrote deel heb ik met heel veel liefde en plezier gedaan. Je merkt pas wat het met je doet op het moment dat de noodzaak (na 28 jaar) wegvalt en het niet meer hoeft.

Poownie komt af en toe in mijn dromen voorbij. Altijd in een super mooie en vredige setting waarbij ik hem zie crossen over de eeuwige groene velden. Met zijn staart in de lucht en vergezeld door oude vrienden. Hij komt altijd gedag zeggen als ik daar bij het hek sta. Het hek zal waarschijnlijk symbolisch onze werelden scheiden. Maar zijn zachte neus weet mijn wang altijd te bereiken. Ik geloof graag dat hij mij wil laten weten dat het hem goed gaat daar boven.

Het meest liefste moment …
Zoonlief woont inmiddels meer dan een jaar bij ons. Dat heeft hem in ieder geval veel rust gegeven en ik hoop dat zijn (biologische) moeder er net zo over denkt. Hoewel het niet altijd even makkelijk is om een jong volwassene er extra bij te hebben, zeker als het niet je eigen kind is, moet ik zeggen dat wij heel goed met elkaar overweg kunnen. Dat hebben we altijd al gekund. Toch schuurt het soms wel eens. De vraag is dan hoe je met die situaties omgaat. Dat laatste heeft er voor gezorgd dat we het afgelopen jaar nog meer naar elkaar zijn toegegroeid. 

Hij heeft geen blad voor zijn mond en kan honderduit vertellen. Hij schaamt zich ogenschijnlijk nergens voor met als gevolg hilarische momenten. Toch merk ik dat hij over bepaalde gevoelens niet graag praat. Maar ik resoneer met hem en merk het wanneer er iets aan de hand is. We hebben dit jaar elkaars verdrietigste momenten heel bewust meegemaakt. En ook heel veel lol gehad, gelachen en lieve, warme momenten mogen delen. 

Hij gaf mij spontaan een compliment, dat hij zoveel respect voor mij heeft en dat we altijd kunnen praten ook als we het niet met elkaar eens zijn. Dat hij dit zo waardeerde. Dat deed mijn hart smelten. Nu nog als ik aan dat moment denk. En uiteraard de bos bloemen die ik van hem kreeg, die bijna 4 weken heeft gebloeid. Ik hoop dat hij ook in 2025 bij ons lekker zichzelf kan en durft te zijn.