Tagarchief: 2024

Terugblik 2024, leerzaam & uitdagend …

Posted on by

Ik sluit het blogjaar 2024 af met een aantal bijzonder momenten om op terug te kijken.
Lees hier deel 1 en 2.

Het meest leerzaamste moment …
Dit jaar heb ik mij verdiept in het eten met een calorietekort. Heel bewust omgaan met wat je wanneer eet. Zorgen dat je voldoende eiwitten binnenkrijgt en veel meer (rauwe) groente en fruit eten binnen een bepaald aantal calorieën. Dit heeft er voor gezorgd dat ik zonder honger te hebben een aantal kg ben afgevallen. Terug naar eenvoud en mealprepping zijn een belangrijk onderwerp geworden. De voordelen van IF heb ik meermaals benoemd op mijn blog en daar is nu nog meer rust in lichaam en geest bijgekomen. In 2025 zal ik de ingeslagen weg verder bewandelen. Ik ben namelijk heel erg benieuwd wat ik nog meer tegen ga komen. En uiteraard staan er ook weer een aantal, voor mij, nieuwe gerechten op de lijst die ik eens ga uitproberen. 

De leukste uitdaging …
Ik zocht (vooral zakelijk gezien) de grens op van mijn eigen comfort zone en besloot hier meermaals overheen te gaan. Juist omdat je groeit wanneer je dingen doet die niet eigen zijn. Daar zat dan ook direct de uitdaging. Niet in paniek raken. Worst-kaas scenario’s zijn heel lang mijn “ding” geweest. Kan het alleen maar meevallen, bedacht ik dan. Deze denkwijze is niet fijn als je iets moet doen dat in je hoofd al “eng” is. Dus probeer ik steeds meer mijn (werk)omgeving te zien als een grote speeltuin waar ik alles kan uitproberen. Gelukkig heb ik mensen en collega’s om mij heen die mij aanmoedigen juist dat te doen. Mocht ik vastlopen dan zijn zij er om mij weer de juiste richting te wijzen.

Van bovenstaande twee onderwerpen heb ik in 2024 een hoop geleerd! Het verbreedde mijn horizon en opende deuren waarvan ik het bestaan niet wist. 

Gelezen boeken… 
Het aantal boeken dat ik las was dit jaar niet zo hoog als in 2023. Dat kwam omdat ik in dat jaar vooral veel luisterboeken verslond wanneer ik met Poownie stond te grasmaaieren. En dat waren zomaar een paar uur per week. Dit jaar was ook niet verkeerd. De teller staat op 42. Er zaten niet echt pareltjes tussen zoals voorgaande jaren. Hoewel de serie van Michael Robotham, een voor mij onbekende schrijver, er tussenuit sprong: Meisje zonder verleden, Meisje zonder leugens, Meisje zonder hoop.  

De beste flow …
Ik heb dit jaar het fotograferen weer lekker opgepakt. Hoewel het er de laatste paar weken van het jaar niet echt van is gekomen heeft de zomer en de herfst meer dan goed gemaakt. De meeste flow heb ik dan ook ervaren tijdens het fotograferen, waarbij ik helemaal in mijn eigen bubbel verkeer. Zowel langs de lijn van het voetbalveld als in een vogel-fotohut. Ik vond het zelfs niet erg toen het met bakken uit de hemel kwam. Mijn camera en ik waren gehuld in rekenkleding en heb toen echt toffe platen kunnen schieten. 

De vogelhut bezochten we dit jaar eind april. De torenvalk en de grutto waren ons onderwerp en we hebben ze meermaals op de foto kunnen zetten. In 2025 wil ik dit graag verder voortzetten. De voetbal zal geen probleem zijn. Maar voor een nieuwe vogelhut moet ik nog even wat onderzoek doen. 

Wat waren jouw mooiste inzichten van 2024? 

Terugblik 2024, uitstapjes en enge momenten…

Posted on by

Ik sluit het blogjaar 2024 af met een aantal bijzondere momenten om op terug te kijken. 

Het leukste uitstapje …
Dat zijn er voor 2024 meer geweest dan één. Op de eerste plaats staan de vakanties. Zowel de wintersport als de zomervakantie. Met een aantal familieleden en alleen maar gezelligheid en uiteraard goed eten. Keer op keer kan ik hier echt van genieten. Ieder jaar kijk ik weer uit naar het volgende reisje dat we gaan maken. Maar er was meer.

We zijn gaan zeilen met meerdere divisies van het werk. In totaal over de 100 man. Ik zat bij een groep compleet onbekende collega’s in de boot waarbij er toevallig ook één zeilinstructeur was. Lucky me. Na deze gezellig en leuke dag besloot ik dat ik dit vaker wilde doen. Sterker nog, ik wilde zelf ook kunnen zeilen. Vriendlief nam de uitdaging aan en een paar weken later gingen we samen het water op. Het was een hele toffe en vooral leerzame dag. Door de bijna perfecte weersomstandigheden was het prima uit te houden op het water. Het zit hem in het “gewoon doen” en niet bang zijn om om te lazeren. Maar daar heb ik nog wel een lesje of wat voor nodig. To be continued in 2025!!

Daarnaast zijn we veel dagjes weggeweest met diverse familieleden. Een Indische High tea, naar Blijdorp, de Efteling, uit eten, lekker BBQen thuis, het vieren van verjaardagen en jubilea en samen naar het theater. Dit zijn stuk voor stuk pareltjes!! Mooie, liefdevolle, hilarisch en warme momenten om te koesteren. 

Het engste moment…
Als je onderweg bent naar je werk en met een gangetje van 80 km per uur door de bocht scheurt, wat prima kan op die weg, en je auto besluit om plots uit zichzelf de stuurbekrachtiging uit te zetten. Oké, niet helemaal “plots”, want hij gaf wel eerst een melding, gevolgd door een piep om er daarna direct mee te stoppen. Dus “plots” is niet helemaal waar. Ik denk dat er ongeveer 1.5 seconden tussen het melden en uitgooien zat. Maar dat vergde wel even een staaltje nuchter denken en handelen want er waren ook nog andere weggebruikers. Door vol aan het stuur te hangen kreeg ik hem de bocht door. Met bonkend hart en zweet op mijn voorhoofd kwam ik aan op mijn werk. Waar ik hem voor de deur herstarte en het probleem als sneeuw voor de zon verholpen was. 

“Bruce” kon, als rasechte Italiaan, blijkbaar de koude dagen niet zo goed handelen. Eenmaal opgewarmd was er niks aan de hand en reed hij als een zonnetje. Het was in ieder geval een bijzonder enerverende autorit die ik niet snel zal vergeten. Ik duim ook dat het bij deze ene keer zal blijven. 

Het volgende enge moment was op het water. We lagen met Merlin voor anker. Na een dag lekker chillen en relaxen op het water besloten we om naar huis te gaan. Toen wilde Merlin niet meer starten. Echt he, op het meest ongunstigste tijdstip ever, net voor etenstijd en ook nog eens veel te ver van de thuishaven om dit stuk “zwemmend” te overbruggen. Gelukkig liggen we in een fijne haven waarbij de havenmeester ons een sleepje wilde geven. Het euvel was een lege accu waardoor dit probleem snel verholpen kon worden.

Wat was jullie leukste uitstapje en/of engste moment van dit jaar?

Terugblik 2024, verdriet en liefde…

Posted on by

Ik sluit het blogjaar 2024 af met een aantal bijzondere momenten om op terug te kijken. 

Het meest verdrietigste moment…
Om maar direct hier mee te beginnen, dat was toch wel het afscheid van Poownie. Begin van dit jaar besloot hij dat het genoeg was. Met bijna 30 levensjaren begon hij aan zijn nieuwe reis. Het afscheid was intens maar ik ben blij dat ik hem daarbij mocht begeleiden. Hij is er niet stiekem tussenuit gepiept maar heeft op mij gewacht. Na zijn overlijden was er een gapend gat, een leegte waarbij ik niet goed wist wat ik hier mee moest. Na verloop van tijd werd dit opgevuld met mooie en dankbare herinneringen aan een leven dat ik mocht delen met dit prachtige dier. 

Daarna kwam de rust. Rust voor niet meer iedere dag heen en weer rijden naar stal. Rust voor het niet meer hoeven zorgen, letterlijk en figuurlijk. Rust voor het niet steeds maar rekening houden met alles wat er bij het houden van een paard komt kijken. Vergis je niet, hoe leuk en fantastisch het hebben van een eigen paard ook is. Er zit wel degelijk een verplicht karakter aan verbonden. Het overgrote deel heb ik met heel veel liefde en plezier gedaan. Je merkt pas wat het met je doet op het moment dat de noodzaak (na 28 jaar) wegvalt en het niet meer hoeft.

Poownie komt af en toe in mijn dromen voorbij. Altijd in een super mooie en vredige setting waarbij ik hem zie crossen over de eeuwige groene velden. Met zijn staart in de lucht en vergezeld door oude vrienden. Hij komt altijd gedag zeggen als ik daar bij het hek sta. Het hek zal waarschijnlijk symbolisch onze werelden scheiden. Maar zijn zachte neus weet mijn wang altijd te bereiken. Ik geloof graag dat hij mij wil laten weten dat het hem goed gaat daar boven.

Het meest liefste moment …
Zoonlief woont inmiddels meer dan een jaar bij ons. Dat heeft hem in ieder geval veel rust gegeven en ik hoop dat zijn (biologische) moeder er net zo over denkt. Hoewel het niet altijd even makkelijk is om een jong volwassene er extra bij te hebben, zeker als het niet je eigen kind is, moet ik zeggen dat wij heel goed met elkaar overweg kunnen. Dat hebben we altijd al gekund. Toch schuurt het soms wel eens. De vraag is dan hoe je met die situaties omgaat. Dat laatste heeft er voor gezorgd dat we het afgelopen jaar nog meer naar elkaar zijn toegegroeid. 

Hij heeft geen blad voor zijn mond en kan honderduit vertellen. Hij schaamt zich ogenschijnlijk nergens voor met als gevolg hilarische momenten. Toch merk ik dat hij over bepaalde gevoelens niet graag praat. Maar ik resoneer met hem en merk het wanneer er iets aan de hand is. We hebben dit jaar elkaars verdrietigste momenten heel bewust meegemaakt. En ook heel veel lol gehad, gelachen en lieve, warme momenten mogen delen. 

Hij gaf mij spontaan een compliment, dat hij zoveel respect voor mij heeft en dat we altijd kunnen praten ook als we het niet met elkaar eens zijn. Dat hij dit zo waardeerde. Dat deed mijn hart smelten. Nu nog als ik aan dat moment denk. En uiteraard de bos bloemen die ik van hem kreeg, die bijna 4 weken heeft gebloeid. Ik hoop dat hij ook in 2025 bij ons lekker zichzelf kan en durft te zijn.