Het is een van de woensdagen in het jaar waarop ik vrij ben. Zoonlief was voor 0700 uur deze ochtend al vertrokken naar zijn werk. Nadat de lunch er inzit vertrekt ook vriendlief voor een vergadering. Het is sinds maanden dat ik het huis voor mij alleen heb. Ik ben de enige in het huishouden die praktisch nooit eens alleen thuis is. Er is altijd wel iemand aanwezig. Terwijl, als zoonlief en ik aan het werk zijn, vriendlief thuis alleen zit. En wanneer vriendlief en ik samen wegzijn, zoonlief het huis voor zichzelf heeft. 

Soms heb ik het geluk dat ik alleen op stal ben. Nou ja, samen met de bewoners van het stukje grond dan. Vooral in de avond, wanneer iedereen al is geweest. Dan voel je dat de rust langzaam weer bezit neemt van het stukje polder. Ik laat mij daar heel graag door onderdompelen. De drukte van de werkdag voel ik dan langzaam wegdrijven. Alsof het verstrijken van de dag ook al die chaos met zich meeneemt. Wat overblijft is ruimte en rust. En het geknaag van de paarden op hun hooi. 

Vandaag is het dus anders. Iedereen is weg thuis en ik weet van gekkigheid eigenlijk niet wat ik moet gaan doen. Uurtje sauna? Lekker in bad? Yoga? Ik besluit niks van dit te doen. Ik duik eerst de keuken in om een gietijzeren pan op te snorren. Jammer genoeg had ik dat ding een paar weken terug ergens in een vergeten hoekje van de kast gestopt, want we gebruiken hem niet zo heel vaak… In de andere kast liggen nog maïskorrels. Ik ga lekker popcorn voor mijzelf bakken. Niet een beetje maar gewoon een hele pan!!

Terwijl de pan warm staat te worden denk ik terug aan dit log. Zal ik er een karamel variant van maken? Na wat lades te hebben geopend kom ik er achter dat ik niet de juiste suiker in huis heb. Dat is maar goed ook, want ik kan mij herinneren dat ik kotsmisselijk was na het leegeten van de schaal. Nu ik aan IF doe eet ik niet zo heel veel zoetigheid meer. Waarschijnlijk lukt het mij niet eens om een kwart weg te werken. Ik bespaar mij de moeite en neem genoegen met alleen de popcorn en wat kruiden. 

Wanneer het bekende poppen van de mais in de pan mijn oren vult wordt ik teruggevoerd naar vroeger. Jeetje wat ik heb toen vaak popcorn gebakken. Eerst deed mijn moeder dit maar al snel nam ik het stokje van haar over. Bijna ieder weekend maakte ik wel een schaal voor bij de film. Wij vonden dit lekkerder dan een zak chips. 

Als het poppen afneemt waag ik een blik in de pan. Er popt toch nog wat onderin en er vliegt her en der wat uit de pan. Die zijn voor de vogel. Aan zijn hyperactieve gedrag merk ik dat ook hij weet waar ik mee bezig ben. Ik houd ze voor hem apart. Voor mijzelf mik ik er wat cajunkruiden over. Pak mijn boek en wat te drinken en verkas van de keuken naar de bank. Achter mij hoor ik de vogel op zijn popcorn knagen gevolgd door de woorden: “lekker he?!?!” En dat is precies goed verwoord…