Aan mijn gehoor mankeerde niks. Ik hoorde ze namelijk wel maar besloot mij er niet aan te storen. Wanneer het beest alsnog besloot om rond mijn hoofd te zoemen, opzoek naar een maaltijd, joeg ik hem met een wapperende hand weg. Dat heeft heel lang gewerkt. Mochten ze mij in een onbewaakt moment toch gestoken hebben dan had ik het veelal niet in de gaten. Mijn lichaam reageerden er nooit op. En als het dat wel deed dan was het binnen een paar uur vaak al over. In tegenstelling tot sommige mensen om mij heen die jeuk en rode bulten overhielden na een steek van een mug. Ik prijsde mijzelf gelukkig!
Bij een daas had ik echter niet dat geluk. Eenmaal gestoken kwam (en komt er nog steeds) een soort van kettingreactie op gang die ik meestal niet zelf kon (en kan) stoppen. Als ik toevallig de kracht had er vanaf te kunnen blijven verdween de bult net zo snel als bij een muggenbeet. Maar meestal en eigenlijk altijd, werd de jeuk alleen maar erger. De bult veranderde in een keiharde schijf die niet alleen jeukte maar vervolgens ook nog eens pijn ging doen. Het zwol op en voelde rood en ontstoken aan. Als ik het minst geluk had zat ik dagen in een cirkel van krabben tegen de jeuk gevolgd door ijscompres tegen de pijn en zalf smeren tegen beide. irritant!!
De daas ben ik nu redelijk de baas. Inmiddels ben ik zo wijs om niet meer, hoe warm het ook is, in korte broek en topje naar het weiland af te reizen. Altijd gehuld in lange mouwen en dito broek EN een flacon met de zwaarste deed die er te verkrijgen is. Wat een wonder spul. Je muft een uur in de wind, dat dan wel weer. Maar geen daas die nog bij mij in de buurt durft te kopen. Poownie weten ze te vinden terwijl ze met een grote boog om mij heen vliegen terwijl ik op nog geen 50 centimeter afstand sta.
Het is de mug die ik nu niet onder controle krijg. Aller eerst is het mij al een godswonder hoe die beesten binnen komen. Overal horren voor de ramen en deuren. Uit veiligheid patrouilleer ik ook altijd met vliegenmepper in de aanslag over de bovenverdieping. Indringers worden zonder pardon omgelegd. Tot zover mijn liefde voor dieren! Zo makkelijk als mijn lichaam vroeger omging met een muggenbeet, zo allergisch reageert het nu. Bijna te vergelijken met een beet van een daas.
Alsof ik vroeger te veel aan stoffen heb binnen gekregen dat mijn lichaam nu niet meer weet hoe er mee om te gaan. Zodra ik gestoken wordt ook hier een kettingreactie van mega bult, veel jeuk en irritatie tot gevolg. Het gekke is dat dit soms pas na een dag optreed als je al bijna denkt dat de bult verdwenen is. Inmiddels heb ik wel pilletje die vooral tegen de jeuk en ontsteking moeten helpen. Dat doen ze vaak ook wel, maar soms lijkt het of ook deze niet sterk genoeg zijn.
Ik duim echt dat de tijgermug mij nooit te grazen neemt… Want ik weet niet zo goed of mijn lichaam daar wel tegen bestand is.
Deborah Hamar 