Soms gebeurd het wel eens dat je, door wat voor omstandigheden dan ook, niet zo lekker in je vel zit. De afgelopen paar weken waren voor mij nou niet bepaald de leukste uit mijn leven. Ik heb dingen moeten doen die ik liever niet zou doen en ik heb keuzes moeten maken die ik liever niet zou maken.
Helaas heb je nou eenmaal niet alles voor het kiezen in het leven. Bepaalde dingen komen op je pad en je moet er naar handelen. Dit heb ik ook gedaan. Echter heeft het zoveel energie van mij gevraagd dat ik zowel lichamelijk als geestelijk aan het einde van mijn latijn ben gekomen. De koek is op, de emmer is vol, het boek is uit. Noem het hoe je het noemen wilt. Ik heb op de toppen van mijn kunnen gelopen. Niet één maar helaas twee keer dit jaar.
Aan alles komt een eind en daarmee bedoel ik niet alleen aan leuke dingen. Ook de minder leuke periodes in je leven gaan vanzelf weer voorbij, om plaats te maken aan nieuwe gebeurtenissen. Mensen zeggen wel eens tegen mij dat ik moet wachten, gun jezelf de tijd en de rust, het moet een plaatsje krijgen. Dat is allemaal erg mooi gezegd. Maar ik ben niet iemand die rustig af gaat zitten wachten tot de tijd het een plaatsje heeft gegeven. Voor de mensen die mij een beetje kennen, tijd en wachten zijn over het algemeen niet aan mij besteed. Behalve als ik op vakantie ben en sta te wachten bij de incheckbalie dan heb ik alle tijd om te wachten…
Ik wilde de tijd graag een handje helpen door mijzelf onder te dompelen in al mijn leuke bezigheden en meer. Vol overgave toog ik af naar stal, het weer zat mee dus misschien konden we een lekker buitenritje maken. Maar eenmaal daar was ik zo vreselijk moe dat het paard het moest doen met alleen een knuffel. Ik heb meerdere keren met mijn hardloopschoenen in mijn handen gestaan. Maar bij de gedachten alleen al te moeten gaan rennen brak het zweet mij uit en plaatste ik mijn schoenen snel terug in het rek. Mijn Bahasa Indonesia lessen riepen mijn naam maar bij het openslaan van de map snapte ik niet eens waar ik naar keek. Ook mijn reader ligt al enige tijd onaangeroerd op mijn nachtkastje. Ik moet één bladzijde meerdere keren lezen voor het tot mij door dringt, waardoor lezen meer een ergernis vormt in plaats van zorgt voor ontspanning. Tot overmaat van ramp heb ik mijn fototoestel al weken niet meer aangeraakt. Zelfs CoCo roept mij om te gaan werken maar de puf ontbreekt mij om daadwerkelijk iets met die kleine draak te gaan doen.
De mensen in mijn omgeving hadden het klaarblijkelijk bij het rechte eind. Ik moet dus lijdzaam toezien hoe het voortschrijden der tijd mijn verdriet een plaatsje geeft. Helaas gaat dit niet zonder slag of stoot en kost jezelf rust geven en de tijd nemen ook energie.
Gelukkig heb ik hele begripvolle familieleden, vrienden en collega’s. Ik krijg de ruimte om te huilen, te lachen of te chagrijnen wanneer het mij uitkomt. Niemand die er raar van opkijkt als ik om een knuffel verlegen zit. En niemand die moeilijk doet om mij die te geven. Eigenlijk kan ik overal mijzelf zijn.
Nu ik mij bij bovenstaande heb neergelegd viel het mij op dat ik langzaamaan weer een beetje meer energie en zin heb om iets op te pakken. De kleine groene draak is vrijdag weer even aan het werk geweest met zijn geldbak. Gisteren heb ik de longen uit mijn lijf gelachen (rennen doen we hopelijk ook snel weer een keer) op de verjaardag van mijn nichtje. En vandaag heb ik samen met mijn paardje een heerlijke buitenrit gemaakt door de zonovergoten polder. De kleine dingetjes die mij voorheen al zo blij maakte zorgen er nu voor dat ik de dag door kom. Ik probeer energie te putten uit de positieve dingen om mij heen zodat ik mijn eigen bron weer aan kan vullen om weer vooruit te kunnen denken in plaats van per dag te leven.
Ik heb nog een lange weg te gaan. Maar de tijd, hoe moeilijk ook, heelt alle wonden.
***
Deborah Hamar 
Deze hele blog verteld denk ik het verhaal van iedereen in rouw. Ik ben het met je eens dat tijd alle wonden heelt maar soms lijkt het wel alsof de tijd gewoon stil staat. Het is misschien niet de meest persoonlijke manier om iemand sterkte te wensen maar via deze weg wil ik dat toch doen. Denk aan jezelf en neem ook echt alle tijd die je nodig hebt, vanzelf komen er weer kleine geluksmomentjes en het zullen er steeds meer worden… Hou je taai!
Heel herkenbaar… Ook dat leesprobleem herken ik, en met tv programma’s gaat het momenteel bij mij net zo. Veel sterkte en van mij alvast een virtuele knuffel….
Ik heb het geluk gehad dat ik nooit een heel dierbare heb verloren, maar het lijkt me ontzettend moeilijk en ik vind het heel knap dat je dit zo onder woorden kunt brengen. Heel veel sterkte en die virtuele knuffel krijg je ook van mij.
Ik vind dat je dit heel mooi hebt geschreven. Ik wens je heel veel sterkte toe en je krijgt een dikke knuffel!
Wat lijkt me dat ontzettend moeilijk om deze periode door te komen. Je moet er gewoon de tijd voor nemen, stapje voor stapje. Gelukkig krijg je veel steun uit je omgeving en ook van je blogmaatjes. Ik blijf natuurlijk niet achter, van mij ook een dikke knuffel!
Als het zo is dat tijd heelt dan kan die niet vlug genoeg gaan. Daarna moet hij maar weer in het normale ritme en dan gaat dat al snel genoeg. Liefs!
Wat fijn dat het in ieder geval al wat beter gaat, dat is al heel wat 🙂
Pingback: In ‘t donkerst der dagen … « Ariadnesdraad
De tijd heelt inderdaad de wonden.. sterkte.
Het is helemaal waar. Genieten van de kleine dingen.. Het komt allemaal wel weer.
Soms is het “komt tijd, komt raad ”
Sterkte en geniet van de kleine dingen!
Neem alle tijd die je nodig hebt. Hoop dat je binnenkort ook weer plezier in hardlopen vindt.
Tijd en boterhammekes, ik blijf het zeggen, dat is wat een mens altijd weer nodig heeft … alhoewel er van die momenten zijn dat je geen boterhammekes meer kan zien, en dat je de tijd kotsbeu bent …
Alle begrip en heel veel sterkte gewenst!
Mooi geschreven, en inderdaad … de tijd heelt alle wonden … maar het kan soms heel lang duren.
Bedankt voor jullie lieve woorden en virtuele knuffels 🙂
Heey Deb, je hebt het weer mooi verwoord hoe je jezelf voelt. En het is zeker heel herkenbaar. Als de energie uit je lijf is is het vaak heel erg moeilijk om die weer terug te krijgen en dan spreek ik uit ervaring! Dit jaar is voor mij een jaar geweest waarin mijn energie ook zo op is als wat. Lig savonds om half negen in bed en smorgens weer vroeg op om te gaan werken. Heb zo weinig energie dat ik ook nergens geen zin in heb en het dus ook niet doe. Soms snap ik mensen die zeggen dat ze levensmoe zijn…. Als je problemen of zorgen hebt (welke dan ook) kan dat heel veel energie kosten. Ik wil zo vreselijk veel in mijn hoofd maar het komt er niet uit.. gek wordt ik ervan. Kan me nog net de dag doorslepen met werken. Voor de rest eigenlijk geen bezigheden en sociaal leven meer. Kan het niet opbrengen. Ach ik kabbel wel door en net zoals jij schrijft hoop ik ook dat er weer een dag komt dat ik fotoos wil gaan maken, lekker naar de sportschool gaan en leuke dingen doen…. Daar wacht ik dan maar op!
Voor jou bij deze een warme knuffel en veel liefs en kracht gewenst. Je hebt zoveel voor je kiezen gehad dat je die kracht en alle knuffels van iedereen goed kunt gebruiken…
liefs
Hoe vervelend het ook is, tijd moet je voor dit soort dingen idd nemen. Ik herken het verhaal dan wonderwel ook heel goed. Op sommige momenten in je leven kan je niets meer doen behalve het hoognodige. Waarna je in de zetel ploft en alleen maar met je brein op ‘uit’ naar de tv kan zitten staren. Of op de meest nutteloze manier je tijd verdrijven met de computer en internet.
Neem gerust die tijd, probeer je energie voor jezelf te doseren en vraag maar lekker al die knuffels. Veel sterkte, succes en uiteindelijk het licht aan het einde van de tunnel toegewenst!
Heel veel sterkte!
Pingback: 2011 VS 2012 « Deborah Hamar
oef je had het al eens gezegd maar het is zo herkenbaar wat ik lees! Ik ben er nog niet jij?
Sterkte meis x
Soms denk ik dat het allemaal wel een plaatsje heeft gekregen. We gaan verder met ons leven, doen weer leuke dingen en bruisen van de energie. Maar op andere dagen ben ik terug bij af. Voel mij moe, leeg en hol. Op die dagen denk ik vaak dat het verwerken pas net is begonnen…. Bedankt voor je berichtje!