Soms gebeurd het wel eens dat je, door wat voor omstandigheden dan ook, niet zo lekker in je vel zit. De afgelopen paar weken waren voor mij nou niet bepaald de leukste uit mijn leven. Ik heb dingen moeten doen die ik liever niet zou doen en ik heb keuzes moeten maken die ik liever niet zou maken.

Helaas heb je nou eenmaal niet alles voor het kiezen in het leven. Bepaalde dingen komen op je pad en je moet er naar handelen. Dit heb ik ook gedaan. Echter heeft het zoveel energie van mij gevraagd dat ik zowel lichamelijk als geestelijk aan het einde van mijn latijn ben gekomen. De koek is op, de emmer is vol, het boek is uit. Noem het hoe je het noemen wilt. Ik heb op de toppen van mijn kunnen gelopen. Niet één maar helaas twee keer dit jaar.

Aan alles komt een eind en daarmee bedoel ik niet alleen aan leuke dingen. Ook de minder leuke periodes in je leven gaan vanzelf weer voorbij, om plaats te maken aan nieuwe gebeurtenissen. Mensen zeggen wel eens tegen mij dat ik moet wachten, gun jezelf de tijd en de rust, het moet een plaatsje krijgen. Dat is allemaal erg mooi gezegd. Maar ik ben niet iemand die rustig af gaat zitten wachten tot de tijd het een plaatsje heeft gegeven. Voor de mensen die mij een beetje kennen, tijd en wachten zijn over het algemeen niet aan mij besteed. Behalve als ik op vakantie ben en sta te wachten bij de incheckbalie dan heb ik alle tijd om te wachten…

Ik wilde de tijd graag een handje helpen door mijzelf onder te dompelen in al mijn leuke bezigheden en meer. Vol overgave toog ik af naar stal, het weer zat mee dus misschien konden we een lekker buitenritje maken. Maar eenmaal daar was ik zo vreselijk moe dat het paard het moest doen met alleen een knuffel. Ik heb meerdere keren met mijn hardloopschoenen in mijn handen gestaan. Maar bij de gedachten alleen al te moeten gaan rennen brak het zweet mij uit en plaatste ik mijn schoenen snel terug in het rek. Mijn Bahasa Indonesia lessen riepen mijn naam maar bij het openslaan van de map snapte ik niet eens waar ik naar keek. Ook mijn reader ligt al enige tijd onaangeroerd op mijn nachtkastje. Ik moet één bladzijde meerdere keren lezen voor het tot mij door dringt, waardoor lezen meer een ergernis vormt in plaats van zorgt voor ontspanning. Tot overmaat van ramp heb ik mijn fototoestel al weken niet meer aangeraakt. Zelfs CoCo roept mij om te gaan werken maar de puf ontbreekt mij om daadwerkelijk iets met die kleine draak te gaan doen.   

De mensen in mijn omgeving hadden het klaarblijkelijk bij het rechte eind. Ik moet dus lijdzaam toezien hoe het voortschrijden der tijd mijn verdriet een plaatsje geeft. Helaas gaat dit niet zonder slag of stoot en kost jezelf rust geven en de tijd nemen ook energie.

Gelukkig heb ik hele begripvolle familieleden, vrienden en collega’s. Ik krijg de ruimte om te huilen, te lachen of te chagrijnen wanneer het mij uitkomt. Niemand die er raar van opkijkt als ik om een knuffel verlegen zit. En niemand die moeilijk doet om mij die te geven. Eigenlijk kan ik overal mijzelf zijn.

Nu ik mij bij bovenstaande heb neergelegd viel het mij op dat ik langzaamaan weer een beetje meer energie en zin heb om iets op te pakken. De kleine groene draak is vrijdag weer even aan het werk geweest met zijn geldbak. Gisteren heb ik de longen uit mijn lijf gelachen (rennen doen we hopelijk ook snel weer een keer) op de verjaardag van mijn nichtje. En vandaag heb ik samen met mijn paardje een heerlijke buitenrit gemaakt door de zonovergoten polder. De kleine dingetjes die mij voorheen al zo blij maakte zorgen er nu voor dat ik de dag door kom. Ik probeer energie te putten uit de positieve dingen om mij heen zodat ik mijn eigen bron weer aan kan vullen om weer vooruit te kunnen denken in plaats van per dag te leven.  

Ik heb nog een lange weg te gaan. Maar de tijd, hoe moeilijk ook, heelt alle wonden.

***