Tagarchief: tijd

Alles heeft zijn tijd..

Posted on by

Drie keer knipperen met mijn ogen en zo zijn we plots een paar weken verder. Een paar weken zonder ook maar een woord op papier te hebben gezet of een blog met jullie te hebben gedeeld. Er waren momenten dat ik er wel voor ben gaan zitten, want inspiratie zat. Maar de woorden bleven als een brij in mijn hoofd hangen. Misschien komt het ook wel omdat het om mij heen heel druk is en dat neemt in mijn hoofd veel plek in beslag. Wel merk ik dat de rommel en chaos plek begint te maken voor orde en regelmaat. Maar dat heeft tijd nodig. 

Uit ervaring weet ik, dat als ik gewoon door blijf ademen, alles altijd weer op zijn pootjes terecht komt. Alles heeft nu eenmaal zijn tijd. En in dit geval hoeft het voor een keer niet eens synchroon te lopen met elkaar.  

Ook het weideseizoen heeft zijn tijd. Maar is nu echt teneinde. Poownie wilde het een paar weken geleden al voor gezien houden. Ik merkte het aan zijn gedrag. Ik had de auto nog niet geparkeerd of hij kwam al hinnikend aangelopen. Na een wandeling kreeg ik hem ook niet meer zo makkelijk de wei in. Zonder voortanden is het gras voor hem aan het einde van het jaar te kort. Hij verveelde zich stierlijk en de emmers met voer die ik hem bracht waren niet genoeg om zijn knorrige maag te vullen. 

De oplossing om samen met een ander paard een dagdeel door te brengen op de paddock was een schot in de roos. De hele dag hooi eten en verdeeld over de dag ook nog eens twee emmers met slobber maakte hem een stuk vrolijker (en ronder.) Na het avondeten hing ik mijzelf en de paarden vol met verlichting, want vroeg donker, en liep dan terug naar de wei. De nacht mochten ze met hun maten doorbrengen op het land. Maar ook voor de rest van de kudde is daar nu dus een einde aan gekomen. De start van een nieuw seizoen of dit nu de paddock of de wei is, vind ik heerlijk. Terug naar enige vorm van regelmaat en ritme en gezelligheid op stal. 

Op mijn werk is het andere koek. Daar is het net een circus. Al koorddansend jongleren we met de vele nieuwe projecten. Waar we naar toe willen is duidelijk maar hoe is soms een puzzel. We werken ons door een doolhof aan regels en systemen om het rond te krijgen. Dat betekend van alle collega’s maximale inzet. Schuiven met eigen en andermans werkzaamheden, verantwoording nemen maar ook werk delegeren en aannemen. Wanneer er 1 “spelbreker” tussenzit dan merk je dat direct. De druk wordt groter. Iets wat ik zelf een paar weken heb mogen ervaren. Het is hard werken maar geeft ook veel voldoening. Het is tof om te zien hoe we dit met ons kleine team toch steeds voor elkaar krijgen.

Door het vele extra werk blijft er weinig puf en tijd over voor (vriendlief, sorry 🙏🏼!! en ) de ander hobby’s. Zo ben ik al weken niet meer naar de voetbal geweest. De fotografie ligt op zijn gat en het uitlezen van mijn boeken gaat ook wat langzamer. Om over het bloggen en bij-lezen maar niet te spreken. Ook hier weet ik, geduld is een schone zaak. Alles heeft zijn tijd…

Terug van weggeweest…

Posted on by

Wiens idee was het om een dag maar 24 uur te geven? Ik bedoel, is dit ooit in overleg gegaan of heeft iemand zomaar besloten: “Nou, 24 uur lijkt mij wel wat!!  Persoonlijk had ik gestemd op 28 uur in één dag. Zo had ik tenminste nog wat tijd over om bij te tanken van alle leuke dingen die er te doen zijn en heb ik misschien ook een klein beetje het gevoel dat de tijd niet als zand door mijn vingers weg glipt.

De afgelopen twee maanden heb ik niet eens tijd gehad om te bloggen of om blogjes bij te lezen. De drukte op de zaak kwam tot een hoogtepunt waardoor mijn collega’s en ik aardig wat uren hebben overgewerkt om de zaak draaiende te houden. Ook thuis was er genoeg te doen. Verjaardagen, feestjes, bezoek aan Rome en de nodige reportages vergden allemaal aandacht. Het weer zat niet bepaald mee en daarom konden de paarden het weiland nog niet op. Dat betekende een knorrig paard en iedere dag naar stal om hem beweging te geven en zijn stal te doen. Nog een paar dagen en de mei maand is ook alweer voorbij. Het gaat allemaal zo snel!

Niet dat het alleen maar nadelig is, een vliegende tijd. “Elk nadeel heb zn voordeel” (Cruijffiaans gezegde) Een maand later dan gepland staan de paarden eindelijk buiten. Met regendeken op, dat dan weer wel. Op wat toernooien en een inhaalwedstrijd na zullen er de weekenden geen sportreportages meer zijn. Op de zaak wordt het nu ook aanzienlijk rustiger. Verwacht wordt nog een opleving net voor de zomerstop. Maar voor nu kunnen we even op adem komen.

Kortom, er blijft weer wat tijd over om de boel te herzien. De rommel op te ruimen en nieuwe projectjes te starten. We beginnen met het bloggen en het bijlezen. Daarnaast zijn we (weer) begonnen met hardlopen. Er moeten nodig wat boeken uitgelezen worden. Het paard zal er over een week of twee, drie ook weer aan moeten geloven en we zijn opzoek naar een nieuwe stedentrip aangezien Rome erg goed bevallen is. We hoeven ons wederom niet te vervelen de komende tijd.

En, heb ik nog wat gemist de afgelopen twee maanden?
Heb je zelf een leuk blog geschreven? Laat dan een linkje achter bij reacties…

De tijd…

Posted on by

Soms gebeurd het wel eens dat je, door wat voor omstandigheden dan ook, niet zo lekker in je vel zit. De afgelopen paar weken waren voor mij nou niet bepaald de leukste uit mijn leven. Ik heb dingen moeten doen die ik liever niet zou doen en ik heb keuzes moeten maken die ik liever niet zou maken.

Helaas heb je nou eenmaal niet alles voor het kiezen in het leven. Bepaalde dingen komen op je pad en je moet er naar handelen. Dit heb ik ook gedaan. Echter heeft het zoveel energie van mij gevraagd dat ik zowel lichamelijk als geestelijk aan het einde van mijn latijn ben gekomen. De koek is op, de emmer is vol, het boek is uit. Noem het hoe je het noemen wilt. Ik heb op de toppen van mijn kunnen gelopen. Niet één maar helaas twee keer dit jaar.

Aan alles komt een eind en daarmee bedoel ik niet alleen aan leuke dingen. Ook de minder leuke periodes in je leven gaan vanzelf weer voorbij, om plaats te maken aan nieuwe gebeurtenissen. Mensen zeggen wel eens tegen mij dat ik moet wachten, gun jezelf de tijd en de rust, het moet een plaatsje krijgen. Dat is allemaal erg mooi gezegd. Maar ik ben niet iemand die rustig af gaat zitten wachten tot de tijd het een plaatsje heeft gegeven. Voor de mensen die mij een beetje kennen, tijd en wachten zijn over het algemeen niet aan mij besteed. Behalve als ik op vakantie ben en sta te wachten bij de incheckbalie dan heb ik alle tijd om te wachten…

Ik wilde de tijd graag een handje helpen door mijzelf onder te dompelen in al mijn leuke bezigheden en meer. Vol overgave toog ik af naar stal, het weer zat mee dus misschien konden we een lekker buitenritje maken. Maar eenmaal daar was ik zo vreselijk moe dat het paard het moest doen met alleen een knuffel. Ik heb meerdere keren met mijn hardloopschoenen in mijn handen gestaan. Maar bij de gedachten alleen al te moeten gaan rennen brak het zweet mij uit en plaatste ik mijn schoenen snel terug in het rek. Mijn Bahasa Indonesia lessen riepen mijn naam maar bij het openslaan van de map snapte ik niet eens waar ik naar keek. Ook mijn reader ligt al enige tijd onaangeroerd op mijn nachtkastje. Ik moet één bladzijde meerdere keren lezen voor het tot mij door dringt, waardoor lezen meer een ergernis vormt in plaats van zorgt voor ontspanning. Tot overmaat van ramp heb ik mijn fototoestel al weken niet meer aangeraakt. Zelfs CoCo roept mij om te gaan werken maar de puf ontbreekt mij om daadwerkelijk iets met die kleine draak te gaan doen.   

De mensen in mijn omgeving hadden het klaarblijkelijk bij het rechte eind. Ik moet dus lijdzaam toezien hoe het voortschrijden der tijd mijn verdriet een plaatsje geeft. Helaas gaat dit niet zonder slag of stoot en kost jezelf rust geven en de tijd nemen ook energie.

Gelukkig heb ik hele begripvolle familieleden, vrienden en collega’s. Ik krijg de ruimte om te huilen, te lachen of te chagrijnen wanneer het mij uitkomt. Niemand die er raar van opkijkt als ik om een knuffel verlegen zit. En niemand die moeilijk doet om mij die te geven. Eigenlijk kan ik overal mijzelf zijn.

Nu ik mij bij bovenstaande heb neergelegd viel het mij op dat ik langzaamaan weer een beetje meer energie en zin heb om iets op te pakken. De kleine groene draak is vrijdag weer even aan het werk geweest met zijn geldbak. Gisteren heb ik de longen uit mijn lijf gelachen (rennen doen we hopelijk ook snel weer een keer) op de verjaardag van mijn nichtje. En vandaag heb ik samen met mijn paardje een heerlijke buitenrit gemaakt door de zonovergoten polder. De kleine dingetjes die mij voorheen al zo blij maakte zorgen er nu voor dat ik de dag door kom. Ik probeer energie te putten uit de positieve dingen om mij heen zodat ik mijn eigen bron weer aan kan vullen om weer vooruit te kunnen denken in plaats van per dag te leven.  

Ik heb nog een lange weg te gaan. Maar de tijd, hoe moeilijk ook, heelt alle wonden.

 

***