Ik sta in een schemerige ruimte en een allesoverheersende stilte vult mijn oren. Om mij heen staan bloemen, heel veel bloemen. In het midden van de ruimte staat een kist. Het hoofdeinde van de kist wordt geflankeerd door twee kaarsen. De uitvaartbegeleidster vraagt of het zo lukt. Als ik hierop bevestigend knik verlaat ze de ruimte om zich bezig te houden met haar eigen taken. Ik blijf alleen achter met de man in de kist. Hij is niet van plan om ergens naar toe te gaan. Zijn taak op aarde zit er op en zijn volgende reis is reeds begonnen.
Voor de nabestaanden maak ik een uitvaartreportage zodat ze later, in alle rust, nog eens terug kunnen kijken op deze droevige dag. Voor de verwerking, ter herinnering of gewoon omdat ze hier behoefte aan hebben.
Zorgvuldig verplaats ik wat bloemstukken zodat de linten beter zichtbaar zijn. Ik hurk om een foto te maken en kan een rilling niet onderdrukken. De dood wacht niet, het klopt aan op onverwachte momenten. Voor jou, voor mij en nu voor deze man. Tot voor kort een echtgenoot, een vader, een opa.
Had mij drie jaar geleden verteld dat ik mij vandaag de dag bezig zou houden met uitvaartreportages en ik had je uitgelachen. Hoewel de dood mij altijd gefascineerd heeft moest ik er niets van hebben. De gedachten om alleen met een overleden persoon in één ruimte te zijn gaf mij de rillingen. Door zelf het nodige mee gemaakt te hebben, heb ik ook geleerd over drempels heen te stappen. En zie hier, ik sta nu alleen in de ruimte en kijk door het oculair van mijn toestel naar een man die tot voor kort nog midden in het leven stond.
Voor mij een fijne gedachte dat ik deze reportage voor de familie mag maken. Daar heb ik graag mijn eigen grenzen voor willen verleggen en de nodige onzichtbare drempels voor willen nemen.
Terwijl de familie op hun manier afscheid neemt van de man loop ik vast naar buiten. Daar tref ik zes dames aan die klaar staan om de kist te dragen van de aula naar de begraafplaats. Het draagstersgilde is iets waar ik tot voor kort geen weet van had. Iedere keer weer vind ik het bijzonder om dit te mogen aanschouwen. Hun filosofie is: “Ieder mens wordt voor zijn of haar geboorte gedragen door een vrouw. En wanneer dat leven over is, zijn het wederom vrouwen die hem of haar naar de laatste rustplaats dragen. Vrouwen dragen je het leven in en het leven uit”.
De mensen zijn in grote getale toegestroomd om hun laatste eer te bewijzen aan deze man. Als het nodige gezegd is, zijn lievelingsmuziekstuk als laatste wordt gespeeld en de dienst er vervolgens op zit gaan de deuren van de aula open. Het eerste waar mijn oog op valt is de blauwe lucht. Fijn dat de zon de wolken op deze trieste dag heeft weten te verjagen. De draagsters staan klaar om de man naar zijn laatste rustplaats te brengen. Achter de kist loopt zijn familie, gevolgd door vrienden, collega’s en andere bekenden. Bij zijn graf worden nog enkele woorden tot hem en zijn familie gesproken. De hele stoet met mensen loopt nog één maal langs de kist. Dan is het moment ook aangebroken voor zijn vrouw. Ze prevelt een paar woorden, een laatste groet, een afscheid. Met gebogen hoofd en omringt door haar familie loopt ze bij het graf van haar man vandaan om hem daar voor altijd te laten rusten…
Deborah Hamar 
Een bijzonder beroep…
Kippenvel!! Wat schitterend geschreven!! Het respect en de warmte waarmee je dit vastlegd voor de nabestaanden klinken door in je verhaal. Schitterend!!
Jeetje… Dank je wel voor je mooie reactie. Ik hoop dat de families daar ook zo over denken.
Ik blijf het knap vinden hoor!
poeh, mooi geschreven, maar ook wel verdrietig om te lezen. Wetende dat we allemaal een keer afscheid moeten nemen van hen die ons lief zijn…
Het is en blijf een vak apart. Mooi geschreven.
Prachtug geschreven. Mij heeft de dood ook altijd al gefascineerd, ik hoop dan ook ooit de opleiding tot uitvaartbegeleider te mogen doen.
Ontroerend, mooi geschreven en ook mooi om te doen.
Heel erg bijzonder en heel knap dat je dit doet! Ik begrijp ook helemaal waarom mensen zo’n reportage willen hebben..
Het lijkt me heel apart om alleen te zijn met een dode die je nooit gekend hebt (tenminste, ik gok dat je hem nooit gekend hebt?). Je hebt het wel weer heel mooi beschreven 🙂
Niets meer toe te voegen aan al het bovenstaand. Respect.
Prachtige tekst !
ik heb bewondering voor je, Deborah
Het lijkt me idd niet makkelijk om die confrontatie met de overledenen aan te gaan, maar professioneel raak je dat wellicht wel gewoon. De familie zal er in elk geval een mooie herinnering aan overhouden
Je hebt het mooi beschreven!
Wat heb je dit respectvol en mooi geschreven, zeg! Indrukwekkend, hoor. Knap dat je dit kunt doen voor de nabestaanden. Ben benieuwd wat voor foto’s je gemaakt heb, maar snap dat je die niet online kunt zetten..
Bedankt EsZ. Inderdaad ik kan de foto’s niet online zetten. Maar foto’s als bovenstaande worden oa gemaakt. Evenals de rest van de bloemen, de linten, de mensen die toespraken houden, de draagsters en de kist, maar ook de man zelf. Overzicht foto’s en detail foto’s.
Wauw heel erg mooi, kippenvel en het gevoel wat er is op zo een dag heb je ontzettend sterk omschreven, respect!
Dank voor je reactie. Ik had overigens niet verwacht zoveel mooie reacties te mogen ontvangen. Eerder het tegenovergestelde… De dood is niet iets waar men over het algemeen over spreekt of wil lezen…
Ik kom overigens snel weer bij lezen op je blog hoor!! 🙂
Geweldig hoe je erover schrijft, en erg veel respect voor je dit wilt en kan doen! Ik denk dat het zo waardevol kan zijn voor mensen, en als je daar op deze manier aan bij kan bijdragen, top!
Heel erg mooi geschreven. En mooi dat je dit doet 🙂
Woow! Wat bijzonder en ontzettend dankbaar werk doe je! Heel indrukwekkend om te lezen.
Inderdaad, heel mooi en respectvol geschreven. Je hebt een job die volgens mij hier onbestaande is, ik heb daar in ieder geval nog niets over gehoord. Toch vind ik het niet ‘griezelig’ of weet ik veel wat. Integendeel, voor de nabestaanden gaan die foto’s belangrijk zijn. Je doet goed werk, proficiat!
Hier in de omgeving zijn er meerdere fotografen die uitvaart en/of rouwreportages verzorgen. Maar het is zeker niet een veel voorkomende job.
Bedankt voor de complimenten 🙂
Wauw, heel mooie geschreven!
Zo af en toe als ik tijd heb, dan “volg” ik je…. Dat schrijven, hoe je dat doet. Beslist een gave!
Wow!! Dank voor het mooie compliment Leon!!
Zo bijzonder dat je dit doet. Tegelijkertijd maakt het je uniek. Je doet het goed Deborah, ga zo door (ook met schrijven!)
Mooi Deb! Wat fijn dat je bij zoiets heftigs, wat kan betekenen voor de nabestaande…