Het enige geluid dat ik hoor is het tikken van de regen op de dakpannen van het huis. Het gekletter in de reeds ontstane plassen en het uitelkaar vallen van de druppels op de takken en bladeren van de bomen. Het neervallende water produceert aardig wat geluid. Maar verder is het stil. Stil in huis, stil op straat. Geen enkel mens waagt zich met dit hondenweer buiten.
De boodschappen zijn al binnen, het paard wordt vandaag gedaan en het werk is morgen pas weer aan de beurt. Ik drentel wat door het huis tot ik mij realiseer dat de plantjes boven op de slaapkamer nog water moeten hebben. Het is overigens een godswonder dat deze twee het nog niet begeven hebben onder mijn bezielende leiding. Ik ben namelijk niet zo heel goed met “flora”. Het meeste laat ik verdrogen, of verzuipen. Er is nooit een tussenweg. Het had nu ook niet een dag langer moeten duren aangezien de aarde al aardig verdroogd was en de takjes treurig omlaag wijzen.
Terwijl ik met mijn gietertje naar het raamkozijn loop hoor ik een kabaal en gegil uit de brandpoort komen. In opperste staat van paraatheid tuur ik naar buiten, klaar om in te grijpen, of om hard weg te kunnen rennen mits dit nodig mocht zijn. Ik zie een aantal buurtkinderen van de overkant door de brandpoort rennen. Twee zijn er lopend en de derde is op zijn fiets. Ze rennen achter elkaar aan, stampend door de plassen. Het water heeft zich daar inmiddels al tot enkelhoogte verzameld. De kinderen zijn alleen hierdoor al tot aan hun middel nat. Alsof dit niet genoeg is schoppen ze het water naar elkaar op.
Vol verwondering aanschouw ik het tafereel beneden mij, met nog steeds mijn gietertje in mijn handen. Ze rennen en springen nog een keer achter elkaar aan. De derde scheurt met zijn fiets door de plassen en laat het water flink opspatten. Het deert hen niet dat het water ook nog eens met bakken uit de hemel komt. Hun gezichtjes glimmen en hun haren druipen van het water. In mijn hoofd hoor ik mijn moeder zingen: “I’m singing in the rain”.
Ik moet mij inhouden om niet naar beneden te rennen, de tuin door en zo de brandpoort in om met deze zeven tot acht jarige donderstralen mee te rennen en springen. Ik wil ook tot aan mijn sokken doorweekt raken. Ik wil ook het water van mijn gezicht af voelen gutsen en mijn haar in pieken langs mijn gezicht voelen hangen. Ik wil ook met mijn fiets door de plassen scheuren met mijn voeten heel hoog opgetrokken. Alsof dat laatste ook maar iets uitmaakt als je al door en door nat bent maar het gaat om het idee!
Zo plots als de kinderen gekomen zijn, zo plots zijn ze ook weer verdwenen. Alsof het geheel een intermezzo van de regenvoorstelling moest zijn. Een leuke onderbreking denk ik bij mijzelf. De rust keer terug en nu blijft alleen het geluid van de gestaag vallende regen achter.
Ik pak mijn gietertje weer op en geef de plantjes alsnog hun water, in de hoop dat ik ze nu niet direct verzopen heb. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik niet meer naar buiten hoef. Wat is er nu heerlijker dan lekker weg te kruipen op de bank met een bak thee, een doos met koekjes en een goed boek?
Deborah Hamar 
Een prachtige beschrijving! Enne, dat van die planten herken ik ZO 🙂
Dank je wel 🙂
😀
het heeft hier gisteravond wat geregend, maar veel was het niet. In elk geval niet genoeg om plassen achter te laten waar je met je voeten stampend het water kon doen opspatten… 😉
Ik vind het trouwens wel ’s tof om enkele tellen in die regen te staan…dan voel ik me weer heerlijk kinds
Groetjes!
Ik moet eerlijk bekennen dat dit blogje vorige week al geschreven was en is ingepland ivm een vakantie. Nu mag ik 367 blogjes gaan bijlezen…. Dus ik heb de komende dagen weer wat te doen 🙂 bedankt voor je reactie.
Mooi opgeschreven, leuk dat die kids er zo van genieten. Soms zou je willen dat je weer even kind was om dat ook weer te kunnen doen en soms kun je dit soort dingen als volwassene ook gewoon doen … een paar dagen voor je naar een andere plaats verhuist. 🙂
haha je laatste zin…
Wat is het toch heerlijk om kind te zijn 🙂
Hahaha, ik ben dus niet de enige plantenbeul. Met de beste wil van de wereld….ze eindigen zoals bij u: verdord of verzopen.
Soms zou je eigenlijk wel even moeten toegeven aan die impulsen. Even gewoon kind zijn en leven! Al is op bank wegkruipen ook heeeerlijk.
Oh, en bedankt voor het deuntje in mn hoofd 😉 I’m siiiiinging in the rain
Ja er aan toegeven doe ik geregeld… Ballenbakken en speeltuinen vind ik helemaal geweldig en gelukkig kan ik mij uitleven met “uk”
Ik ben blij te lezen dat er meer mensen zijn met iets mindere “groene vingers”
leuk geschreven!
Mooi geschreven!
Mooi geschreven!Ik vind het heerlijk om op mijn slippers door het natte gras te lopen:)
Heel mooi beschreven.
Heerlijk, regen! Ik ben lekker gaan hardlopen, zeiknat geworden maar het voelt goed!
Hahahahaha ja binnen zijn met regen is misschien wel wat comfortabeler maar dat rennen en gek doen door die plassen blijft geweldig.. ja zelfs nog met 31 jaar 😉
Dat heb ik ook! Soms moet ik gewoon even naar buiten in de regen en helemaal doorweekt raken 🙂 Leuk geschreven!
JA! Thee, koekjes, goed boek.. lees ik dat goed:D! Haha. Leuk geschreven. Zolang we na het springen in de plas weer naar binnen kunnen en genieten van een kop thee, doe ik mee!
Als kind vond ik het ook geweldig om in de regen te springen en te dansen maar m’n moeder vond het helaas wat minder…. Tegenwoordig vind ik het niks, althans niet als zoiets in de zomer (zoals gisteren…) gebeurd, in de herfst vind ik het wel wat hebben, inderdaad met een goed boek onder een plaid op de bank kruipen terwijl de regen en de wind tegen de ramen en het dak klettert…
Een heel verfrissend blogje!
Wat een mooi stukje weer Deborah! De sfeer ademt gewoon beslagen ruiten en regen uit, heb het in een ruk uitgelezen. Ik kwam gewoon even loeren, maar wat ben je toch veelzijdig!
WOW, dat is nog eens leuk om te lezen 🙂
Bedankt!!
Overigens was jou laatste blogpost ook erg goed!!
Ik vraag me altijd af op welk moment ik het opgegeven heb om van de regen te genieten. Als ik jouw stukje lees, heb ik zo weer zin om naar buiten te hollen en te gaan dansen in de regen.
Gelukkig regent het eventjes niet. Ik wacht wel tot de wolken weer een bak water droppen. Laat het zonnetje nu nog maar eventjes schijnen 😉
Weet je, dat heb ik met heel veel dingen. Als ik een ballenbak zie moet ik er gewoon even in (Of dit nu bij de Mc D. is of niet…) Als ik een trampoline zie moet ik daar even op net als met een luchtkussen. Het lijkt wel of het kind in mij nooit uitgespeeld is. Er zijn duidelijk meer mensen die dit hebben maar het niet durven te tonen omdat ze naar zeggen een bepaalde leeftijdsgrens voorbij zijn en je daar naar behoord te gedragen (oid). Ik hoop dat als ik 60 ben nog steeds dit gedrag vertoon 🙂 Enne…. de zon is nu nog aanwezig ik hoop dat ie nog even blijft, voor nu heb ik genoeg water gezien nl!