Zien lopen, doet lopen, ga je mee?

Posted on by

In de bak paardrijden is al enige maanden niet meer wat het geweest is. Het worteldoek steekt hier en daar door de zandbodem heen. De afrastering is gebroken en de bodem zelf staat geregeld onder water of is bevroren. De enige keer dat we zouden kunnen rijden is ’s-avonds als de verlichting het een paar weken geleden niet begeven zou hebben. Daar komt nog bij dat het dan minstens een week niet zou moeten regenen. Want een zeepaard mag dan wel dezelfde naam dragen als mijn edele viervoeter, ze zijn zeker geen familie van elkaar. De afgelopen periode heeft het ook aardig gevroren dus was de rij bak omgetoverd tot minischaatsbaan. Kortom de bak is een drama bij ons.

Gelukkig staat het paard de hele dag met zijn “buurvrouwen” in de paddock. Daar kunnen ze zich uitleven, achter elkaar aan jakkeren, kuilen graven of elkaars deken slopen. Toen de herfst zijn intreden deed had ik mij erbij neergelegd dat zijn conditie de komende (winter)maanden er niet op vooruit zou gaan. Dat actiepuntje bewaren we voor de lente. Wanneer de dagen langer worden, het meer dan een week droog is en we de rij bak weer in kunnen. Toch vond ik dat we zo nu en dan iets meer moesten doen dan een rondje buiten wandelen of een stukje crossen over het ruiterpad. Mijn eigen conditie is inmiddels ook niet al te best meer, dus besloot ik het paard mee op sleeptouw te nemen tijdens een rondje hardlopen.

Hoewel  mijn paard aardig hard kan lopen is hardlopen toch niet echt zijn ding. Zeker als hij zich moet conformeren aan mijn snelheid. Tussen de 8 en de 10 kilometer per uur is voor mij een ideaal tempo. Maar voor hem betekend dat grote passen nemen of heel zachtjes draven. Niet iets waar hij vrolijk van wordt. Al helemaal niet als we langs al die groene grasstroken lopen waar hij van mij, zijn neus niet naar beneden mag steken om zo nu en dan een hap te nemen. Rennen is rennen en grazen is grazen, dat gaat nu eenmaal niet samen.

De lucht was prachtig blauw en de polder werd toegelachen door de zon. Prachtig, prachtig hield ik mijzelf voor terwijl ik stond te klappertanden van de kou. Een flinke warming up op en rond stal zorgde er voor dat de ergste kou verdreven werd. En het paard? Die stond al zuchtend naast mij. Hij wist wat er komen ging. Al na een paar honderd meter was het raak. Als of ie het er om deed. Standje slak ging aan en ik kon hem voortslepen. Met een uitgerekte hals sjokte hij achter mij aan. Als het halstertouw strak naar achteren stond kwam mijnheer aandraven en als zijn schouder mijn schouder raakte besloot hij weer te gaan wandelen. De ijzige kou maakte het er ook niet lekkerder op. Mijn hoofd en kaak deden pijn en mijn bovenbenen waren gevoelloos. Ik besloot vol te houden. Minstens vijf kilometer.

Eenmaal in de polder begon ik langzaam op temperatuur te komen. De pijn trok weg en het paard kreeg door dat hij niet van mij ging winnen. Uiteindelijk liepen we in gelijke tred. Ik kreeg er zelfs plezier in. Een eenzame fietser riep mij toe dat ik op zijn rug moest zitten in plaats van mee te rennen. Ik kon alleen maar lachen aangezien ik alle lucht nodig om te kunnen blijven ademen. Een auto liet ons passeren en de bestuurder zwaaide vriendelijk. Ik had het niet langer koud meer. Op de terugweg rook het paard zijn stal. Het tempo werd langzaam opgevoerd en voor ik het wist sleepte hij mij voort in plaats van andersom. Ik rende een flink stuk in zijn tempo mee tot ik echt geen adem meer over had. De laatste paar honderd meter werden in een pittig wandeltempo afgelegd.

Bij aankomst op stal vielen de eerste regendruppels. Eenmaal thuis kwam het met bakken uit de hemel. Dankzij het tempo van het paard waren we mooi op tijd weer binnen!

Ga je mee hardlopen? Alleen als ik mijn nieuwe oorwarmers op mag!!

27 gedachtes over “Zien lopen, doet lopen, ga je mee?”

  4. En zo zie je, de aanhouder wint! Mooi dat ‘ie in de gaten had dat jij toch de baas bent. Zelf ga ik vaak hardlopen met mijn oudste zoon en om me heen zie ik ook mensen hardlopen met een hond naast zich, maar hardlopen met een paard? Lijk me heel apart, iki heb het nog nooit gezien 😉

    • Hier in de polder gaan mensen ook nog wel eens met hun paard uit fietsen. Maar daar waag ik mij niet aan. Hij is wat schrikachtig en ik zie het al helemaal gebeuren dat ie in zo’n moment achterop springt. Dat gaat mijn fietsje niet houden.

  8. hahaahaha die foto is idd geniaal! Het verbaasd me trouwens dat jouw paard niet van rennen houdt, dacht dat het iets van natuur was dat paarden dat heerlijk vinden. Blijkbaar had ik dat heel erg mis 😉

    • Nee hoor je hebt het niet mis. Rennen vind ie fantastisch. Zeker wanneer ik achter hem aan moet rennen met zijn halster in mijn handen. Hij maakt er geregeld een spelletje van: “Pak mij dan!? lukt je toch niet!!”
      Het tempo rennen dat ik aangeef vind ie meestal erg saai.

  14. Ik moest zo lachen om die foto dat ik daarna weer opnieuw moest gaan lezen. Ik zie jullie al slenteren, draven mokken en steigeren.
    Een bak is toch gewoon die arena in de manege waar je in oefent?

    Mooi verhaal van een leuke hobby.

  16. Haha, een paard die geen zin heeft. Hij heeft gelijk ook 😉 En jij maar ijverig doen. Nu maar dat het paard er in de lente wat meer zin in heeft.

Reacties zijn gesloten.