Het gras bij de buren is, ook in de wintermaanden, nu eenmaal groener. Geregeld staan poownie (dat is zijn bijnaam) en ik dus te grasmaaieren bij de buren in de tuin. Hoewel ik niet letterlijk mee doe natuurlijk. Ik kijk graag toe hoe hij heel secuur de lekkerste grasjes tussen de andere honderdduizenden grassprietjes uitzoekt. Hij heeft er een speciale graas neus voor. Want als ik hem naar een mals ogende graspol leid, kiest hij steevast voor het droge sprietje dat er naast groeit. Om mij niet voor mijn hoofd te stoten, iets met een paard en in de bek kijken, knaagt ie daarna nog wat aan het gras dat ik aan sta te wijzen. Voor mij is het een simpel grasveld, voor hem het walhalla. Hoewel de groentetuin van de staleigenaar ook aardig in de buurt komt. Wat moet het heerlijk zijn om, waar je bent, je snufferd te laten zakken en naast je smaakpapillen ook je “inwendige paard” te kunnen laten genieten.
Poownie staat altijd met zoveel smaak te grazen dat ik soms spontaan zin krijg om mee te doen. Ik bedoel, het moet voor mijn gevoel net zo zijn als een bezoek aan mijn favoriete restaurant. De geuren die je te gemoed komen zodra je binnen stapt. De verschillende soorten (stok)broodjes met kruidenboter die je al gepresenteerd krijgt nog voor je aangeschoven bent. En dan, zodra de keuze is gemaakt uit de vele lekkere gerechten, je tanden in een heerlijk stuk mals vlees en knapperige patatjes kunt zetten. Ja, zo moet het voor poonwie ook zijn als ie met zijn neus tussen het gras staat.
Ik snap hem dus wel. Zijn honger naar eten is niet te stillen. Wortels, appels, brood, hooi, bix, muesli en gras. Hij lust het allemaal. In de zomer staat hij 24 uur per dag in het weiland. Daar kan hij zelf in zijn graasbehoefte voorzien. Maar in de winter wordt het toch wat lastiger voor hem om zich met zijn hobby bezig te houden. Gelukkig heeft ie een maatje die het niet erg vind om een aantal uur per week naast zijn zijde te staan zodat hij zich bezig kan houden met één van zijn grootste en favoriete bezigheden.
Ach, het paard is mijn hobby, grazen (en zich zelf vies maken) de zijne.
Deborah Hamar 
Pas op!Je wordt bijna een paard… 😉
🙂 ik krijg er trék door!!!!
Mooi geschreven, ik vind paarden ook mooi van een afstandje, ben altijd een beetje bang voor reacties van paarden.
Bang zijn is bij Poownie niet nodig hoor. Zodra hij bezig is met eten is er niets dat hem nog afleid. De enige reactie die komt is het gemaal van zijn kaken 🙂
Grazen zou ook mijn hobby zijn … als ik een paard was 😉
Volgens mij zijn jullie een mooi stel samen 🙂
Mijn hobby ook!!
Al 16 jaar inmiddels. 😀
Ik krijg er trek van!
je paard heeft het daar goed!
😉
Ja vind ik ook.
Hoewel hij daar volgens mij zelf af en toe anders over denkt haha
Zal buurman blij mee zijn, met zo’n grasmaaier. Mooi verteld.
Dan u wel. Ach, hoeft ie niet te maaien 😉
Aan het einde van de zomer mogen we altijd gebruik maken van zijn weiland. Dan kunnen de paarden langer buiten blijven staan.
Zo heeft ieder diertje zijn pleziertje. 🙂
Wat een ‘lekkere’ beschrijving van grazen. Ik krijg er trek van haha
Die laatste foto is leuk, je paard houdt ervan zichzelf vuil te maken.
Als daar prijzen voor te winnen zijn dan zouden we een kast vol bekers hebben staan 😀
Ik zou zowaar ook zin krijgen om aan wat gras te knabbelen 😉
Zie je nu wel.. Ik ben niet de enige die er zo over denkt haha.
Hihi leuk!
Je zorgt goed voor ‘m. Lief!
leuk beschreven!
Leuk geschreven! leuk paardje ook! 🙂