“Sjees… Die klep van jou staat echt nooit stil he?!” Zegt vriendlief quasi geïrriteerd terwijl hij zijn haar in model aan het brengen is. Ik kijk al tandenpoetsend via de spiegel naar hem en vervolgens naar de klok. Het is 07.00 uur in de ochtend. Wakker is wakker. Maar dat geldt niet voor iedereen in huis hihi. Ik geef wederom, al tandenpoetsend, antwoord en maak nog wat gebaren met mijn andere arm. Wijs hiernaar, daarnaar en kijk hem daarna vragend aan. Hij knikt ten teken dat ie mij begrepen heeft of om van mij af te zijn. Vervolgens drukt hij ter afscheid een zoen op mijn hoofd om daarna naar zijn werk te vertrekken.
Na het badkamerritueel gaat mijn gemekker in de woonkamer verder. De enigen die het horen zijn Kleine Krijger en Groene Draak. Die alle twee op hun beurt ook wat te vertellen hebben. Op weg naar mijn werk staat de radio aan en ook dan zing ik uit volle borst mee. Op de zaak begroet ik collega’s en wederom kletsen wij er heerlijk op los. Over koetjes & kalfjes en ditjes & datjes. De zwaardere onderwerpen zoals geloof en levensbeëindiging passeren de revue en we filosoferen er ook nog even op los… Dit alles tussen de werkzaamheden door, uiteraard.
Mijn klep staat inderdaad niet stil. Praten is voor mij normaal. Praten is informatie uitwisselen. Praten is de stilte verbreken. Hoe vaak haak je niet in tijdens een gesprek? Of gil je wat naar je collega’s (of wie dan ook…) om wat duidelijk te maken terwijl dit misschien helemaal niet hoeft? Praten kan gezellig zijn. Maar (onnodig) praten kan ook als een stoorzender werken. Niet alleen voor anderen maar zeker ook voor jezelf.
Tijdens een cursus in de zomer van 2014 hebben we met de groep een stiltewandeling gemaakt. De wandeling, bedoeld om onze zintuigen te prikkelen, voerde ons door het bos en over de heide van het Buurserzand. Een prachtige omgeving waar ik veel minder van zou hebben meegekregen als ik die al babbelend, ginnegappend en lachend, zou hebben gelopen.
Nu ik zelf een aantal keer heel bewust heb ervaren hoe het is om de stilte en rust om je heen op te merken, bedacht ik mij dat het heerlijk moet zijn om dit langer dan een uurtje vol te houden en niet alleen tijdens een meditatie of (stilte)wandeling. De volgende dag stond ik op met als doel: als ik spreek moeten mijn woorden beter zijn dan mijn zwijgen. Een citaat, geen idee van wie, dat ik ooit eens gelezen heb op het wereldwijde web.
Je mond houden en heel bewust bezig zijn met wat je op dat moment aan het doen bent. De mijzelf opgelegde taak leek heel eenvoudig. Het bleek bijna een onmogelijke opgave. Zeker op een werkvloer met alleen maar dames, in een open space en telefoons die achter elkaar overgaan. Het vergde drie dagen en heel wat concentratie. Maar toen ik eenmaal in die flow aan het werk was kwam ik in mijn eigen persoonlijke bubbel terecht. De geluiden en stemmen die er op dat moment niet toe deden dreven langs mij heen en waren alleen op de achtergrond waarneembaar. Ik was geconcentreerder en veel meer bezig met mijn eigen zaken. Het werk vloog uit mijn handen. En antwoorden kwamen al in mij op nog voor ik de vraag gesteld had. Daardoor voelde ik mij aan het einde van de dag zo voldaan dat het de rest van de week een vervolg kreeg.
Je wordt je pas echt bewust van je gewauwel op het moment dat je jezelf hebt voorgenomen meer te zwijgen. Het zal heel lastig voor mij worden. Maar toch ga ik proberen dit meer eigen te maken. Dus mochten jullie mij minder horen praten, vrees niet dat er iets ergs gebeurd is, dat ik chagrijnig of boos ben. Ik probeer bewuster om te gaan met wat ik zeg.
Wat is nu het moraal van dit verhaal? Dat is er niet. Wel een klein verzoek: Sta zelf ook eens wat vaker stil bij wat je (voor onzin) uitkraamt. Denk eens na bij wat je zegt. Hoe je het zegt. Wat is je intentie? Voegt het iets toe aan het geheel? Sta gewoon eens wat vaker stil, bij de stilte om je heen!!
Deborah Hamar 
*is doodstil*
*ligt zonder geluid te maken in een deuk* hihi.
Eh…ik ben meer van het “zwijgen is zilver en spreken is goud” 😉
Mooi geschreven.
Ik constateer vaak dat ik te weinig praat maar krijg minstens even vaak het deksel op mijn neus wanneer ik dan mijn mond open doe. Geen idee wat nu echt beter is.
ik besef ten volle dat we vaak veel te luid bezig zijn, en dat stilte een zegen kan zijn!
Haha, ik ben net het omgekeerde. Ik moet soms heel erg zoeken om iets te zeggen, met ongemakkelijke stiltes tot gevolg als de ander ook geen spraakwaterval is 🙂
Ik ben niet zo heel praterig. Vooral in de ochtend niet. Mijn man en jongste praten weer heel veel en die verzoek ik dan ook vaak om éven stil te zijn, haha.
Mooi gesproken..sorry, geschreven! Voor mij is het heel verschillend. Ligt helemaal aan de plek /de mensen waar ik bij ben. Soms voer ik de boventoon…soms ben ik het stille muisje op de achtergrond….
Mooi geschreven!
Tja, Partner klaagt ook altijd dat ik zo veel praat en ik krijg soms een spreekverbod van een paar minuten opgelegd met benauwde gevoelens en naar adem snakken als gevolg. Maar met deze insteek zou ik het misschien wel een kwartiertje moeten kunnen volhouden, toch? 😉
*ssssst*
Wat zeg je?? 🙂
Hmm, ik denk dat ik dat altijd wel doe. Eerst denken voor ik wat zeg. Nu ik er over nadenk is dat ook eigenlijk best vermoeiend. Misschien moet ik juist wat meer kletsen.
Mooie wijze woorden. Ik word af en toe ook zo moe van mensen die tien keer hetzelfde zeggen op tien verschillende manieren.
Ik krijg er soms zulke kromme tenen van in mijn schoenen.
Oh, zo’n stiltewandeling lijkt mij ook wel wat! Ik wandel in de zomermaanden met mijn buurvrouwen en terwijl zij constant aan het beppen zijn, luister ik toe. Of ik val stil tijdens mijn eigen gedachtegang. Ik ben meer een luisteraar, niet zo’n kletser en in de ochtend zeker niet. Maar dat daardoor werk uit mijn handen vliegt …. dat heb ik dan weer niet 😉
Ik kan zo genieten van de stilte… als ik alleen thuis ben, in de zetel met een goed boek, zonder enig geluid… zalig!
De 4 dagen dat Luc in Amsterdam woont is het hier in huis ook een pak stiller. Niet dat Gaëtan en ik niet tegen elkaar praten, maar gewoon rustiger.
Maar och vrijdagochtend, Luc is wakker en direct babbelen, danspasjes, gek doen, etc…
Dag stilte….. Welkom leven in de brouwerij. 😉
graag gelezen, en mijn madam ook eens laten lezen 🙂
ik smeek haar soms of ze eens 5 min haar klep dicht kan houden, of ze weer haar quota van zinnen moet halen misschien…..
als we gaan wandelen zou ze gemakkelijk een half uur over één grassprietje kunnen praten! 🙂
wel gemakkelijk als we ergens op bezoek moeten, want ik weet zowat nooit wat gezegd, en als ik iets weet krijg ik het er toch niet tussen 🙂
haha. En?? Heb je verschil gemerkt deze week? 🙂
Goed artikel! Ik praat ook graag, hou niet zo van stilte. Maar soms is het echt wel lekker!
Ja soms is het heerlijk zoals zaterdag of zondagochtend, krantje, kopje thee, verder niets.
Ben ook een enorme kwek hoor haha.
Mooi, klopt ook echt als een bus! Je bewust zijn van de dingen die je zegt en waarom je ze zou zeggen is een hele verandering. Je gaat zo anders tegen de wereld aankijken. En je beleeft de dingen ook een stuk bewuster lijkt het. Ik probeer ook zo van die momenten in te lassen, maar eenvoudig is dat inderdaad niet altijd…
haha nee he! Ik viel gisteren weer terug in mijn oude gewoonte. Oefening baart kunst. Dus ik zet nog even door.
Ze noemen mij ook wel: “stille willy” 🙂
(fluistert) Waardevol stuk. Laten we de waarheid zwijgen en woordeloos noemen hoezeer wij allen elkaar liefhebben. Ik zwijg trouwens de hele dag al. Sommigen zullen zeggen: dat komt omdat je alleen woont. Maar dat zijn onnodige details.
Ik praat ook best veel, maar ja ik woon ook alleen net als Plato, dus praat ik tegen de katten en gewoon in (tegen?) mezelf. En op het werk met ‘echte mensen’ om me heen, houd ik meestal mijn klep want dan ben ik geconcentreerd met mijn werk bezig. 🙂