3 januari 2011. Vandaag precies 4 jaar geleden. Mijn eerste werkdag van het jaar stond op het punt om te beginnen. Om 07.30 uur, net voor ik mijn jas van de kapstok wilde plukken om weg te gaan, werd er aangebeld. De Hulp Officier van Justitie stond voor de deur. Na een aantall jaar bij de politie gewerkt te hebben weet ik ook wel dat die om dit tijdstip niet persoonlijk komt zeggen dat ik fout geparkeerd sta.
Ik kreeg het nieuws te horen dat mijn vader zojuist was overleden. Ik moest mee naar het ziekenhuis om hem te identificeren. Naast alle emoties die vanaf dat moment als een achtbaan door mijn lichaam raasden, vond ik het afschuwelijk. Nog nooit had ik zoiets ergs hoeven doen. Vriendlief bood aan om te gaan. Maar als zijn dochter vond ik, dat ik het hem verplicht was om zelf te kijken en te bevestigen of hij het wel of niet was… Toen ik de kamer binnen kwam, lag hij daar. Onder een laken met ontbloot bovenlijf. Hij was zo klein, zo fragiel. Hij was mijn vader…
De band met mijn vader was vanaf mijn pubertijd niet om over naar huis te schrijven. Ik zag hem feitelijk nooit terwijl we nog geen km van elkaar vandaan woonden. In 2010 besloot ik dat ik het contact met mijn familie en ook met mijn vader weer wilde aanhalen. We belden, mailden en zagen elkaar geregeld. Het deed ons alle twee goed. In 2011, nadat we even daarvoor nog heel gezellig met de familie kerst en Oud & Nieuw hadden gevierd, kwam daar heel abrupt een eind aan.
Mijn band met hem is alleen maar sterker geworden, nu hij er niet meer is. Raar om te zeggen maar zo voelt het voor mij. Ik hoor hem soms zo duidelijk in mijn gedachten. Ik zie hem soms zo scherp voor mij in mijn dromen en ik hoor zijn muziek op momenten dat ik het niet verwacht. Hij is er, zonder er te zijn. Hij is het die mij steunt door in moeilijke tijden te zeggen dat het goed is. Door mij een duwtje in de rug te geven als ik twijfel. En dat alles met een paar simpele woordjes: “Het is goed, meisje!” Deze woorden zijn zoveel meer voor mij gaan betekenen dan wanneer ik als negenjarige om een zakje chips vroeg.
Ik mis hem.
Ik mis hem meer dan ooit…
Onderstaand liedje ving ik op tijdens oudejaarsavond. Het deed mij plots aan hem denken. Een steek van gemis en tegelijk hoorde ik daar zijn geruststellende woorden: “Ach, het is goed zo, meisje!!”
Deborah Hamar 
mooi Deb xx
Ze zijn altijd maar een gedachte van je vandaan en jij beschrijft dat precies. Mooi!
Mooi verwoord! Als ik dit zo lees, denk ik dat je nieuwe cursus heel goed bij je past 😉
3 januari 2011. Het was op een maandag. Manlief en kinderen hadden nog vakantie. Jij had je jas nog niet aan en ik zat al op de fiets naar mijn werk. Via de Jeroen Boschlaan richting station. Het was stil op straat, geen kip te bekennen. Toen een rood lint, politiemensen en een hoop zaklantaars. Ik moest aan de andere kan de straat over steken. De kriebels kreeg ik ervan, vond dat daar toch altijd al zo’n donker gat. Aangekomen op mijn werk moest ik er toch regelmatig aan denken. Thuis weer aangekomen hoorde ik het nieuws. Rillingen kreeg ik ervan. Wat een begin van het nieuwe jaar. Gelukkig nu………..”Het is goed, Meisje”!
Oh wat bijzonder om je stukje te lezen Nicole. Ik heb nooit geweten dat jij er die ochtend daadwerkelijk langs gekomen bent. Net als zoveel mensen die ochtend, zich niet realiserende dat…
Bedankt voor je mooie reactie.
Wat heftig en verdrietig.
Én mooi. X
Dat is heel heftig om zo het nieuws te krijgen zeg. Maar ik snap wat je schrijft dat je op bepaalde momenten gewoon voelt dat hij nog bij je is. Mooi nummer tijd niet gehoord.
En ik ben daar blij om. Zo is voelt het niet zo definitief.
Het nummer heb ik ook jaren niet gehoord. Tot oudejaarsavond. Het kwam voorbij op de tv. Ik keek mijn tante aan en ook zij herkende mijn vader hierin. Vind het ook een mooi nummer.
Heel mooi geschreven.
Mooi!
Mooi wijffie!
Wat een naar nieuws om te krijgen. Altijd! En dat draag je mee. Ook deze keer heb je weer mooi over dat gemis geschreven!
Je draagt het bij je. Inderdaad. Voorlopig zit het nog in mijn rugzakje… Het doet veel met je. Het veranderd je op een bepaalde manier.
Dit soort blogjes zijn tevens een uitlaatklep voor mij. Niet verwacht dat het mij zou helpen. Maar ben er wel blij om.
Onwijs mooi geschreven. Ik vind het heel mooi om te lezen hoe je daar mee omgaat.
zo mooi en ontroerend geschreven….
Wat heb je dit warm geschreven. Helemaal in je gevoel. Na het lezen dacht ik:
wat jammer dat veel kinderen zoveel jaren laten lopen omdat ze afstand moeten nemen. Mijn dochter is ook zo. Al die tijd de kont tegen de krib. Pas nu ze dertig is, komt ze zachtjes naderbij. Daarom is dit zo herkenbaar.
Inderdaad erg jammer Plato.
Ik ben daarom erg blij dat ik het jaar ervoor mijn best gedaan heb om hem vaker te zien, te horen en te spreken… Maar als ik het over kon doen …
Wat een heftige nacht moet dat voor jou geweest zijn. Maar zo mooi zoals je schrijft dat jullie band alleen maar steviger is geworden. Dat kan dus ook.
Als je mij dit vijf jaar geleden had verteld had ik je een heel ander antwoord gegeven. Maar nu heb ik het zelf mee gemaakt. Ja, voor mij kan het dus zeker…
het gebeurt zo vaak dat je iemand mist als ie er niet meer is…
Knufff!
Te vaak gebeurt het… Daarom is het liedje hierboven zo passen. Wacht niet tot het te laat is!
Bedankt voor je knuffel en reactie.
Mooi geschreven ….
Heftig. Maar zo mooi geschreven. Virtuele knuffel voor jou!
Dank je wel Nicky.
Wat lijkt me dat verschrikkelijk, niet alleen de schrik en het identificeren, maar ook dat jullie net weer goed contact hadden en dat het dan ineens afgelopen is. Mooi dat je zegt dat de band alleen maar sterker is geworden.
Dat is één manier om er naar te kijken. Ik bekijk het liever iets anders. Ik heb van al die verloren jaren in ieder geval nog één mooi jaar met goed contact mogen hebben met mijn vader. De dood is onvermijdelijk maar zo voelt het beter. Minder frustrerend.
Heftig hoor! Maar wat heb je dit mooi verwoord!
Heel mooi geschreven en verwoord!
En uit het oog is zeker niet altijd uit het hart!
Dat is iets wat ik inmiddels heb geleerd.
Wat heb je dit prachtig gevat !
Inderdaad mooi verwoord en geschreven … en zo’n moment, dat er een officieel iemand voor je deur staat met zulk afschuwelijk nieuws, zul je allicht nooit vergeten. Wel fijn dat er een stukje muziek bestaat dat je aan hem doet herinneren, bijzonder.
Mooi geschreven! Sterkte x
Heel erg mooi geschreven. Sterkte! X
Liefdevol geschreven….