Begin van dit jaar begon voor zoonlief een leuke uitdaging. Eerst mocht hij mee doen aan de voetbalschool van FC Dordrecht en daarna mocht hij instromen in het team voor onder 14. De trainingen, dit keer drie keer in de week, begonnen halverwege de zomervakantie al. Gevolgd door hier en daar een oefenwedstrijd. Hij leert zijn teammaatjes steeds iets beter kennen. Met sommige heeft hij zelfs al een redelijke, digitale, vriendschap opgebouwd.

Voor mij is dat toch weer anders. Met zijn vorige clubgenootjes ben ik zo’n beetje “opgegroeid”. Sommige van de jongens bleven wel eens slapen en zijn zelfs met ons op vakantie geweest. In vijf jaar tijd heb ik ook de ouders leren kennen. We hebben samen aan de lijn gestaan tijdens trainingen. koffie gedronken voor en tijdens wedstrijden. Staan blauwbekken en klappertanden in de winter en zonnebrandcrème gedeeld in de zomer. Gejuicht wanneer ons kroost won. Staan stampvoeten wanneer ze verloren.

Niet alleen zoonlief moet kennismaken en zijn plekje zien te vinden in een nieuwe groep. Ook ik moet opnieuw de spelers en hun ouders leren kennen. Hoewel het voor zoonlief natuurlijk compleet anders is dan voor mij. Maar toch, oude gewoontes en gebruiken moeten plaats maken voor nieuwe. Met nieuwe mensen in een nieuwe omgeving. Een perfecte gelegenheid om hier een start mee te maken, deed zich voor aan het einde van onze zomervakantie. Het team van zoonlief werd uitgenodigd om deel te nemen aan een voetbaltoernooi in België. Het Raymond Goethals Creativity Tournament om precies te zijn. Hier deden onder andere ook Standard Luik, Anderlecht en FC Antwerp aan mee.

In verband met het tijdstip en de reisafstand werd aangeraden om in de buurt van het sportcomplex te overnachten. Dus boekten wij, en met ons nog een aantal andere ouders, een hotel overnachting in Brussel. We wisten niet wie er ook zouden komen. Des te leuker als je elkaar tegen komt in de hal. Uiteindelijk samen gaat eten en dan ‘s avonds, terwijl de kids het hotel onveilig maakten, nog een drankje doet in de pub aan de overkant van de straat.

De volgende dag zagen we de rest op het voetbalveld. De spelertjes hadden hun orders van de trainer gekregen en verdwenen uit het zicht. Wij bleven alleen achter. Al snel was het contact gelegd. Er vormden her en der groepjes en gesprekken werden gestart. Tijdens de wedstrijden zat ik aan de kant met mijn camera. Tussen de wedstrijden en gesprekken door probeerde ik zoveel mogelijk namen uit mijn hoofd te leren en te achterhalen welke ouders en speler er bij elkaar horen. Ik ken ze nog lang niet allemaal en ook de combinatie van ouder en kind is mij bij sommige spelers nog niet duidelijk. Maar een begin is in ieder geval gemaakt.

Het was een gezellige, zonnige (lange) voetbal dag waarop we elkaar een beetje beter hebben leren kennen. Het team heeft helaas geen prijsje in de wacht gesleept. De Belgen kunnen er nl ook wat van ;). Maar ook voor de jongens zal deze dag in het kader van de groepsbinding goed geweest zijn…