Heel de zomer (voor zover je daarover kunt spreken) heb ik op een houtje moeten bijten. Ik wilde zo graag, maar het was er simpelweg niet. De zomerstop bij de voetbal vind ik maar niks. En het zou verboden moeten worden! Hoewel de vrije zaterdagen als echte cadeautjes aanvoelen (geen wekker om 06.30 uur, geen reistijd van minimaal 1,5 uur, geen bewerking van foto’s en al helemaal geen voetbalkantine-koffie waar ik misselijk van word maar bij gebrek aan beter altijd neem) mis ik het bezig zijn en vooral het fotograferen van het spelletje. Dan fotografeer je die paar weken toch iets anders? Hoor ik je denken… Dat heb ik zeker al eens gedaan. Maar ik kan je zeggen dat dit totaal niet de voldoening geeft als een paar stoere actieplaten van een potje voetbal.

Zoonlief was al weer een week of drie aan het trainen. Terwijl hij mij thuis achter liet met aardig wat afkickverschijnselen. Ik had nog net geen last van trillerige handjes. Maar oh, wat moest ik mij inhouden om niet als een verslaafde aan het veld te gaan zitten. Met mijn toestel uiteraard. Helemaal aangezien de wedstrijden nog even op zich lieten wachten. Hij mocht wel en ik niet?! Het is niet eerlijk. Reten blij was ik toen het rooster van de komende weken met oefenwedstrijden binnen kwam.

De eerste zaterdag kwam met rasse schreden dichterbij. Het weerbericht hield ik met argusogen in de gaten. Er was, hoe kan het ook anders, flink wat regen voorspeld. Wat er ook zou gebeuren: ik zou langs dat veld zitten!! Eenmaal 12.30 uur scheen de zon een pit in mijn reet, en dreef ik zo’n beetje mijn shirtje uit. Hoe dan ook, ik zou niet klagen. Na teveel zaterdagen met mijn ziel onder mijn arm te hebben gelopen mocht ik weer. EINDELIJK!!!

Het team waar zoonlief een jaar mee gevoetbald heeft is een plaatsje doorgeschoven. Vanwege zijn jonge leeftijd is hij, samen met nog twee jongens, achter gebleven in de C2. Net nu ik alle namen van de jongens en hun ouders uit mijn knar kon opdreunen, moet ik opnieuw beginnen. Een nieuw elftal met bijbehorende ouders. De trainer is gelukkig het zelfde gebleven. De kennismaking doe ik door middel van mijn foto’s. Wanneer ik thuis achter de pc alles aan het uitzoeken ben, dreunt zoonlief op wie nu wie is. Meestal duurt het wel even voor ik ze uit elkaar kan houden.

Wanneer het spel gestart is, zijn er geen namen nodig. In ieder geval niet voor mij. De trainer hoor ik zo nu en dan wat roepen naar een speler. Maar de namen zeggen mij nog niet zo veel. Op het veld doet ieder zijn ding en ik probeer dat zo vakkundig mogelijk vast te leggen. Rennen, springen, slidings en kopballen. Hoe meer actie er voor mijn lens plaats vind, hoe meer ik het naar mijn zin heb. Ik merk wel dat ik er een paar weken uit ben geweest. Ik heb wat moeite met “scherpstellen”. Aan het einde van de rit ben ik dan ook matig tevreden. Er zitten goede en mooie platen tussen. Maar het kan beter. Het kan altijd beter!! Gelukkig heeft de KNVB zijn planning ook vrij gegeven. Dus de agenda is weer gevuld met verre en iets minder verre trips. Ik heb in ieder geval weer voldoende voetbaluitjes in het verschiet.

Foto’s zijn mede mogelijk gemaakt door de spelers van FC Dordrecht en HFC Edo U14.