Het was begin juni, we waren met vakantie en ik begon eindelijk te wennen aan de warme temperaturen van Egypte toen ik een appje kreeg van stal. Poownie had zich, een soort van, geblesseerd. Nooit heeft hij iets en net nu we weg waren…
De paarden waren die avond van weiland verhuisd en stonden rustig te grazen. Iedereen was inmiddels huiswaarts gekeerd op de eigenaar van stal, die nog wat aan het opruimen was, na. Terwijl Poownie’s Arabische vriendinnetje lichtvoetig, op haar eigen Max Verstappen manier, door de wei dartelde, sjeesde Poownie er, zoals alleen een echte bourgondiër dat kan, achter aan. Het getril van de grond deed het kudde instinct (run baby run!!) bij de overige soortgenoten aanwakkeren en vervolgens zette iedereen het op een rennen. Over de dijk, rakelings langs elkaar, over de waterbakken en dwars door het met zorg gespannen stroomdraad. Het mag een wonder heten dat geen van de dieren zwaar gewond is geraakt bij deze ondoordachte actie. Hoewel… Poonwie stond er toch wat treurig bij op drie benen. Gelukkig geen vleeswond of andere lichaamsdelen die er af lagen. Maar wel een flinke peesklap.
Poownie werd super opgevangen door de dames van stal, van contact met de veearts, geven van medicatie tot het meerdaags koelen van zijn pijnlijke been. Bij de kudde zetten was geen optie. Hij kon amper lopen. Speciaal voor hem werd er een stukje, ter grootte van een postzegel, afgezet. Zo kon hij toch het contact met zijn vriendjes onderhouden en zijn rust pakken. Al snel kon hij weer op vier benen staan. Lopen was een ander verhaal. Maar na een week liep hij, weliswaar met medicatie, toch weer wat stukjes.
Zijn hele onderbeen was twee keer zo dik en we hebben tot drie keer een herhaalrecept metacam moeten halen. Zeker een maand lang hebben we meerdere keren per dag zijn been gekoeld met icepacks. Zijn herstel kwam maar langzaam op gang. Al die tijd stond hij op zijn eigen stukje weiland. Poownie leek er vrede mee te hebben en hield zich wonderbaarlijk rustig. Het duurde even maar uiteindelijk liep hij ook zonder medicatie in stap niet meer kreupel. Zijn been bleef echter vreselijk dik.
Geregeld was ik meerdere keren per dag op stal. ’s Morgens om te voeren want het gras op zijn stukje was snel op en ’s avonds om hem gezelschap te houden. Ook moest zijn omheinde stukje steeds opnieuw verplaatst worden ivm vers gras. Na twee maanden sjouwen en slepen was ik er klaar mee. Hoe drukker ik mij hier om maakte hoe rustiger Poownie werd. Dat was het moment waarop ik doorhad dat hij zich eenzaam voelde. Je matties aan de andere kant van het land zien spelen en grazen, terwijl jij alleen staat is niet leuk.
Begin augustus besloot ik hem terug in de groep te zetten. Dit zou, met zoveel meer bewegingsruimte, wel een terugval betekenen. Maar aan de andere kant is geestelijk goed in je vel zitten net zo belangrijk voor een voorspoedig herstel. Het was de beste keus die ik kon maken. Inmiddels zijn we ruim 3 maanden verder en het gaat de goede kant op. Hij loopt in alle gangen redelijk en zn been is zeker driekwart geslonken. Deze zomer kunnen we afschrijven en ik verwacht dat we op zijn vroegst pas in de winter weer iets kunnen ondernemen. Maar het belangrijkste is dat hij weer in de kudde staat en het naar zijn zin heeft. Op naar een spoedig herstel…
***
Deborah Hamar 
Meelevende groet,
Dank je wel Rob!!
Wat een zorgen kun je toch hebben om je dieren he, daar weet ik alles van. Dit was dan ook een pittige blessure maar gelukkig is het ergste leed geleden,en is Poownie vooral weer happy bij zijn vriendjes! Ik hoop dat het herstel gestaag doorzet!
Ja was toch wel even paniek. Dankzij de lieve verzorging van mn stadgenoten kon ik mijn vakantie voortzetten en Poownie was daar in goede handen. Dank je wel 🙂
Wat vervelend zeg maar fijn dat het na zo’n lange tijd weer een stukje beter gaat.
Jeetje wat heftig! Een snel herstel gewenst voor poownie! Leuke naam trouwens hihi!
Liefs,
Yousra Yasmine
Dank je wel Yousra-Yasmine!! Poownie is zijn blog-naam 😂😂
Fijn dat hij weer op zijn eigen plekje is en dat je nu echt verbetering ziet.
da beest is bij jou duidelijk in goede en leifhebbende handen
oh jee klinkt wel ernstig en hij heeft er toch een tijdje van afgezien zeg!
gelukkig krijgt ie goede zorgen
wat nar zeg maar wat fijn dat het nu de goede kant op gaat
Wat kun je je altijd druk maken over een dier! Fijn dat het weer de goede kant op gaat.
Dat moet inderdaad schrikken geweest zijn tijdens jullie vakantie. Zul je altijd zien als je eens ver van huis bent 😦 Gelukkig is Poownie goed opgevangen en gelukkig gaat het weer de goede kant op 🙂 Heel veel sterkte en op naar een goed herstel!
Nou inderdaad. Nooit heeft ie wat en dan ben je een keer (ver) van huis…
Dank voor je berichtje.
Hoop dat alles snel weer beter is. Wat een grappige naam trouwens.
Ik vind het altijd zo eng als ze door de heining gaan. En wat een pech dat het been zo beschadigde! Ongemerkt heb je daar veel werk aan, maar dat doe je natuurlijk met liefde (zeker als ik voor mijzelf spreek hihi). Hopelijk start je het nieuwe jaar weer goed!
Was inderdaad ook even schrikken. En wonder boven wonder geen vleeswonden oid.
Ja we gaan er vanuit dat het in het nieuwe jaar zo goed als over is.
Wat vreselijk als je op je vakantie wordt gebeld met dit nieuws. Fijn om te horen dat het weer veel beter met Poownie gaat. Een grappige naam trouwens!
Wat een nieuws om te krijgen op vakantie zeg. Gelukkig gaat het nu de goede kant op!
Wat sneu. Hoop dat hij gauw opknapt! Wat een leuke naam trouwens.
Fijn dat het nu weer beter gaat. Zo zie je maar wat een beetje leuk gezelschap kan doen. Niet dat jij geen leuk gezelschap was voor Poownie, hoor 🙂 En top dat Poownie zo goed verzorgd is op de stal. Nu weet je zeker dat het een top-plekkie is!
Ah wat zielig zeg maar fijn dat het beter gaat. Kan heel slecht tegen dieren die lijden of pijn hebben : (
Dat lijkt me erg schrikken om zo’n berichtje te krijgen net als je ver weg op vakantie bent. Gelukkig gaat het nu al wat beter en kon je je vakantie voortzetten.
Dat is best heftig. Gelukkig gaat het nu steeds beter. Hopelijk is het over een paar weken/maanden weer helemaal goed!
Och…beterschap Pownie. Met zoveel goede zorg komt het vast weer goed.
Pingback: Van begin tot het einde… | Deborah Hamar