Na een nacht waarin ik geen oog heb dichtgedaan, sleep ik mij dodelijk vermoeid en met verkrampt lichaam mijn bed uit. De appjes van de dames van stal stromen binnen. Mijn ogen zijn opgezet van het huilen en ik voel mij hol en leeg. Daarnaast is het heel stil om mij heen. Alsof de onzichtbare draadjes waarmee ik met Poownie in verbinding stond letterlijk zijn doorgeknipt.
Met een aantal dames spreek ik af om al vroeg in de ochtend naar stal te gaan zodat we met elkaar afscheid kunnen nemen van mijn topper. We komen tegelijk aan en alleen al hen zien zorgt ervoor dat ik vol schiet. Het doet mij zo goed dat ze de moeite nemen om een laatste groet te brengen aan Poownie en tegelijk mij tot steun willen zijn. Na een uurtje nemen we afscheid van elkaar en blijf ik alleen met Poownie achter. Ik begraaf mijn gezicht nog eenmaal in zijn wollige vacht. Snuif zijn oh zo bekende geur op en huil nog even de longen uit mijn lijf. Daarna neem ik de tijd om zijn manen te kammen en knip een stuk af als blijvende herinnering.
Niet veel later komen er nog twee dames op stal aan. We besluiten de paddock open te zetten zodat de paarden uit de kudde de mogelijkheid hebben ook een laatste groet aan Poownie te brengen. Al snel komt het eerste paardje naar voren. Met voorzichtige stappen loopt het op mij af. Alsof ik gecondoleerd word met mijn verlies. Daarna loopt ze door naar Poownie. Besnuffeld hem. Duwt haar neus tegen zijn hoofd alsof ze daadwerkelijk een laatste groet komt brengen. Na nog een keer langs mij gelopen te hebben verlaat ze de paddock.
Mijn ogen vullen zich met tranen als ik daarna zie dat de paarden een voor een naar voren komen. Het ene dier snuift wat lucht op. Begroet Poownie en verlaat daarna de ruimte terwijl het andere dier er alle tijd voor neemt. Ook ik word door geen enkel paard overgeslagen. Stuk voor stuk duwen ze hun neus in mijn handen of schuren ze even tegen mij aan. Mijn verdriet is ook hun verdriet. Ik voel en merk in alles dat niet alleen Poownie maar ook ik onderdeel uitmaak van deze kudde. Het hele proces raakt mij. Het is zo bijzonder om te zien hoe ze op hun eigen manier omgaan met dit verlies. Poownie krijgt op deze manier een waardig afscheid van zijn kudde, waarbij de lucht meermaals gesierd wordt door een regenboog.
Iedereen op stal is zo lief voor mij. Ik voel mij door hen gedragen en het rauwe randje van verdriet wordt hierdoor wat verlicht. Ook de avond ervoor, toen Poownie aangaf dat het niet meer ging waren er twee kanjers die Poownie en mij in alles begeleid hebben. Een ware steun op een moment waarop ik niet alleen kon en wilde zijn. Poownie had op geen betere stal kunnen staan en ik had het niet beter kunnen treffen met deze dames als stalgenoten.
Begin van de middag is het zover. De “rouwauto” rijd voor en Poownie wordt opgehaald. Zijn ziel was reeds vertrokken. Zijn lichaam maakt nog eenmaal een laatste reis. De wagen rijd weg met aan de lucht een mooie regenboog.
Deborah Hamar 
🙏 Sterk al ga je hier ook door een rouwproces. ❤️
Aum Shanti
Ja, dat zeker. Zo voel en ervaar ik het ook.
Dank je wel voor je berichtje.
Ik hoop dat je kracht en liefde put uit dit afscheid.
Bemoedigende en condolerende groet,
Dank je wel Rob. Dat doe ik zeker. Het was een heel emotioneel afscheid. Maar net als bij mensen is ook dit laatste stukje zo belangrijk om gebeurtenissen echt af te kunnen sluiten.
Nou zit ik hier achter mijn beeldscherm ook tranen met tuiten te huilen… wat bijzonder om te lezen hoe de hele kudde afscheid neemt van Poownie én jou troost ❤️ Daaruit blijkt wel dat dieren zeker wel emoties, of gevoel, hebben. En daarnaast heb je het zeker ook getroffen met je menselijke stalgenoten. Dat verzacht de pijn en het verdriet om het gemis. Huil het er allemaal maar lekker uit… 😘
Het was heel bijzonder om dit van zo dichtbij mee te maken. De dieren waren een paar dagen van slag, net als ik. Zelfs de paarden liepen met hun ziel onder de arm. De energie en vut was weg, het eten ging minder. Gelukkig is dat bij de kudde weer teruggekeerd. En met mij gaat het iedere dag een beetje beter. Ik mis hem enorm! Gelukkig heb ik 28 jaar aan herinneringen opgeslagen. Wat een mooi dier was het, in lichaam en geest met een hartje van goud!
Bijzonder hoe dit soort dingen in een kudde werkt. En fijn om te lezen dat het met jou stukje bij beetje beter gaat. Dat je Poownie enorm mist, snap ik helemaal, maar wat je zegt: jullie hebben 28 mooie jaren samen gehad ❤
Ik zit al weer te snuffelen.
Wat ontzettend goed dat zijn stalgenoten afscheid hebben kunnen nemen. Dat de twee en viervoeters er voor jou waren/zijn.
Sterkte meisje ❤
Wat prachtig dat al zijn vrienden zo langskwamen ❤️
Heej Boor,
Vaak lees ik je verhalen met lach deze keer wat minder lach, maar meer traan.
Jou kennende kom je dit ook weer te boven, sterkte!
Dank je wel Ben!! 💞
Het gaat steeds iets beter.
Sterkte Deborah…
ik heb zelf geen poownie, heb er nooit een gehad en zal er nooit een hebben, en ik heb jouw dierbare Maris nooit ‘in het echie’ gezien, toch denk ik jouw verdriet goed te kunnen begrijpen en voel ik met je mee en zit hier met natte ogen je blog te lezen.
Als er een regenboogbrug is waar de dieren heengaan als zij dit leven verlaten, dan is hij nu op een mooie fijne plek.
Koester de dierbare herinneringen aan je lieve vierbenige vriend.
Dank je wel Yvonne, voor je lieve reactie 💞
Ik moet ervan huilen. Maar wat een mooi afscheid was het. Ik hoop dat dat je een beetje helpt. Samen met de wetenschap dat Poownie het niet beter had kunnen treffen dan bij jou. Je hebt het goed gedaan.
Dank je wel Nicky, voor je lieve reactie 💞
Lieve Deborah,
Bij het lezen voel ik de pijn van je intense verdriet 😥.
De band die Poownie en jij hadden was wel heel speciaal.
Laat je tranen rollen en geef Poownie een warme plaats in je mooie hart.
Ik wens je heel veel sterkte.❤️🌹
Veel liefs Roy 🙏🏽
Bedankt voor je lieve reactie Roy 💞