Ik ken Deborah al zo’n 15 jaar bruto, waarvan zo’n kleine drie jaar als netto mag worden gekwalificeerd. Kennen is in dit geval ook nog eens een beladen term. Deborah en ik hadden destijds het voorrecht om samen aan de inmiddels platgegooide vestiging van het Da Vinci college aan de Oranjelaan in Dordrecht te mogen studeren. Wat wij daar precies hebben gestudeerd, dat kan ik jullie niet meer navertellen. Wat ik nog wel weet is dat ik mezelf had ingeschreven voor een MBO-opleiding Automatisering, en dat ik uiteindelijk met een diploma voor Administratief Juridisch Medewerker Openbaar Bestuur naar huis ging. Nee, er was indertijd geen sprake van “InHollandse” praktijken of een geklapte ICT-luchtbel. In de klas met deze twee studierichtingen zaten – voor Alblasserwaardse begrippen – leuke Turkse meiden. Jammer dat zij nog voor het verlaten van de school uitgehuwelijkt werden.

Hoe vaak is ons vroeger niet op het hart gedrukt dat je goed je best moest doen op school? Dat zou ons verzekeren van een stabiel inkomen en een leuke baan. Op Sinterklaas na beschouw ik dat laatste als de grootste leugen die onze maatschappij beïnvloedt. En Sinterklaas is dan tenminste een leugen waar vrijwel altijd plezier aan te beleven is. Mocht op een bepaald moment de samenzang onder de schoorsteen onder het genot van een CD  van “De Damrakkertjes”  beginnen te vervelen, dan kun je altijd nog de TV aan zetten en van een jaarlijks oplaaiende Sinterklaas-discriminatie-mensenrechten-discussie genieten in de grote Peter R. de Vries-show. Ehm.. ik bedoel eigenlijk De Wereld Draait Door.

Terug naar het advies om goed je best te doen op school.  Het advies heb ik ter harte genomen en ik moet zeggen dat ik er veel aan heb gehad, maar veel ook niet. Mijn schoolresultaten waren momentopnamen die ik nodig had om verder te gaan, maar de door onze overheid, ouders en docenten gepropageerde garantie op een onbezorgde, ongeschonden, onbevlekte en dynamische carriérre bleek voor mij een wassen neus te zijn. Los daarvan is het ook nog maar de vraag wat ik er qua kennis aan heb gehad.  Ik had bijvoorbeeld een zeven voor het vak Sociale Zekerheid. Wist ik veel dat zo’n tien jaar later ons sociale zekerheidsstelsel in afbraak zou zijn? Veel van de wetten die ik toen uit mijn hoofd moest leren, zijn nu afgeschaft of opnieuw gelabeld. En wie ziet er anno 2013 nog de toegevoegde waarde van een Duitse naamval? Als Merkel op televisie komt, zet ik hem in elk geval uit.

Het vak wat in die tijd bij mij niet aansloeg, was lichamelijke opvoeding. Regelmatig (lees: op structurele basis) schitterde ik door afwezigheid en haalde Deborah over om in de kantine samen huiswerk  voor te bereiden c.q. in te halen. Dat samenzijn kwam de kwaliteit noch de kwantiteit van gemaakt huiswerk ten goede. Inmiddels maakt lichamelijke opvoeding een onlosmakelijk onderdeel uit van mijn levensstijl. Zal het dan toch aan de v(r)ouwfiets van onze mannelijke gymdocent hebben gelegen? Tot ik les van hem kreeg, zag ik basketbal als een stoere sport…

Negatief over mijn schoolverleden? Nee hoor. Mijn kijk op ons onderwijsstelsel  –  en mijn pogingen om dat gedrocht te doorlopen – en de ‘ratrace’ waarin wij allemaal zouden zitten,  is drastisch veranderd door het lezen van de eerste hoofdstukken van het boek “Rich Dad, Poor Dad” van Robert Kiyosak.  Mocht in het kader van mijn rol als gastblogger sluikreclame in bepaalde mate zijn toegestaan, dan heb ik zojuist succesvol een product gepromoot.  Dit boek is bestemd voor iedereen die vastzit in een bepaald onderdeel van je denken, leven en/of geldzaken. De gemiddelde Nederlander dus. Lees dit dan eens. Het is echt de moeite waard! En niet onbelangrijk in deze crisistijd: het is gratis te downloaden!

Tot de volgende blog!
Erwin van Wijk