Tagarchief: energie

Als stilte opeens werkt…

Posted on by

Het enige dat hoorbaar is, is het getik van vingers op toetsenborden, het omslaan van papier of het keelgeschraap van iemand die moet hoesten. Verder is het stil. Zelfs de telefoon zwijgt in alle talen. De sfeer op de werkvloer is goed. Niet alleen goed, maar zelfs uitzonderlijk prettig. Terwijl we met zes man geconcentreerd aan het werk zijn, hangt er een serene stilte in de ruimte. En dat terwijl het alles behalve rustig is. We zitten namelijk midden in het afronden van een aantal projecten en er staat een groot project op het punt om te beginnen. Deadlines moeten gehaald worden en het normale werk gaat ook gewoon door. Wat het zo rustig maakt zijn de mensen om mij heen. Geen drukke gesprekken, geen afleidingen, alleen focus.  

Toch is het niet een afstandelijke of strikte sfeer. We nemen af en toe echt wel een korte pauze. We lachen samen om iets grappigs dat net gebeurde. Dan maakt iemand weer een scherpe opmerking of we delen een luchtige anekdote. Even ontspannen en opladen, om daarna weer zonder moeite terug te keren naar onze taken. Het voelt heel natuurlijk, alsof we een ritme hebben gevonden waarin werk en ontspanning elkaar moeiteloos afwisselen. Dat is in het verleden echt wel eens anders geweest. Waarbij de stress of chaos van één persoon over heel de afdeling kon gaan. Soms was dat dan moeilijk om dat tot een halt te roepen.

Maar zo’n dag als vandaag geeft voldoening. Dit is precies hoe werken moet voelen. In deze flow lijkt alles eenvoudiger te gaan. De taken worden afgerond zonder een gevoel van druk. Niet omdat het werk minder is, maar omdat de samenwerking en sfeer het proces soepeler maken. Iedereen is hier met de juiste energie aan het werk, zonder ruis, zonder chaos. En ik vind het bijzonder dat dit nooit echt eerder zo gelukt is. 

Het is een een manier van werken die ons laat zien hoe efficiënt en aangenaam werken in een flow kan zijn. Hoewel de baas daar ongetwijfeld anders over denkt, is dit besef misschien wel het meest waardevolle van alles. 

Denk nu niet dat we iedere dag in deze meditatieve staat van zen verkeren. Dat is godsonmogelijk. Laten we eerlijk zijn, we zijn allemaal maar mens. Soms grijpen we massaal naar de koffie, want wakker blijven valt buiten de flow. Of ontstaat er plots lichte paniek omdat iemand denkt een belangrijk bestand te hebben verwijderd (spoiler: het stond gewoon nog in de prullenbak). Anderen typen dan weer zó hard dat je je afvraagt of het toetsenbord iets misdaan heeft. Oh en wanneer er taart op de afdeling is, dan is het uiteraard ook gedaan met de flow. Jeetje, straks gaan we nog denken dat werk altijd zo soepel hoort te gaan!

De fluistering van energie…

Posted on by

“Sluit je ogen en haal een paar keer diep adem.” Is een van de zinnen die vandaag meermaals te horen is. Ik zit tussen twee medestudenten in en doe wat mij gevraagd wordt. Dus ik sluit mijn ogen, haal een paar keer diep adem en laat mij meevoeren met de meditatie die komt. Had ik er in het begin nog een beetje moeite mee om mij zo te laten gaan, nu voelt het als een voorrecht om hier deel van uit te maken. De opleiding voelt als een reis die me niet alleen kennis brengt, maar me ook diep verbindt met mezelf en de energie om mij heen.

Tijdens deze les duiken we dieper in de materie van het werken met energie en dan met name de chakrahealing, een essentieel onderdeel van het energetisch werk. Elk chakra brengt zijn eigen unieke energie met zich mee, zijn eigen verhaal en uitdagingen. Een ieder van ons wordt uitgenodigd om in verbinding te staan, met onszelf, met elkaar en met de energie om ons heen. Het begrip ‘in verbinding staan’ is net als “sluit je ogen en haal diep adem” als een rode draad door deze dag. 

Hoewel we in de kern al weten dat het mogelijk is, blijft het moment waarop het echt lukt om de verbinding die gemaakt is te voelen zo ontzettend bijzonder. Het is alsof een sluier wordt opgelicht en je toegang krijgt tot een subtiele wereld die altijd al aanwezig is geweest, maar die nu tastbaarder aanvoelt dan ooit. Het is bijna magisch. 

Ik voel steeds meer dat dit niet alleen draait om technieken of methodes. Het is een proces van openstellen, van luisteren naar de fluisteringen van energie en van vertrouwen op je intuïtie. Wat me vandaag het meest raakt, is het gezamenlijke moment waarop we een oefening in healing uitvoeren. Terwijl we werken voel ik hoe niet alleen mijn handen warm worden, maar ook mijn hele wezen, ik voel de energie letterlijk door mij heen stromen. Wanneer ik zie hoe dit effect heeft op mijn medecursist, het ontspannen gezicht, de diepe ademhaling en het loslaten van al dat niet meer dient, besef ik opnieuw hoe bijzonder dit is. En tegelijk vind ik het raar dat we dit bijzonder vinden terwijl het eigelijk als heel normaal gezien zou moeten worden.

Het is tevens een reminder aan hoe krachtig energie kan zijn en hoe zelfs de kleinste gebaren grote impact kunnen hebben op iemands welzijn.

Wat deze lessen voor mij zo waardevol maakt, is niet alleen de praktische kennis die ik opdoe, maar vooral de ruimte om te mogen ontdekken, te voelen en te groeien. Iedere les voelt als een stap dichter bij wat ik kan betekenen, voor mijzelf maar zeker ook voor een ander. Iedere les en iedere huiswerkopdracht verwonder ik mij weer met wat mogelijk is en wat ik kan. En mijn nieuwsgierige aard werkt nu heerlijk in mijn voordeel.

Zoals ik al zei is deze cursus zoveel meer dan het aanleren van een vaardigheid. Het is een ervaring die me helpt groeien, die me leert om niet alleen te zien, maar ook te voelen. Het is een reis die me steeds opnieuw in verbinding brengt, met mezelf, met anderen, en met de oneindige wereld van energie. En dit is pas les vier. Wat een avontuur.

Wat heb ik dit gemist…

Posted on by

Vorig weekend stond in het teken van: “rust”! Geen verplichtingen. Geen bezoekjes. Geen fotoreportages of andere werk gerelateerde bezigheden. Gewoon even twee dagen voor mijzelf. Al vanaf halverwege de werkweek stond dit in mijn planning en daarom had ik er zo naar uit gekeken. Temeer omdat de weergoden ons eindelijk wat gunstiger gestemd zouden zijn.

’s Morgens bij het openen van de gordijnen voelde ik mijn zonnige gemoedstoestand als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hoe kon dat nou? Er was niet eens zon, maar donkere wolken die zich ieder moment over ons uit konden storten. Hoewel mijn gemoedstoestand gekoppeld is aan de barometer besloot ik het positief te bekijken. Het was (nog) droog en het was (nog) niet koud.

Ukkepuk en ik togen samen naar stal om te kijken hoe het paard er bij stond. De regen had mijn mooie elegante witte schimmel omgetoverd naar een bruin paard met dito vlekken en zijn manen en staart waren in twee dagen tijd tot rastavlechtjes samen geklit. Ik miste alleen de muziek van Bob Marley op de achtergrond maar ik zou zweren dat hij “EY Man” zei toen ie op zijn dooie akkertje naar ons toe kwam slenteren. Na wat poetswerk en een rondje gewandeld te hebben togen we huiswaarts.

Na de lunch verlieten de heren het pand en bleef ik alleen achter. De hoop op luieren in de tuin met een boek in mijn ene hand en een drankje in de andere terwijl de zon mijn bakkes heerlijk verwarmde had ik al bijna opgegeven, toen plots het wolkendek plaats maakte voor een hemels blauwe lucht. Ik bedacht mij geen moment. Trok mijn zomerse outfit aan, smeerde mij in met “factor veel” en plofte in de tuinstoel. Luieren, opwarmen en even helemaal niets. Soms heb ik dat gewoon nodig. Er moet al zoveel, de druk is al zo hoog, de tijd gaat al zo snel.

Ik sloot mijn ogen en liet mij opgaan in de geluiden om mij heen. Na een paar minuten realiseerde ik mij dat er bijna geen geluiden waren. Een gedeelte van de straat was duidelijk met vakantie. Normaal is het hier een drukte van jewelste. Spelende kinderen. Knutselende vaders of babbelende moeders. Maar nu heerste er rust en stilte. Het ruisen van de bomen en de meeuwen die ik boven mij naar elkaar hoorde roepen gaven mij het gevoel dat ik op het strand lag in plaats van in mijn achtertuin. De zon warmde mijn lichaam op. Ik wilde de warmte tot in het binnenste van mijn wezen kunnen voelen zodat ik een voorraadje op kon bouwen waar ik in tijden van nood uit kan putten. Dus ik bleef liggen waar ik lag.

Vaag hoor ik rechts van mij een helikopter. Ik vraag mij altijd af wie er in zitten en wat ze daar doen. Ik zou ook wel eens mee willen met zo’n ding. Hoe zou dat zijn om recht naar boven te vliegen en proberen je maaginhoud daar te laten waar het hoort? Ik probeer het geluid te blijven volgen tot het niet meer waarneembaar is. Een motor doorklieft te stilte die mijn oren alweer gevuld had. Ik probeer aan de hand van het nieuwe geluid te raden waar hij ongeveer moet rijden. Op het moment dat ik het denk te weten hoor ik naast mij twee kinderen gillen en huilen. Toch niet iedereen was met vakantie. Hun vader hoor ik wat mompelen en al snel neemt het gegil af tot wat gesnik om te verstommen naar gebrabbel dat niet meer te volgen is. De andere buren beginnen met een stofzuigronde van de woonkamer. En ik? Ik lig nog steeds te genieten van de zon op mijn huid.

Iets kriebelt er aan mijn voet. Als ik opkijk zie ik Noa staan. Ze nestelt zich op het bed en rolt zich bij mijn voeten op tot een bal haar om vervolgens al knorrend in slaap te vallen. Ik voel mij vederlicht. Alsof verdriet en heftige emoties op dit moment niet bestaan. Alsof alleen het hier en nu telt. Ik voel mij heel even het meisje van zes dat tegen haar moeder aan in slaap valt. En dat is wat ik ook doe.

Ik weet niet hoelang ik heb geslapen. De zon moet de hemel inmiddels weer delen met wat stapelwolken en als ik links van mij kijk, ook met wat donderwolken. Ik sluit mijn ogen nog heel even om de laatste zonnestraaltjes van vandaag op te pikken. Wat heb ik dit gemist en oh, wat zijn de kleine dingen in het leven toch heerlijk…