De kennismaking…

“Als je het prettig vindt, kunnen we eerst nog een kennismakingsgesprek plannen bij ons op het opleidingsinstituut. Laat maar weten of je dit wilt.” Zo eindigde de bevestigingsmail die ik ontving na mijn inschrijving voor een nieuwe opleiding. Hoewel mijn keus om de opleiding bij hen te volgen na grondig onderzoek is gemaakt, besloot ik op haar uitnodiging in te gaan. Want ja, ik was wel benieuwd waar ik het komende jaar terecht zou komen en wie deze twee docenten in het echt zijn. In oktober had ik mij al ingeschreven, maar de daadwerkelijke kennismaking kon pas eind december plaatsvinden.

Mijn wekker gaat al vroeg af en dat op de eerste dag van mijn minivakantie zo vlak voor de kerstdagen. We hebben om 10.00 uur afgesproken bij hen op de locatie. Ik heb er zin in. Google maps zegt dat ik er wel even over doe met de drukte op de weg. Druk is het inderdaad. Toch ben ik sneller op de plaats van bestemming dan ik verwacht had. Het is koud en guur buiten maar zodra ik daar binnenstap word ik letterlijk en figuurlijk onthaald door warmte. Dat begint in ieder geval alvast goed. 

Voor mij staan twee enthousiaste mensen, tevens de eigenaren van het opleidingscentrum. Ze hebben niet alleen de tijd uitgetrokken voor een kennismakingsgesprek maar ook voor een rondleiding. Als we de handen geschud hebben en ik mijn jas heb opgehangen word ik meegevoerd door het pand. Ik krijg uitleg over de praktijk en welke ruimtes het pand allemaal heeft. Verder wordt er verteld over de verschillende cursussen en opleidingstrajecten die ze geven en beknopt krijg ik te horen waar ik tijdens mijn opleiding onder andere mee te maken ga krijgen.

Daarnaast word ik uitgenodigd om iets over mezelf te vertellen. Waar kom ik vandaan en waar wil ik naar toe? Wat wil ik bereiken met dit traject? Onder het genot van een kop thee vertel ik wat ik al zo lang wil en hoe het beeld zich beetje bij beetje in mijn hoofd heeft gevormd. Ik vertel ze over mijn voorgaande cursussen en wat ik denk nodig te hebben. Ik krijg de lesstof onder ogen en schrik even van de hoeveelheid. Gelukkig is het niet alleen tekst en heb ik een jaar de tijd om alles eigen te maken. 

De groepen zijn niet extreem groot, wat ik erg fijn vind. Zo komt iedereen aan bod en is er veel persoonlijke begeleiding. Naast de theorie is er ook ruimte voor de praktijk, want alleen door ermee bezig te zijn ga je het ervaren en voelen. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen dus.   

Na anderhalf uur nemen we afscheid van elkaar. Dit gesprek voelde als een openbaring. Iets wat al lang in mijn binnenste borrelde maar waar ik eigenlijk nooit echt met iemand in mijn omgeving zo open over heb kunnen praten. Dit zijn mensen die het werk al jaren doen en heel normaal vinden terwijl mijn omgeving soms wat schaapachtig kijkt als ik het heb over energetisch werk. Nog enthousiaster dan toen ik binnen kwam ga ik weg. Ik heb zoveel zin om deze nieuwe reis te starten dat ik niet kan wachten om te beginnen. 

Groepsbinding…

Begin van dit jaar begon voor zoonlief een leuke uitdaging. Eerst mocht hij mee doen aan de voetbalschool van FC Dordrecht en daarna mocht hij instromen in het team voor onder 14. De trainingen, dit keer drie keer in de week, begonnen halverwege de zomervakantie al. Gevolgd door hier en daar een oefenwedstrijd. Hij leert zijn teammaatjes steeds iets beter kennen. Met sommige heeft hij zelfs al een redelijke, digitale, vriendschap opgebouwd.

Voor mij is dat toch weer anders. Met zijn vorige clubgenootjes ben ik zo’n beetje “opgegroeid”. Sommige van de jongens bleven wel eens slapen en zijn zelfs met ons op vakantie geweest. In vijf jaar tijd heb ik ook de ouders leren kennen. We hebben samen aan de lijn gestaan tijdens trainingen. koffie gedronken voor en tijdens wedstrijden. Staan blauwbekken en klappertanden in de winter en zonnebrandcrème gedeeld in de zomer. Gejuicht wanneer ons kroost won. Staan stampvoeten wanneer ze verloren.

Niet alleen zoonlief moet kennismaken en zijn plekje zien te vinden in een nieuwe groep. Ook ik moet opnieuw de spelers en hun ouders leren kennen. Hoewel het voor zoonlief natuurlijk compleet anders is dan voor mij. Maar toch, oude gewoontes en gebruiken moeten plaats maken voor nieuwe. Met nieuwe mensen in een nieuwe omgeving. Een perfecte gelegenheid om hier een start mee te maken, deed zich voor aan het einde van onze zomervakantie. Het team van zoonlief werd uitgenodigd om deel te nemen aan een voetbaltoernooi in België. Het Raymond Goethals Creativity Tournament om precies te zijn. Hier deden onder andere ook Standard Luik, Anderlecht en FC Antwerp aan mee.

In verband met het tijdstip en de reisafstand werd aangeraden om in de buurt van het sportcomplex te overnachten. Dus boekten wij, en met ons nog een aantal andere ouders, een hotel overnachting in Brussel. We wisten niet wie er ook zouden komen. Des te leuker als je elkaar tegen komt in de hal. Uiteindelijk samen gaat eten en dan ‘s avonds, terwijl de kids het hotel onveilig maakten, nog een drankje doet in de pub aan de overkant van de straat.

De volgende dag zagen we de rest op het voetbalveld. De spelertjes hadden hun orders van de trainer gekregen en verdwenen uit het zicht. Wij bleven alleen achter. Al snel was het contact gelegd. Er vormden her en der groepjes en gesprekken werden gestart. Tijdens de wedstrijden zat ik aan de kant met mijn camera. Tussen de wedstrijden en gesprekken door probeerde ik zoveel mogelijk namen uit mijn hoofd te leren en te achterhalen welke ouders en speler er bij elkaar horen. Ik ken ze nog lang niet allemaal en ook de combinatie van ouder en kind is mij bij sommige spelers nog niet duidelijk. Maar een begin is in ieder geval gemaakt.

Het was een gezellige, zonnige (lange) voetbal dag waarop we elkaar een beetje beter hebben leren kennen. Het team heeft helaas geen prijsje in de wacht gesleept. De Belgen kunnen er nl ook wat van ;). Maar ook voor de jongens zal deze dag in het kader van de groepsbinding goed geweest zijn…

FC Dordrecht, Toernooi, wedstrijd, Foto Hamar

FC Dordrecht, Voetbal, Toernooi, Foto Hamar

FC Dordrecht, Toernooi, Voetbal, Foto Hamar

FC Dordrecht, Toernooi, Voetbal. Foto Hamar