Tagarchief: veilig

It’s alive…

Posted on by

De auto voor mij rijd op standje slak. Normaal pas ik altijd netjes mijn snelheid aan. Misschien is er wel een reden voor deze traagheid. Zit er een ziek persoon of dier in de auto waarbij iedere hobbel helse pijnen veroorzaakt bijvoorbeeld?! Uit ervaring weet ik hoe vervelend het is als jij daar mee te maken hebt maar andere mensen totaal geen rekening met je houden. Maar vandaag heb ik een soort van haast. Mijn wekker ging heus op tijd af. Maar een onvoorziene gebeurtenis gooide roet in het eten en dus in mijn planning.

Voor een keer trap ik het gaspedaal van Bruce eens flink in. Ik haal slak in met het tempo van zoef de haas en schuif daarna netjes weer terug naar mijn eigen weghelft. Op dat moment gebeuren er twee dingen. Mijn telefoon pingelt dat ik inmiddels onderweg zou moeten zijn naar mijn tweede afspraak van die dag en mijn gordel schiet vast. 

Dat eerste is lastig op te lossen. Ik kan de tijd niet terug draaien en zou daarom een ietsie pietsie te laat gaan komen. Als het mee zit is de wedstrijd nog niet begonnen en heb ik geluk gehad. Dat tweede is nog iets lastiger op te lossen. Mijn gordel zit vast en wil niet meer meegeven. Ik wurm wat naar voren maar in plaats van mee te geven hangt ie vast. Op het moment dat ik recht in mijn stoel ga zitten, schiet de gordel terug in de deurstijl. Maar als ik ruimte probeer te krijgen weet hij niet van wijken. 

Iedere keer als ik mij kleiner maak om de gordelspanner te laten ontspannen, spant het kreng weer aan. Uiteindelijk zit ik helemaal kaarsrecht maar mega klem in mijn stoel. Mijn levendige fantasie zorgt er voor dat er diverse horror scenario’s de revue passeren. “Hurbie’s wraak” “mijn gordel veranderd in een python” “It’s alive”… Mocht ik nu een ongeluk krijgen zit ik in ieder geval goed ingesnoerd dat is een ding wat zeker is. Of ik het overleef is vraag twee. 

Ik krijg het er Spaans benauwd van. Terwijl ik met één hand verder stuur probeer ik met mijn andere hand de gordel los te klikken. Na een aantal pogingen van adem inhouden en mij plat tegen de stoel aandrukken lukt het godzijdank. Maar dan begint het alarm van de auto te janken omdat die verrekte gordel niet in de houder is geklikt. Bruut zet ik de auto aan de kant. Sjor links en rechts aan mijn gordel waar totaal geen beweging in te krijgen is. Ik probeer het met beleid en daarna met grof geweld. Niks.

Hij eet de gordel netjes op maar terug uitrollen, ho maar. Daar ben ik mooi klaar mee. Ik ruk de gordel van de bijrijders kant naar mij toe en klik die in de houder. Het gejank van het alarm is nu in ieder geval opgelost. Zelf rij ik gordelloos verder en hoop maar dat ik geen politie tegen kom en geen ongeluk krijg. 

Zelf durf ik het niet aan om de halve binnenkant van mijn auto te ontleden om bij de spanner te komen. Maar bij de garage weten ze wel hoe ze dit moeten aanpakken. Het blijkt gelukkig maar een klein mankement te zijn. Er zat wat vuil in de spanner. Na wat poetswerk is ie weer als nieuw. Opgelucht maar toch wat verontwaardigd keer ik huiswaarts. Ben ik gewoon bijna gewurgd door wat vuil…

Wij mogen gezien worden…

Posted on by

“Wat vind je er van?” Vraag ik vriendlief terwijl ik voor hem door de kamer paradeer. “Je gaat mij toch niet vertellen dat je dat allemaal aan gaat trekken?” “Hoezo?? Vind je het niet mooi dan??” “Kun je dan op zijn minst drie van die dingen uitzetten?” Ik frons mijn wenkbrauwen zo dat ze elkaar bijna raken. “Wil je dat ik voor mijn sokken gereden wordt op die dijk?”

Ik stop met lopen en kijk vriendlief bedenkelijk aan. Ik heb een reflecterend hesje aan waar rode LED-lampjes op zijn aangebracht. Om elke arm en been draag ik een reflecterende band waar eveneens LED-verlichting op zit. Maar dat in tegenstelling tot het hesje hysterisch staat te knipperen.

“Als je zo in het donker over straat gaat denken ze op zijn minst dat er een alien geland is, of een hoerentent geopend is. Alhoewel… Het is Heerjansdam he?! Dan zullen ze vast voor de eerste optie kiezen!” “Laat ze dat maar denken, dan stoppen de auto’s in ieder geval of ze maken rechts om keert en kan ik met mijn paardje rustig over de dijk wandelen zonder omver gereden te worden.”

De volgende dag neem ik alle verlichting mee naar stal voor een wandeling in het donker. We gaan de nieuw aangeschafte spullen eens in de praktijk testen. Hesje om en de verlichting aan. Armen en benen voorzien van de reflecterende banden met de lichtjes op standje hysterisch. Zelfs het paard word omgehangen met reflecterende bandages. Oké, toegegeven, het is even wennen met al dat rode licht dat we nu uitstralen. Ik voel mij eerlijk gezegd ook wel een beetje voor “aap” lopen.

We zijn de dijk nog niet op of ik hoor achter mij: “Jingle Bells, Jingle Bells… Leuke outfit dame!!” Een hardloper die, zelf onzichtbaar in het donker, mij passeert. Haha, heel leuk!! Ik roep hem na dat wij in ieder geval niet zo makkelijk over het hoofd gezien kunnen worden. Dan komt mijn eerste test object de hoek om janken. De bestuurder ziet een chaos van rode lampjes op zich afkomen en gaat vol in de remmen. Hij staat bijna stil als wij hem passeren op het smalle stukje dijk waar gerust 80 km/ph gereden wordt. Helaas is het ook deze onverlichte dijk waar wij, ruiters, overheen moeten als we naar één van de maneges rijden voor een paardrijles of de polder in gaan voor een buitenrit.

Ik bedank de bestuurder en loop door. Als we eenmaal het dijkje uit zijn begin ik er lol in te krijgen. We zoeken een stukje gras op waar we alle twee veilig staan. Paardje kan lekker grazen en ik zie van links en van rechts al het verkeer aankomen. Brommers, scooters en auto’s… Ze remmen allemaal af. Ze snappen blijkbaar niet wat ze zien. Rode zwevende lampjes die ook nog eens bewegen… Fietsers die voorbijkomen maken er grapjes over en wandelaars stoppen om een praatje te maken. Het is hilarisch om te zien hoe andere weggebruikers hierop reageren. Mijn missie is geslaagd.

De andere dames op stal grappen de eerste week nog wat over onze nieuwe outfit. Maar al snel zijn ze overstag en zien ze de veiligheid er ook van in. Als we na een tijdje met zijn drietjes inclusief onze paardjes over de dijk naar de manege wandelen, krijgen we het éne “compliment” na het andere over onze zichtbaarheid.

Kijk, daar kun je mee thuis komen!!