Tagarchief: werken met energie

Wanneer woorden gaan leven…

Posted on by

Meditatie loopt als een rode draad door mijn opleiding. De meeste lesdagen starten er mee. Dit doen we om uit de stroom van gedachten te stappen en bewust aanwezig te zijn in het moment. Door onze aandacht te richten op de ademhaling of een eenvoudig woord, ontstaat er ruimte en rust in ons hoofd. Het vermindert stress en scherpt de concentratie. Meditatie is als een mentale training die ons leert pauzeren in een wereld vol prikkels, zodat we niet alleen kalmer maar ook krachtiger in het leven staan. Of in dit geval bij de les blijven. 

Sterker nog, er is zelfs een heel blok gewijd aan meditatie. Wat het is, wat het doet, hoe je hem schrijft en hoe je hem presenteert. Zo komt het dat ik al dagen, wat zeg ik, weken aan het zwoegen ben rondom mijn eigen meditatie. Het onderwerp: de aura, had ik notabene zelf gekozen. Zoveel onderwerpen en ik kies uitgerekend deze. Een half jaar geleden leek het mij een fantastische keuze maar nu ik er eenmaal mee bezig ben weet ik bij god niet waar te beginnen. 

Ik ben wat aan het stoeien met de lengte, de onderwerpen die ik aan bod wil laten komen maar vooral ook de boodschap. Wat wil ik bereiken met mijn woorden? Waar wil ik mijn groep mee naar toe nemen? Ik probeer verschillende stijlen uit. Zet er verschillende op papier. Luister heel veel naar andere meditaties en begin dan weer helemaal opnieuw. Te lang, te kort, niet boeiend of juist te ingewikkeld. Dan opeens heb ik een idee. Ik houd het simpel. Ik wil de groep meenemen naar geborgenheid, veiligheid en thuiskomen in hun eigen energie. Vanaf dat moment begint het langzaam vorm te krijgen. 

De reis start van binnen bij de ademhaling en het gronden. De tweede stap is heel bewust het voelen van de huid. Je staat niet vaak stil bij de laag die jouw hele wezen bij elkaar houdt, toch?! Dus ervaar maar eens hoe dat voelt! De derde stap is het ontdekken van het laagje net daarbuiten. Op deze wijze bouw ik hem uit. Tot het gevoel ontstaan dat je heerlijk wordt omhuld door een teddyfleece-deken die eigenlijk je eigen energielaag is. 

En hier zit ik dan. De lichten zijn gedimd. Achter mij schijnt een paarse spotlight en klinkt er een tingel-tangel muziekje om het geheel wat meer body te geven. Mijn hart fladdert in mijn borst. De groep voor mij zit inmiddels ontspannen en met de ogen dicht. Klaar voor de reis die ik met ze ga maken. Ik adem een paar keer diep in en extreem rustig weer uit. Mijn hartslag komt tot bedaren en dan begin ik. Eerst nog met een kleine trilling in mijn stem. Al snel begin ik er de lol van in te zien. Voor ik het weet gebruik ik niet alleen mijn stem maar ook mijn armen en lichaam om iedereen mee te krijgen. Niemand die dit ziet natuurlijk en misschien is dat maar beter ook.

Na iets meer dan 15 minuten sluit ik de meditatie af en zie ik langzaam iedereen weer in het hier en nu verschijnen. De feedback die ik ontvang is niet wat ik verwacht had. Het is magisch!! Er wordt zelfs aangegeven dat ie nog wel langer had gemogen. Dus een goede tip voor een volgende keer. 

De rest van de dag loop, nee zweef, ik in de wolken. Mission accomplished.✨

De fluistering van energie…

Posted on by

“Sluit je ogen en haal een paar keer diep adem.” Is een van de zinnen die vandaag meermaals te horen is. Ik zit tussen twee medestudenten in en doe wat mij gevraagd wordt. Dus ik sluit mijn ogen, haal een paar keer diep adem en laat mij meevoeren met de meditatie die komt. Had ik er in het begin nog een beetje moeite mee om mij zo te laten gaan, nu voelt het als een voorrecht om hier deel van uit te maken. De opleiding voelt als een reis die me niet alleen kennis brengt, maar me ook diep verbindt met mezelf en de energie om mij heen.

Tijdens deze les duiken we dieper in de materie van het werken met energie en dan met name de chakrahealing, een essentieel onderdeel van het energetisch werk. Elk chakra brengt zijn eigen unieke energie met zich mee, zijn eigen verhaal en uitdagingen. Een ieder van ons wordt uitgenodigd om in verbinding te staan, met onszelf, met elkaar en met de energie om ons heen. Het begrip ‘in verbinding staan’ is net als “sluit je ogen en haal diep adem” als een rode draad door deze dag. 

Hoewel we in de kern al weten dat het mogelijk is, blijft het moment waarop het echt lukt om de verbinding die gemaakt is te voelen zo ontzettend bijzonder. Het is alsof een sluier wordt opgelicht en je toegang krijgt tot een subtiele wereld die altijd al aanwezig is geweest, maar die nu tastbaarder aanvoelt dan ooit. Het is bijna magisch. 

Ik voel steeds meer dat dit niet alleen draait om technieken of methodes. Het is een proces van openstellen, van luisteren naar de fluisteringen van energie en van vertrouwen op je intuïtie. Wat me vandaag het meest raakt, is het gezamenlijke moment waarop we een oefening in healing uitvoeren. Terwijl we werken voel ik hoe niet alleen mijn handen warm worden, maar ook mijn hele wezen, ik voel de energie letterlijk door mij heen stromen. Wanneer ik zie hoe dit effect heeft op mijn medecursist, het ontspannen gezicht, de diepe ademhaling en het loslaten van al dat niet meer dient, besef ik opnieuw hoe bijzonder dit is. En tegelijk vind ik het raar dat we dit bijzonder vinden terwijl het eigelijk als heel normaal gezien zou moeten worden.

Het is tevens een reminder aan hoe krachtig energie kan zijn en hoe zelfs de kleinste gebaren grote impact kunnen hebben op iemands welzijn.

Wat deze lessen voor mij zo waardevol maakt, is niet alleen de praktische kennis die ik opdoe, maar vooral de ruimte om te mogen ontdekken, te voelen en te groeien. Iedere les voelt als een stap dichter bij wat ik kan betekenen, voor mijzelf maar zeker ook voor een ander. Iedere les en iedere huiswerkopdracht verwonder ik mij weer met wat mogelijk is en wat ik kan. En mijn nieuwsgierige aard werkt nu heerlijk in mijn voordeel.

Zoals ik al zei is deze cursus zoveel meer dan het aanleren van een vaardigheid. Het is een ervaring die me helpt groeien, die me leert om niet alleen te zien, maar ook te voelen. Het is een reis die me steeds opnieuw in verbinding brengt, met mezelf, met anderen, en met de oneindige wereld van energie. En dit is pas les vier. Wat een avontuur.

In verbinding…

Posted on by

“Stop.” roept de docent. De hele groep stopt met lopen en bewegen en draait zich naar de dichtstbijzijnde persoon. Voor mij staat een onbekende vrouw. Voor haar neus staat eveneens een onbekende vrouw. Ik gok dat we ongeveer even oud zijn. De bedoeling is dat we elkaar een minuut of twee in de ogen kijken. Niet praten, niet bewegen, handen op de rug en enkel naar elkaar kijken. Dit geeft mij op zijn zachtst gezegd een ongemakkelijk gevoel. Ik wil niet onbeleefd blijven staren. Maar ja, dat is nu juist net de bedoeling. Oké, dat is niet helemaal waar. Het gaat niet alleen om het kijken, het gaat om elkaar ook daadwerkelijk zien! Ik realiseer mij dat de vrouw tegenover mij hoogstwaarschijnlijk hetzelfde ervaart. Met die gedachte in mijn achterhoofd laat ik met iedere ademhaling het ongemakkelijke gevoel van mij afglijden. 

Wat begint als een vreemde situatie, verandert al snel. Ik voel een sensatie opkomen, alsof ik in een achtbaan zit die net naar beneden dendert. Het gevoel begint in mijn buik en verspreidt zich in mijn lichaam. Het is een soort van blijdschap- alsof ik een verloren vriendin heb teruggevonden. En de vraag rijst waar ik haar dan van zou moeten kennen? Terwijl ik probeer te stoppen met denken en mij weer focus op het voelen, merk ik dat ik glimlach. Ze glimlacht terug. Zonder een woord te zeggen, voel ik een intense verbondenheid.

Het enige dat ik nu nog kan denken is dat ik haar helemaal geweldig vind. Wat een mooi mens met zo’n groot hart. Ik wil meer van haar weten!! Een seconde of wat later voel ik een traan over mijn wang rollen. “Wat is dit nu weer? Sta ik nu gewoon te huilen? Is dit van mijzelf of komt het door haar? Een heel scala aan emoties komt vervolgens voorbij en ik voel ze stuk voor stuk, blijdschap, geluk, verdriet, compassie, liefde en dat in nog geen twee minuten tijd. Het is alsof ik naar mijzelf kijk maar dan door haar ogen. Nee wacht, ik kijk door mijn eigen ogen naar haar. “Oké, deze twee minuten doen rare dingen met mij.”

We zijn nog niet klaar want er volgen nog twee rondes. Het ongemakkelijke gevoel wordt steeds minder. Bij de laatste persoon sta ik er nog niet zo zen bij als ik zou willen. Toch voelt het alsof ik bij haar thuis kom terwijl ook deze dame een onbekend persoon voor mij is. Al snel krijg ik een beeld van een leven- een verhaal van keuzes, verlies, pijn en uiteindelijk schoonheid na een diepe daling. Ik zie je en ik voel je! gaat er door mij heen. Ik ben zo met haar verbonden dat we eindigen met een spontane knuffel, gevolgd door een schaterlach. Want we zijn beide een beetje overdonderd door wat we zojuist hebben ervaren. 

Met respect voor mijn opleiding en studiegenoten zal ik zo nu en dan wat schrijven over mijn zojuist gestarte opleiding tot Holistisch Energetisch Therapeut. 

Lekker ding…

Posted on by

Het ene moment schoppen ze bijna het licht uit elkaars ogen, het andere moment kunnen ze niet zonder elkaar. Bijzonder hoe dat er aan toe gaat in zo’n kudde. En toch is het altijd redelijk in balans. Hoewel, bij merries weet je het maar nooit. Eerder op de dag ontving ik al een bericht met de mededeling: “ze is hengstig hoor!” Kijk, en daar heb ik dus niet zo super veel ervaring mee. Ik heb 28 jaar een ruin gehad die redelijk stabiel in zijn velletje zat. Merries zijn van een ander  slag met ups & downs en pieken & dalen.

Ik aanschouw het geheel wat ik voor mij zie. Er loopt een knappe verschijnen door de wei. Gespierd en zeker van zijn zaak. Zijn blonde manen wapperen op de wind. Dit beeld is nog niet zo lang geleden heel anders geweest. Knap was ie toen ook al, maar niet zo zelfverzekerd. Hij heeft zich in nog geen jaar tijd opgewerkt van “onzekere” pony tot leider van de kudde. Zijn kudde, met zijn merries!! Nu loopt hij door zijn wei met om zich heen zijn harem met daartussen “mijn” Tinkerbel… 

Ik fluit ten teken dat ik er ben. Meestal komt ze al hinnikend op mij af. Nu heft ze alleen haar hoofd. Haar oor heeft mijn fluitje opgevangen. Natuurlijk ben ik bij lange na niet zo interessant als de hunk die naast haar staat. Ze duikt met haar neus terug in het gras en doet geen moeite mijn kant op te komen. Het ziet er naar uit dat ik haar moet gaan halen. 

Voor ik haar meeneem besluit ik eerst een paar minuten midden in de groep te staan. De dynamiek voelen die onderling speelt. Ook wanneer ik in de groep sta heeft ze totaal geen interesse. Wanneer de leider naar mijn toe komt en zich van een paar aaien en krabbels heeft voorzien wordt ik pas interessant. Maar nu laat ik haar links liggen. Ik wandel eerst naar de andere paarden die verderop staan te grazen. Als laatste kom ik terug bij haar. Even ben ik bang dat ze weigert maar dan laat ze haar hoofd zakken en kan ik het halster om doen. 

We wandelen naar een afgezet stuk in de wei. Om de paar passen stopt ze om achterom te kijken. Wanneer niemand haar volgt wandelt ze gedwee met mij mee. In de paddock gaan we aan het werk. Niet één keer duikt ze naar de grond om te grazen. Hoewel ze een paar keer probeert zelf te beslissen hoe een overgang er uit zou moeten zien is ze verder super braaf. De weiperiode heeft heer goed gedaan. Stap, draf, galop, alles zonder moeite. 

Bij iedere overgang naar halt, draait ze haar hoofd opzoek naar dat lekkere ding. Als ze hem ziet, zucht ze diep. Totaal verliefd… Na 25 minuten houden we het voor gezien. Ik open het hek en had een stofwolk en hoefgetrappel verwacht. Ze werpt heimelijke blikken naar de wei maar drentelt om mij heen alsof we nog niet klaar zijn. Dus start ik een massage aan hoofd, hals en schoft en binnen no time slaapt ze. Als ik klaar ben gaapt ze een paar keer flink, schut alle spieren los en rekt zich uit. Nu zijn we echt klaar. Op haar gemak wandelt ze terug naar de kudde en haar nieuwe vriendje… 

© Myrthe

Groot gemis…

Posted on by

Het was een korte maar krachtige reis en ik had het niet willen missen. Er zijn deuren geopend en ik mocht ervaren hoe krachtig de geest kan zijn. Ze is een van de weinige paarden die mij tot in mijn ziel geraakt heeft. 

Ergens vorig jaar toen ze flink kreupel stond: Verloren kijkt ze langs mij heen alsof ik er niet ben. Het raakt mij dat zo’n groot en krachtig paard er zo bij kan staan. Tot dan wist ik niet zo veel van haar. Oké ze is groot maar heeft ook geregeld haar nukken naar de andere paarden. Haar oren kunnen zo plat in haar nek dat ik er van onder de indruk ben. Als ze met zo’n simpel gebaar al hier toe in staat is, wat kan 600 kg paard dan nog meer!?

Ik heb met haar te doen en zoek (lichamelijk en op energetisch niveau) contact. Ik leg mijn handen op haar rug, bedoeld om troost te bieden. Maar dit is voor haar veel te dichtbij, te benauwend, te bedreigend. Ze stampt weg en blijft argwanend naar mij kijken. Ik doe een stap naar achteren en met mijn handen voor mij uit tast ik naar een spoor van haar energie. Uiteindelijk laat ze mij toe en langzaam kan ik haar benaderen. We schrikken beide van de werking ervan. Het is zo heftig dat ze mij in tranen achter laat. Daarna kijkt ze mij zeker vier dagen niet aan. Elke vorm van communicatie vermijd ze. 

De dagen erop laat ik haar weten dat het goed is, maar zoek verder geen toenadering. Tot het moment daar is en ze zelf contact zoekt. Ze duwt haar neus in mijn rug en als ik mij omdraai staat ze met gebogen hoofd voor me. Ik mag haar aaien.

Op een avond ga ik er eens goed voor staan en maak wederom (energetisch) contact. Ze lijkt mij inmiddels voldoende te vertrouwen want ze overlaad mij met beelden, gevoelens en emoties. De stroom lijkt maar niet te stoppen. Dit paard heeft veel te vertellen. Haar verdriet raakt mij en in mijn hart huil ik stille tranen. 

Wanneer de eigenaar het verhaal dat ik door kreeg bevestigd ben ik er ondersteboven van. Wat ben ik blij dat deze lieve vrouw, waar ze zo’n enorme band mee heeft, in haar leven is gekomen. Ik duim voor een voortzetting van dit nieuw hoofdstuk in haar leven waarin ze op haar manier mag stralen en in de spotlights mag staan zoals ze zelf wilt. Iets dat in haar verleden op de een of andere manier nooit goed tot uiting is gekomen. 

Na dit bijzondere contact zoekt ze mij geregeld op als ik bezig ben met stalklusjes. Hinnikt ze net als Poownie zodra ik met een emmer voorbij loop en mag ik ongegeneerd haar hals en schoft kriebelen. Ik voel zoveel genegenheid voor dit dier dat ik haar het liefst in mijn jaszak zou willen stoppen om haar overal met mij mee te kunnen nemen. 

Helaas blijkt ze inmiddels zieker dan verwacht. Na een half jaar tobben waarin haar baasje alles heeft gedaan wat in haar macht ligt en meer, om dit paard een leven te geven dat ze verdient, blijkt daar nu een einde aan te zijn gekomen. De pijn is te heftig en haar lichaam is op. Ze kan niet meer. 

Eindeloos verdrietig dat dit zo voor haar moest eindigen, huil ik. Geen stille tranen, maar tranen van een groot gemis. 

💫