Nieuwe uitdagingen aangaan is sinds enkele jaren wel bij mijn levensmotto gaan horen. Ik heb geen moeite met een vast patroon. Daar voel ik mij over het algemeen zelfs erg prettig bij. Maar zo nu en dan vind ik het leuk om iets nieuws uit te proberen en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Het kan dus voorkomen dat ik opeens iets heel erg leuk, bijzonder, fascinerend of mooi ga vinden en dat ik dit tot voor kort saai, stom of afgrijselijk vond. Uggs, wintersport, hakjes en zelfs de dood zijn hier enkele voorbeelden van. Vriendlief schudt geregeld zijn hoofd. “Vorig jaar vond je nog dit en nu is het opeens dat.”Altijd leuk zo’n verrassingselement al zeg ik het zelf.
Mij verdiepen in iets nieuws, boeken, internet en handleidingen uitpluizen en het nieuwe onderwerp uitproberen in de praktijk zorgen er voor dat ik nog enthousiaster wordt. Maar op sommige vlakken ook onzeker. Doe ik het wel goed? Zijn mijn eigen verwachtingen misschien niet te hoog gegrepen? Maar als het dan lukt, geeft het een enorm goed gevoel. Vervolgens wil ik alleen maar meer en beter presteren. De sportfotografie is hier een mooi voorbeeld van zoals jullie eerder hebben kunnen lezen op mijn blog. Ik ben nog steeds volop aan het experimenteren en zit bijna ieder weekend (door weer en wind) aan de kant met mijn toestel om verschillende teams op de foto te zetten.
Wat heb je nu dan weer? Zul je misschien wel denken.
Sinds het overlijden van mijn ouders vorig jaar heeft de uitvaartfotografie ook mijn interesse. Ik ben er achter gekomen dat dit fenomeen door heel veel mensen als raar wordt ervaren. Meestal zijn dit mensen die nog niet eerder een uitvaart van dichtbij hebben moeten regelen of er mee te maken hebben gehad. Wij hebben door bekenden uit de familie foto’s laten maken van de dienst van mijn vader en ook van die van mijn moeder. Dit heeft mij veel steun gegeven. En dat doet het overigens nog steeds. Het is een geruststellende gedachte dat ik de foto’s op een later tijdstip nog eens terug kan kijken en ik hoef ook niet bang te zijn dat ik iets vergeet van deze twee moeilijke dagen. Zo’n dag wordt vaak in een roes beleefd en hierdoor bestaat de kans dat er een hoop langs je heen gaat.
Ik hoef jullie als lezer ook niet te vertellen dat er een wezenlijk verschil zit tussen sport- en uitvaartfotografie. Afgezien van de snelheid natuurlijk ook de ambiance er omheen. In het laatste geval is het ook wat lastiger om ervaring op te doen.
De vraag die bekende mij tot nu toe gesteld hebben: “Wat ga je dan op de foto zetten?” De bedoeling is niet om met mijn telelens verdrietige mensen of de overledene op de foto te zetten. Maar door middel van sfeerbeelden, overzicht- en detailfoto’s wil ik proberen een herinnering aan de, over het algemeen, verdrietige dag vast leggen zodat nabestaande iets tastbaars hebben om op terug te kijken. Maar ook voor familieleden en vrienden die niet bij de dienst aanwezig konden zijn. Of voor kinderen die te klein waren om iets mee te krijgen van deze dag.
Een heel mensenleven lang worden er foto’s gemaakt. Dit begint al bij de geboorte. Waarom dan niet bij het afscheid van het leven?
Naar aanleiding van een gesprek met de uitvaartbegeleidster die de uitvaart van mijn moeder heeft geleid, heb ik nu een mooie en bijzondere kans gekregen om mij op fotogebied nog meer te ontwikkelen en te verdiepen. Een kans die vrij uniek is heb ik al begrepen van andere (uitvaart)fotografen. Helaas is er geen opleiding of cursus voor het werk als uitvaartfotograaf. Ik zal het dus moeten doen met mijn eigen creativiteit, mijn gevoel, en met ervaring. En ervaring krijg je alleen door iets veel te doen. Ze heeft voor mij een soort van stage plaats in het “leven” geroepen. De familie moet natuurlijk wel toestemming geven om mij tijdens deze dag te laten fotograferen. Maar als ze hier mee akkoord gaan probeer ik zo onopvallend mogelijk aanwezig te zijn en de gebeurtenissen vast te leggen. Uiteindelijk krijgen ze van mij het werk gepresenteerd op een cd-rom. Zelf doe ik zo ervaring op om hopelijk in de loop van de komende maanden een nieuwe tak van fotografie aan mijn portfolio toe te kunnen voegen en zelfstandig hiermee verder te kunnen gaan.
Naast dit alles krijg ik ook nog eens een kijkje in de keuken van het werk van de uitvaartbegeleidster. Ik heb hier erg veel respect voor gekregen. Het is een zwaar maar vooral mooi beroep dat inmiddels ook mijn interesse op een bepaald gebied heeft gewekt. Maar dat is allemaal voor later.
Laat ik mij nu eerst maar eens buigen over de aanschaf van mooie cd-doosjes, foto albums, visitekaartjes en briefpapier.
***
Wordt vervolgd…
Deborah Hamar 
Heey Deb, mooi stukje weer! Zo kun je iets moois betekenen voor nabestaanden die het al zwaar genoeg hebben….
Foto’s bij een uitvaart zijn onmisbaar bij ons in de familie!
Daarom was je dus op zoek naar mooie cd-hoesjes.
Wat bijzonder dat je op deze manier bij uitvaartfotografie terecht gekomen bent. Ik had er zelf niet zo snel aan gedacht, maar waarom geen foto’s van een uitvaart laten maken.
Veel succes tijdens je stage!
Wat een mooi idee. Ik wens je er heel veel succes mee.
Goed bezig Deb!! Super dat je dit hebt opgepakt en als je iets doet doe je het ook goed, mijn complimenten. Overigens ook mijn complimenten over bovenstaande foto, in 1 woord schitterend. Hij spreekt voor zich… X
Ik snap helemaal wat je met deze post bedoeld. En ik vind het een mooie stap en ook een dappere want dit moet confronterend zijn met je ouders net overleden. Ik heb ook een serie gemaakt van de rouwkamer van mijn vader en nu 4 jaar na dato is het idd fijn die foto’s terug te kijken. Denk dat hier zeker markt voor is..
Ik heb (gelukkig) nog nooit meegemaakt dat iemand om wie ik heel veel geef is overleden, maar ik kan me voorstellen dat zulke foto’s veel steun geven. Veel succes op dit nieuwe pad!
Dit vind ik echt een heel mooi idee! Het lijkt mij zeker waardevol om dergelijke foto’s te hebben, misschien inderdaad niet perse voor nu, anders wel voor later. De foto bij dit bericht is al erg sterk, prachtig vastgelegd. Veel succes er mee!
Mooi dat een afscheid ook steeds meer aandacht krijgt.Ik was 22 toen mijn vader overleed…er is niks meer van hem,wat zou ik graag een foto van de crematie willen hebben nu.
Wat vreselijk ook dat je allebei je ouders vorig jaar verloren bent…heel veel sterkte met dit grote verlies.
Lijkt me erg mooi!
Het klinkt me een beetje vreemd in de oren, maar ergens moet het ook wel speciaal zijn om een ‘herinnering’ aan zo’n dag te hebben. Bij alle uitvaarten van familie die ik al meegemaakt heb, hebben we dit niet gedaan. Deels wel jammer, omdat er geweldige foto’s gemaakt zouden zijn die mij nu misschien toch weer dat kleine beetje steun zouden kunnen geven.
Ik ben benieuwd naar welke plaatjes je zal maken…. Veel succes ermee alleszins!
Ik vind dat een heel goed idee. De uitvaart van geliefden gaat meestal voorbij als in trance, je hebt er geen benul van omdat verdriet zo overheersend is. Zo’n foto’s zijn goed voor later, ik wens je veel succes.
Wow, wat supergoed! Ik vind dat echt heel erg mooi. Ik kom door mijn werk -helaas- nog wel eens in aanraking met kinderen die overlijden, en ook voor die ouders, broers, zussen, en andere familie en naasten kan iets tastbaars als foto’s zoveel betekenen. Ik denk dat er inderdaad op zo’n dag zoveel langs je heen gaat, dat mooie sfeerbeelden achteraf heel goed kunnen helpen om het gebeurene min of meer een “plekje te geven”.
Net als de Stichting Make a Memory, ken je dat? Weliswaar een andere categorie weer, maar die leveren ook echt prachtig werk!
Jeetje wat een hoop positieve en leuke reacties. Dank jullie wel!!
@ Joyce: Confronterend is het wel, tegelijk ook geruststellend. “Je bent niet de enige”. Hoewel dit dan weer erg egoistisch klinkt maar zo bedoel ik het geenszinds.
@ Ingrid: Dank je wel. Helaas hebben we het in dit geval niet voor het kiezen en had ik het zelf liever anders gezien wat mijn ouders betreft.
@ Jane: Make a Memory ken ik inderdaad. Als ik dit eenmaal onder de knie heb dan zou ik mij daar graag voor in willen schrijven. Emotioneel gezien gaat het wel net een stapje verder. Dus eerst dit helemaal op poten zetten en dan verder kijken.
Is niet egoïstisch, is logische manier van denken in dit soort perioden. het gaf mij ook veel steun mensen te zien die met het zelfde verdriet rondlopen….
Wat mooi dat je dit doet ! En het geeft je vast een fijn gevoel dat je ouders je op dit spoor hebben gezet… misschien een kado vanop hun roze wolk. Vast en zeker zijn ze trots op je, want je maakt met je foto’s voor veel mensen een verschil ….
Dank je wel. Grappig dat je mijn gevoel zo verwoord 🙂 Ik kan alleen maar zeggen dat ik het hoop. Zowel je laatste als je één na laatste opmerking!
Het is je iig van harte gegund!
Natuurlijk is daar een markt voor. Ik denk zelfs dat er maar weinig personen dit nu leuk, ja leuk is het verkeerde woord, zullen vinden. Fijn dat jij hier je ding in gevonden hebt.
vind het heel knap van je, en dat daar een behoefte voor is ben ik zeker van, je word op zulke dag zo overrompeld door verdriet dat je heel veel niet meer weet erna, dit wil ik wel blijven volgen hoe je dit verder ervaart.
Dank u wel. Ik zal proberen in de loop van de tijd mijn ervaringen (en vorderingen) in verhaal te delen.
Ik las de titel en mijn hart stond even stil… Ik dacht oef wat krijg ik te zien of te lezen.. aangezien mijn vader 3 weken geleden is overleden.
Maar het is precies wat mijn man zei toen hij foto’s maakte bij de uitvaart van mijn vader, bij het afscheid en op meerdere momenten.
Ik heb ze nog niet gezien, hoeft ook nog niet, maar ik vind het eigenlijk een fijne gedachte dat ik ze wel heb.
Toen zijn vader overleed heeft zijn familie ook foto’s gemaakt, eigenlijk best veel.
Andere vonden het raar wanneer ik erover praatte, maar het is toch wel fijn..
Wat een mooi idee.. Vind de foto bij dit artikel erg mooi, dus kan me er zeker iets bij voorstellen… Succes ermee!
Pingback: #WOT: Opzet… « Deborah Hamar
het is misschien een indiscrete vraag, Deborah, maar je ouders waren wellicht nog relatief jonge mensen toch? Is hun overlijden te wijten aan een ongeval? Ik weet niet of je daar al eerder over logde of zo…
Mijn vader is tijdens een van de koudste ochtenden in januari met zijn fiets gevallen toen hij opweg was naar zijn werk. Het had flink geijzeld en er was niet gestrooid. De val is hem fataal geworden. Ze zijn een uur bezig geweest met reanimeren maar het mocht niet baten. Hij zou 60 geworden zijn in 2011. Mijn moeder was helaas ziek. Haar lichaam kon het niet meer aan. Ze is 50 geworden in 2011.
Mijn ouders waren inderdaad jong. In ieder geval te jong om het leven te verlaten. Maar blijkbaar moest het zo zijn…
Pingback: Uitvaartfotografie deel II … « Deborah Hamar
Pingback: Even niets… « Deborah Hamar
Pingback: Een laatste groet… « Deborah Hamar
Pingback: Uitvaartfotografie Hamar . . . | Deborah Hamar
Ik vind het heel erg sterk van je om dit te doen! Ik ben blij voor jou dat je project nu ‘af’ is en dat het échte werk kan beginnen.
Mijn papa is ook overleden en zoals je schrijft, het is leuk om foto’s te hebben van de uitvaart. Wij hebben maar 3 foto’s en ik had er achteraf gezien graag meer gehad. Als herinnering.
Groetjes, Sarah