Mijn “paardencarrière” begon met een verzorgpaard maatje joekel, type tuiger. Zo een die voor de kar stond bij trouwerijen. Ik was amper 14 jaar oud toen ik het beest in mijn schoot geworpen kreeg. Zijn oude verzorgster durfde er niet meer op omdat hij er steeds in volle galop vandoor ging. En ik? Ik vond het allemaal prachtig. Hij leerde mij paardrijden en in ruil daarvoor  brachten we uren in de rijbak en buiten op straat door. Het beest had een hoefkatrolontsteking en na hem een jaar intensief verzorgd te hebben moest ik afscheid van hem nemen. Hij ging naar de eeuwige groene weides waar hij pijnloos kon rennen zolang hij maar wilde.

Niet lang daarna kwam ik op een stal waar ik mijn huidige paardje kocht. Een heel verschil met de tuiger waarop ik heb leren paardrijden. Hij was van het maatje klein, type New Forest. Een pony dus. Van stokmaat 1.74 meter naar 1.47 meter. We waren een echt penny-pony-bos-cross-team. Hoe harder we konden crossen hoe leuker het was. Achterstevoren in draf door de bak was ons ook niet vreemd. Een sprongetje over boomstammen of zelf in elkaar geknutselde hindernissen maakten we wekelijks. En toen we hier op uitgekeken waren (of inzagen hoe gevaarlijk we soms bezig waren…) besloten we dressuurwedstrijden te gaan rijden. Een aantal jaar heb ik privéles met hem gehad. Rijden op manegepaarden heb ik niet langer dan een half jaar gedaan en alleen voor het behalen van mijn ruiterbewijs. Andere paarden rijden is dus niet iets wat ik wekelijks doe. Sterker nog, als je mij op een ander paard zou zetten zie ik er uit als een beginneling. Toch zei ik direct ja toen mijn vriendin mij vroeg mee te gaan op een buitenrit. En niet zomaar een buitenrit…

Weken van te voren was de datum al geprikt. Ik had er vreselijk veel zin in. Het was ruim 17 jaar geleden dat ik op een ander c.q. groter paard heb gereden. Zou ik dat nog wel kunnen? De hele week was het wisselvallig weer geweest maar deze zaterdag brak er een waterig zonnetje door en de temperatuur was ook niet onaardig. ?? Het weer werkte gelukkig mee. We togen af naar Oisterwijk. Want daar stonden twee Friezen op ons te wachten.

Bij aankomst stonden de paarden al op de poetsplaats en werden door hun verzorgsters onder handen genomen. Ze waren G R O O T ! Vriendin zag mijn bezorgde blik maar verzekerde mij dat ze de twee braafste voor ons had gereserveerd. Ik kreeg Ducky mee. Een vreemde naam voor een Fries, maar braaf was ie in ieder geval wel. Samen met een dame die de weg op haar duimpje kende reden we om 10.00 uur van stal. Ik keek direct mijn ogen uit. We bevonden ons in het midden van het bos. De ruiterpaden waren zo breed dat we met zijn drieën naast elkaar konden lopen. Dat waren nog eens andere paden dan de ruiterpaden hier in het park, die niet breder zijn dan een halve meter. Ik moest wel even wennen aan de grote passen die Ducky maakte. Vergeleken met mijn pony leek het of ik op een stoomwals zat.

Het zonnetje droogde het natte bladerdek wat zorgde voor een heerlijke boslucht. We liepen langs vennetjes. Galoppeerden heuvels op en draafden hele stukken. In geen velden of wegen waren er auto’s te bekennen. Her en der kwamen we wandelaars of andere ruiters tegen. Maar verder had ik het gevoel dat we alleen op de wereld waren. Er heerste zo’n rust dat ik helemaal bij kwam. Wat een heerlijke omgeving.

De twee uur vlogen om en voor we het wisten waren we alweer terug op stal. De rit was super verlopen en ik had heerlijk gereden. Ik stapte wel als een cowboy van mijn paard en wist dat de spierpijn zich sneller zou aandienen dan wanneer ik met mijn eigen pony een ritje zou maken. De staleigenaar had voor koffie en tosti’s gezorgd. Waardoor we zeker nog een uur zijn blijven plakken.

Deze ochtend is voor herhaling vatbaar. Vriendin heeft zelfs al aangeboden om als paardentaxi te fungeren zodat ik een volgende keer met mijn eigen paardje een bosrit kan maken. Want ik weet zeker dat hij, net als ik, geniet van deze prachtige omgeving…