De onrust nam toe. Het was al bijna een jaar geleden dat mijn moeder was overleden en nog steeds hadden we geen mooie bestemming voor haar as kunnen vinden. De begraafplaats zelf was uitgesloten, evenals een urn bijzetten. Wij wilden terug geven aan de natuur wat de natuur ons heeft gegeven. Maar dan wel op zo’n manier dat we er allemaal met een goed gevoel op terug konden kijken. Het kiezen werd bemoeilijkt omdat er ook nog eens heel veel mogelijkheden zijn. Bij mijn vader was het helder. Hij wilde graag op zee uitgestrooid worden. Dit was, ondanks het verdriet dat wij hadden, een prachtige dag geworden. Zo iets wilden we dus ook voor mijn moeder, maar dan met een compleet andere invulling.
Omdat de onrust maar bleef aanhouden en ik aan zo’n beetje niets anders meer kon denken dan aan mijn moeder besloot ik met twee verschillende uitvaartbegeleidsters te praten. Ik wilde ideeën op doen, tips krijgen maar vooral gerust gesteld worden. Elk op hun eigen manier vertelde ze mij vooral geen overhaaste beslissingen te nemen. Als ik er nog niet klaar voor was, dan was het duidelijk nog niet het juiste moment. Net als een uitvaart kun je ook het uitstrooien van het as maar een keer doen. Weg is weg! Hierna lukte het mij om er wat afstand van te nemen en het onderwerp te laten rusten. Er zou zich vanzelf een moment voordoen waarbij mijn gevoel aan zou geven dat het goed was.
Ruim een half jaar na mijn gesprek met de uitvaartbegeleidsters kwam dat moment. Ik zocht iets op internet en kwam onbedoeld op de website van een laatste vlucht. Een website van Marleen en Andreas van Beek. Ze hebben zich gespecialiseerd in ballonverstrooiingen. De ballon wordt gevuld met het as (en helium)en stijgt tot wel 20 kilometer in hoogte. De druk in de ballon is dan zo groot dat hij uit elkaar klapt en het as in de straalstromen terecht komt. Je vind er niets meer van terug. Hoe vaker ik de site bezocht hoe meer mijn gevoel zei dat dit het juiste was. Ik overlegde met mijn zusje die er, gelukkig, het zelfde gevoel bij had als ik. Onze keuze was gemaakt.
Op dinsdag 17 september, de dag dat mijn vader 62 jaar zou worden, zou mijn moeder nog één keer een reis gaan maken om daarna eindelijk te kunnen rusten. Haar reis begon bij ons in de polder. Een plek waar ik haar heel graag nog eens mee naar toe had willen nemen. Maar dat is er helaas nooit van gekomen. De hele ochtend kwam de regen met bakken uit de hemel en het waaide ook nog eens heel hard. Niet iets om vrolijk van te worden. Om 12.15 uur reden we met familie van ons huis naar de polder. Marleen en Andreas waren daar al om de ballonnen te prepareren. Ik voelde met hen mee want het was nog geen minuut droog geweest. Gelukkig hadden ze een grote tent opgezet zodat ze droog konden staan.
Toen we aankwamen en de auto uitstapten werd het in eens een stuk lichter. De donkere wolken weken voor de zon. Een prachtige blauwe hemel scheen ons tegemoet. Het contrast was zo groot, dat ik er kippenvel van kreeg. Zoonlief had een klein gedichtje geschreven, evenals mijn tante en ik zelf. We bonden de opgerolde gedichtjes onder de ballon zodat ze die met zich mee kon nemen naar “boven”. Haar as was verdeeld in vier witte ballonnen. We waren allemaal onder de indruk van de grootte. Zoonlief kreeg een rood hart als ballon. Deze zou mijn moeder begeleiden op haar reis.
Voor we haar lieten gaan haalden we nog wat oude herinneringen op en spraken we een woordje tot haar zelf. Toen was het moment aangebroken. Zoonlief telde af en op het zelfde moment lieten we haar vrij. We hebben nog een minuut of tien staan kijken hoe ze hoger en hoger naar de hemel klom tot ze echt helemaal uit het zicht verdwenen was. Ik had het even moeilijk. Ik moest mijn moeder letterlijk loslaten. Een moment van bezinning en daarna accepteren dat ze er echt niet meer is.
We bedankten Marleen en Andreas voor de goede zorgen en liepen terug naar onze auto. Op dat moment trok het wolkendek weer dicht. Het was gedaan met de zon evenals de mooie blauwe lucht. Langzaam begon het te spetteren en niet veel later regende het.
Nu mijn moeder haar laatste vlucht heeft gemaakt kan ik zelf ook weer iets afsluiten. De cirkel is rond. Hoewel deze dag langzaam een plekje moet gaan krijgen, kijk ik er met een heel goed gevoel op terug. En de zon en blauwe lucht? Dat was vast een cadeautje van gene zijde …
Deborah Hamar 
Mijn zus heeft dat ook gedaan met haar dochtertje,….en het was inderdaad een prachtig en heel intens moment,….je hebt een mooie keuze gemaakt en hopelijk kan je je verdriet een plaats geven,……take care!
Wat mooi dat ze hier ook voor gekozen heeft.
Het begint allemaal langzaam een plekje te krijgen. Ook deze mooie dag.
Bedankt!!
Mooi waar jullie voor gekozen hebben. En zo heb je ondanks je verdriet er weer een mooie herinnering bij.
Op zo’n positieve manier had ik het nog niet bekeken Rianne. Je hebt helemaal gelijk!!
Heel mooi……..
Wolk-zitters geven soms bijzondere kadootjes… Je moeder is vast en zeker tevreden hiermee. Mooi !
Het blijft een leuke benaming: wolk-zitters.
Ik hoop het ook…
Ontroerend mooi……
Prachtig mooie keuze!!
Heftig, mooi beschreven!
ontroerend mooi,
heel emotioneel kan ik me voorstellen!
Ik ben blij dat de ballonverstrooiing je een stukje op weg heeft kunnen helpen om dit verlies een plekje te geven. Ook voor ons was het een onvergetelijke gebeurtenis.
Het is een dag die ik niet snel zal vergeten. Ik ben blij dat we jullie hebben mogen leren kennen!!
De symboliek spreekt me echt aan…
Dit is echt een heel mooi afscheid !
Ik ben helemaal ontroerd. Wat een prachtige manier om het as te verstrooien en je moeder bijna letterlijk los te laten. En dat hart erbij…zo mooi…
Het was niet alleen symbolisch maar ook letterlijk loslaten. Hopelijk vinden we nu wat meer rust…
Een brok in mijn keel … heel bijzonder deze manier van asverstrooiing. En dat er mensen zoals Marleen en Andreas zijn die dit mogelijk maken. Een mooi en waardig afscheid van je moeder.
Kippevel, wat mooi geschreven, en wat een bijzondere en mooie manier om de as te verstrooien!
Dank je Jennn.
Wat ontzettend mooi! Het idee, maar ook de ballon zelf die de lucht ingaat.
Prachtig mooi, passend en liefdevol afscheid. Wauw.
Prachtig, wat een liefde spreekt uit je bericht. Het verlies en het loslaten is iets wat je altijd bij je draagt en tijd nodig heeft. Sterkte. En wat een mooie manier om de cirkel rond te maken.
Dit is héél mooi en zo symbolisch.
Dit is echt prachtig gedaan. En echt op een manier die bij jouw moeder en jullie past. Fijn dat jullie het op zo’n mooie en waardevolle manier hebben kunnen afsluiten. Sterkte, want het gemis zal nog heel groot zijn.
ik krijg er kippenvel van, Deborah. Een ontroerend mooi afscheid van je moeder!
Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen, wat ontzettend mooi!
Prachtig….
Wat ontzettend mooi!
Geen woorden voor, mooi….
Tjonge, wat heftig maar wat ontzettend mooi! Tot tranen geroerd….
Wat een goed idee. Een liefdevol en waardig gebeuren waar je later nog vaak met een positief gevoel aan terugdenkt. Heel indrukwekkend.
Dat was ook zeker de bedoeling Plato. Een dag waar we met zijn allen met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Dat maakt het allemaal wat dragelijker.
Een nieuwe herinnering is zo ontstaan. Erg mooi om te koesteren Deborah.
Ik was zo vrij en heb je blog op mijn facebook pagina gedeeld.
He Boukje.
Welkom op mijn blog.
Dank je wel voor het delen. Graag zelfs!!
Lieverd ……
Los laten is liefde, liefde is kunnen en mogen accepteren.
Vergeet niet meis dat wat jij (jullie) hebben gedaan uit het hart komt en zoals ik je ooit zei, wat uit het hart komt is altijd GOED ……wat jij ( jullie) hebben gedaan is meer dan GOED !!
‘Waar liefde is zal altijd liefde zijn’
Jouw moeder heeft vanuit het hiernamaals jou dit bevestigd door simpelweg even de zon te laten schijnen en de wolken even laten verdwijnen want het was GOED ….
Wat kan jij trots zijn op jouw liefde voor je moeder en je vader !!
Liefs
Bedankt voor je lieve woorden Madeleine!!
Wat fijn voor jullie dat jullie een manier hebben gevonden waar iedereen uiteindelijk een goed gevoel over hadden. Ik vind de manier waarop al heel mooi. En de titel ´de laatste vlucht´ook!
Dag Deborah, via andere sites ben ik hier terechtgekomen en las dit stukje. Ik wist niet dat deze mogelijkheid bestond van asverstrooiing. Mooi en toch zeer aangrijpend. Veel sterkte bij de verdere verwerking.
welkom op mijn blog Brubeck…
Mensen staan er niet altijd bij stil dat er tegenwoordig zo veel kan. Bijna alles is mogelijk. Ik wist hier ook niet van, tot het op mijn pad kwam. Het is mooi om er op zo’n manier wat meer bekendheid aan te geven. Want het is niet enkel het as dat uitgestrooid wordt. Het is ook een rituele handeling van (letterlijk) loslaten. Omdat je het moment zelf kan en mag invullen kun je het helemaal “eigen” maken.
Bedankt voor je reactie.
Krijg hier echt kippenvel en tranen van in mijn ogen…… wat een mooie manier voor het verstrooien. Hoop dat je het verder helpt in het verwerkingsproces. Sterkte.
wat een prachtig mooie manier… letterlijk loslaten en op laten stijgen… heel ontroerend en mooi. Knuffel.
Beste Deborah,
Fijn om te lezen dat de ballonverstrooiing die wij zeven jaar geleden hebben bedacht steeds vaker gekozen wordt als laatste afscheid door nabestaanden.Wij hebben ook door de jaren heen veel mooie reacties in ons gastenboek op ballonverstrooiing.nl gekregen, maar hoe jij het onder woorden brengt is indrukwekkend.
Mooi afscheid hebben jullie kunnen nemen… Dat is echt loslaten. Speciaal ook met het weer.
Pingback: 2013 in vogelvlucht… | Deborah Hamar
Pingback: Drie jaar… | Deborah Hamar
Pingback: Nooit meer hetzelfde… | Deborah Hamar