Ik loop door de polder. Het is inmiddels donker. De bijna volle maan schijnt zo fel dat ik geen extra licht nodig heb om te zien waar ik loop. Het water ziet er sprookjesachtig uit met de mist er boven. In de verte hoor ik vogels spetteren in het water. Maar verder is het stil. Geen wandelaars, hardlopers of fietsers. Ik ben alleen op dit stukje aarde. Mijn blik dwaalt naar boven. Hoe langer ik kijk hoe meer sterren er aan de gitzwarte hemel verschijnen. De één na de ander twinkelt en straalt. Als of ze één voor één willen laten weten dat ze er nog zijn.
Ik glimlach en zwaai naar boven. Gelukkig is er niemand die mij zo ziet staan. Voor mij is het de laatste paar maanden een gewoonte geworden om op deze manier gedag te zeggen. De lucht is al even niet meer wat het geweest is. Want vandaag is het precies twee jaar geleden dat de hemel er een ster bij kreeg. De mooiste…. Mijn moeder.
De vraag, of het normaal is dat ik iedere dag nog aan haar denk, heb ik inmiddels naast mij neer gelegd. Het zal vanzelf wel minder worden. Net als het verdriet dat, op sommige momenten nog zo intens en overweldigend kan zijn, ook steeds wat minder wordt.
Als ik thuis kom van mijn wandeling steek ik de kaarsjes aan. Niet zomaar voor de gezelligheid. Vandaag branden ze met een reden. Om terug te stralen naar de hemel, om te laten weten dat ik er nog ben en haar niet ben vergeten.
Deborah Hamar 
Mooi stukje!
*Hug* (weet niets anders te zeggen)
Daar word je stil van…..
Ja meid. Ik begreep je volledig.
Hé ! Ik zwaai ook naar boven ! Niks van aantrekken of anderen ’t raar vinden, diegenen voor wie het bedoeld is weten het wel.Knuffel van hieruit …
Mooi, Deborah
Wat een mooi I.M. Een moeder blijf je missen, al gaan de scherpste kantjes wel slijten.
(zit ik ineens weer te huilen vanwege Johan. Zal ook nog wel een poos zo doorgaan).
Dat was zeker niet mijn bedoeling Corry.
De scherpe kantjes gaan er af.. Dat is waar. Maar een gemis blijft het wel.
Mooi verwoord hoe je je moeder herdenkt en mist…
Mooi verwoord en blijf maar lekker zwaaien.
Prachtig beschreven. Geniet van die privé-momentjes met jouw ster. En denk vooral veel aan haar. Mooi dat ze nog zo in jou voortleeft. Daar zal ze vast enorm trots op zijn.
Ach, kippenvel. Mooi geschreven Deborah, zo kun je dit een mooi plekje geven.
het is een prachtige gewoonte, Deborah!
Heel mooi geschreven weer.
Wauw, ontroerend mooi.
Heel mooi verwoord. Blijft een groot gemis. *knuffel*
Bedankt voor jullie mooie en lieve woorden!!
Kippevel! Zo herkenbaar en prachtig verwoord…
Dank je wel!!
Ik denk ook nog regelmatig aan mijn vader op bepaalde momenten, situaties en die is al 24 jaar geleden overleden. Ik ga ’s avonds als het mooi weer is of ’s nachts ook wel eens in de tuin zitten en naar de sterren kijken. En zwaai gerust, ze zijn het waard om naar gezwaaid te worden.
Gewoon blijven zwaaien. Dood zijn ze pas als wij hen zijn vergeten.
Prachtig. Je moeder kun je eigenlijk nooit missen, zelfs al ben je 100 jaar oud.