In de zomer van 2014 werd ik gebeld door een mevrouw. Ze vertelde dat haar ex-man de dag ervoor was overleden. Het regelen van zijn uitvaart zou voor haar rekening komen. Er waren namelijk geen kinderen of andere familieleden die hierin nog iets konden betekenen. Ook de vriendenclub, die ooit zo groot was, was geslonken tot nog maar drie man. Via de uitvaartbegeleider was ze bij mij terecht gekomen. Ze vroeg mij of het mogelijk was om een aantal foto’s te maken. Niet van de hele dienst, alleen van de opbaring. Hem zelf, de kist, zijn kleding en misschien nog een bloemstuk als dat er al was. De kist zou namelijk gesloten worden door de uitvaartbegeleider zonder bijzijn van de mensen die hij achterliet.
Als ik de parkeerplaats oprijd staan de twee medewerksters van het rouwcentrum mij al op te wachten. Het is 19.30 uur in de avond en er is verder helemaal niemand. Ze zijn speciaal voor mij geopend. Ik word naar een ruimte gebracht die iets groter is dan mijn eigen woonkamer. Een van de dames sluit achter mij de deur. In het midden van de ruimte tref ik mijn afspraak, gekleed in een prachtig pak, één rode roos in zijn hand en liggend in een zwart gekleurde kist.
Ik loop naar de strak afgewerkte kist en laat mijn handen rusten op het voeteneinde. Deze man zou ieder moment zijn ogen kunnen openen. Alsof hij slaapt. De energie in de ruimte voelt bruisend aan. Het is zo anders dat het mij niet lukt om direct mijn camera te pakken. Dus neem ik plaats op één van de bankjes recht tegenover de kist. Ik laat zomaar een aantal minuten aan mij voorbijtrekken terwijl ik deze onbekende man gezelschap houd. Dan wordt het tijd om aan het werk te gaan. In de minuten die volgen zet ik hem zo waardig mogelijk op de foto.
Bijna een jaar na de uitvaart word ik gebeld door de ex-vrouw. Ze vertelde dat het een mooi dienst was geweest. Ondanks dat ze al 15 jaar uit elkaar waren kon ze zijn overlijden niet naast zich neer leggen. Er bleef maar iets aan haar knagen. Na een paar maanden besloot ze de foto’s er bij te pakken die ik twee dagen voor de uitvaart op haar verzoek had gemaakt. Dat was de reden waarom ze belde. Ze had niet verwacht dat het terugzien van haar ex-man, met zijn ogen dicht, liggend in een kist, met de kleding aan die ze zelf had uitgezocht, haar de rust zou geven die ze zocht. Het besef drong nu echt tot haar door. Hij is er niet meer. Vanaf dat moment was het alsof de puzzelstukjes op zijn plaats vielen. De foto’s hadden een klein stukje bijgedragen aan haar rouwverwerking. Het stukje dat zo aan haar bleef knagen. Nu kon ze het voorzichtig een plekje gaan geven.
Na het beëindigen van ons telefoongesprek galmden haar stem nog een tijdje door mijn hoofd. Wat fijn dat ik met mijn werk deze vrouw heb kunnen helpen. Al was het maar een beetje.
Dit blog verscheen eerder op Familieberichten.nl
Deborah Hamar 
Wat mooi! Kippenvel hier…
Blijf het knap vinden, dat je dit beroep hebt uitgekozen en kan uitvoeren 😉
Ik blijf het knap van je vinden. Whauwwww vol bewondering. Maar fijn dat deze dame je ,op terug contacteerde om je dat te zeggen.
Dank je wel.
Dat gebeurt overigens niet vaak. Soms via de uitvaartbegeleider. Maar zelf bellen niet. Ik was daarom aangenaam verrast om haar stem weer te horen. Zeker toen ze zei dat het haar geholpen had.
Wat ontzettend fijn dat je een jaar nadien nog gebeld wordt door deze vrouw en ze zoveel aan je foto’s heeft gehad!
Wat mooi, Deborah. Wat fijn dat je op die manier iemand werkelijk hebt kunnen. En wat fijn dat je er zo helder en passend over kunt schrijven.
Prachtig. Wat fijn dat deze vrouw het dan ook nog even liet weten hoe dierbaar en belangrijk het voor haar was.
Wat mooi dat deze vrouw je op deze manier heeft laten weten hoe belangrijk je foto’s voor haar zijn geworden…
Mooi. En mooi dat je je werk met zoveel zorg doet.
Knap hoor dat je deze foto’s heb kunnen maken. Ze zijn echt zo waardevol voor de achterblijvers…
Och wat mooi verwoord en mooi dat je op deze manier een steentje bijdraagt.
Zo knap van je. Ook hoe mooi je er over schrijft weer.
Kippenvel.. Idd mooi dat je foto’s haar hebben geholpen om zijn dood een plaatsje te geven.
Prachtig geschreven, echt. Wat een mooi beroep heb je toch.
Kippenvel! Mooi!
Ik pink een traantje weg.
Ik vind het knap dat je het kan. Toen mijn schoonmoeder overleed wilde mijn schoonzusje in Australië een foto van haar overleden moeder die ik toen gemaakt heb. Heb ze een keer gezien, opgestuurd en daarna weggedaan. Kon me voorstellen omdat zij er niet bij kon zij, ze deze wilde hebben. Voor mij zou het niet hoeven maar snap dat het voor sommige mensen heel belangrijk kan zijn.
Oh wow. Wat een mooi stuk. Wat bijzonder ook dat je iemand hebt kunnen helpen. Je doet speciaal en bijzonder werk!
Pffff…ontroerend. Wat een goede keuze heb je gemaakt toen je besliste om uitvaartfotografie te doen, geweldig.
Wat tof dat de vrouw dit aan je laat weten, een mooi verhaal!
Je doet aan een bijzonder soort fotografie en dan krijg je toch ook bijzondere verhalen. Mooi dat je de vrouw op die manier hebt kunnen verder helpen!
Prachtig dat jij zo’n mooie rol in dit afscheid hebt kunnen betekenen.
Bewonderende groet,
toch wel verrassend dat iemand zo’n gevoel heeft voor een ex…
Misschien was het niet geheel haar idee geweest om te scheiden …
dat zal wellicht wel de reden geweest zijn ja…
Om stil van te worden…
Ontroerend mooi. Wat een bijzonder beroep heb je gekozen….
Wat mooi dat je zoiets kan doen voor iemand.