Ik heb nog geen twee passen in de tuin gezet of de voordeur gaat al open. Een gezellige bedrijvigheid komt mij tegemoet zodra ik het huis binnen stap. Ik hoor gelach, geroezemoes en een hoop kinderstemmetjes binnen in huis. Hier had ik mij niet op voorbereid. Het lijkt eerder op een verjaardag dan op een condoleance. Ik maak kennis met de familie en word daarna naar de kamer gebracht waar de kinderstemmetjes vandaan komen. Daar moet ik mij een weg banen door een vijftal met helium gevulde ballonnen die de deur barricaderen. De uitvaartbegeleidster had mij al verteld dat dit een bijzondere familie was en ik mag dit nu aan den lijve ondervinden.
Onder het raam staat een witte kist. In de kist ligt Oma die geflankeerd wordt door een vijftal kleinkinderen met stiften in hun handen. De leeftijd varieert van 4 tot een jaar of 14. Vandaag mogen ze de kist van Oma voorzien van hun eigen boodschap. Een van de koters ziet mij en mijn camera en weet zichzelf even geen houding te geven. Zijn sproeterige gezicht straalt blijheid uit maar zijn ogen vullen zich al snel met tranen. Om het ijs te breken begin ik een gesprek met hem en ik vraag welke mooie boodschap hij mee wil geven aan Oma.
Dat werkt. Hij droogt zijn tranen en trekt mij mee naar de kist. Ik zak door mijn knieën en ben nu net zo groot als hij. Hij toont mij zijn tekening: een zon, een bloem en een vogel. Want waar Oma naar toe gaat schijnt altijd de zon, bloeien er altijd bloemen en leven de dieren vrij. Ook de andere kinderen willen laten zien wat ze voor moois voor Oma hebben gemaakt. Teksten, tekeningen, gedichtjes of een simpel zinnetje als: Ik mis u nu al. Als de kinderen eenmaal over hun verlegenheid heen zijn vertellen ze honderduit.
Vol belangstelling luister ik naar hun verhalen. Langzaam wordt mij duidelijk dat de vrouw in de kist niet zomaar een Oma is. Voor deze kinderen was ze een super Oma die voor ze klaar stond en waar altijd iedereen mocht blijven eten en slapen. Waar griezel- en verkleedpartijtjes gehouden werden. Ze hielp zelfs mee met boomhutten bouwen. De teksten en tekeningen op de kist raken mij. Hoe eenvoudig ook. Dit is hun manier van afscheid nemen. Van de familie heb ik toestemming om alles op de foto te zetten, toch vraag ik dit ook aan de kinderen. Ze hebben er geen moeite mee en wijzen mij trots hun geschreven teksten nogmaals aan.
Als alles op de foto staat loop ik naar de keuken waar ik ontvangen word door Opa. Hij vertelt hoe de uitvaart, die morgen plaats zal vinden, er uit gaat zien en wat hij verder nog op de foto wil hebben. Ik ben nog steeds onder de indruk van de gezellige sfeer in huis. Hij moet lachen en zegt: “Oma gaan we zeker missen! Maar de dood hoort bij het leven en dat mag gevierd worden!” Als ik even later het huis verlaat voel ik mij niet gelaten of verdrietig maar moet ik ook lachen. Als uitvaartfotograaf maak ik best heel bijzondere en verdrietige dingen mee. Deze familie heeft gelijk. Ondanks het verdriet en gemis hoort de dood wel bij het leven, en ook dat mag gevierd worden…
Dit blog verscheen eerder op: familieberichten.nl
Deborah Hamar 
Mooi!!!
Vreemde familie, maar wat hebben ze gelijk! Prachtig!
Zo wil ik het ook(niet nu al hoor).
Wat een mooi verhaal! Nog nooit zoiets meegemaakt maar het lijkt me eigenlijk een veel betere manier om ermee om te gaan. Ook al om de kinderen vroeg bij te brengen hoe het allemaal eigenlijk zit. Fijn om te lezen!
Dat had ik ook nog nooit op zo’n manier mee gemaakt. Het kleuren en tekenen op de kist zou zelfs niet eens in mij opgekomen zijn, tot deze uitvaart. 🙂
Gelijk hebben ze.
Mooi! En het leven moet je zeker vieren het is veel te kort. Wat een goed idee om de kinderen hun boodschap op de kist te laten schrijven! Door deze schitterende gezellige familie ben je weer een ervaring rijker en lees ik nu een mooi blog!
En dit alles was zelfs in jouw “achtertuin” Nathalie 🙂
Bedankt voor je mooie reactie.
Ik heb je niet gezien, jammer!
Geweldig toch… zo een afscheid vierde Omi, mijn schoonmoeder… ex-schoonmoeder ook; ik heb nog nooit zo’n mooie kist gezien.
Wat een bijzondere ervaring is dat geweest! Ik vind het ook wel mooi hoe ze er als familie zo in kunnen staan. En denk een goede manier voor de kinderen om afscheid van oma te nemen
Dat was het zeker. Ik weet zeker dat deze kinderen met een heel ander gevoel terug zullen kijken op het afscheid van hun oma dan wanneer dit op een “traditionele” manier gehouden zou zijn.
de ene mens gaat er helemaal anders mee om dan de andere… 😉
Mooi is dat he!! 😀
Mijn hart gaat ook uit naar de buitengewone Opa! Hij heeft voor een prachtig afscheid gezorgd, dat jij dan weer precies goed hebt verwoord, Deborah ! Mooi, om zo als lezer de sfeer te voelen …
Dank je wel Ariadne!
Mooi! Ik zou er niet aan denken om te feesten, maar eigenlijk hebben ze overschot van gelijk!! Feest het leven.
Gelukkig maar dat iedereen het afscheid op een eigen manier mag vieren. Het leest prachtig en liefdevol.
Ik denk dat je er meer (sneller) vrede mee kunt hebben wanneer je een afscheid op je eigen manier kunt in(laten)vullen. Daarom alleen maar fijn dat er steeds meer kan en mag.
Wat ontzettend mooi om te lezen dit. Zo bijzonder. X
Wat mooi zeg! En toch rolt er een traan over mijn wang ….
Dit zegt heel veel over de Oma van de kinderen, waren alle oma’s maar zo.
Wauw, wat bijzonder, heel mooi.
Kreeg een krop in mijn keel tijdens het lezen, wat een fantastische familie! Wat heb je dat mooi beschreven, zag het echt voor ogen. Als een mens het geluk had om niet jong te moeten sterven, vind ik dat een heel mooie uitvaart. Nu hoop ik bijna dat de oma het geweten heeft hoe haar uitvaart zou verlopen, wat zou ze trots zijn.
Bedankt voor je mooie reactie Bea!!
Ik weet zeker dat Oma geweten heeft hoe haar uitvaart is verlopen. Precies zoals ze zelf in het leven heeft gestaan…
Ja, zo kan het dus ook. Knap dat deze familie dat in kan zien.