De bijna beklemmende dwang van de afgelopen week heeft een destructieve werking op mijn geest en ledematen. De gele gloed van de tl-buizen in het kantoorpand lijkt zich ook een vaste plek in mijn hoofd te hebben toegeëigend. Zelfs mijn blik is wazig en troebel als ik van mijn pc wegkijk. Ik word er moe en chagrijnig van. Als ik er niets aan doe blijf ik in een cirkeltje rondlopen. Het wordt tijd om weer eens in beweging te komen. Even weg uit de sleur, het gehaast en ontsnappen aan de druk van alle dag. Hoewel ik weer lekker in de flow van het lezen zit besluit ik niet in een boek te kruipen. Maar even de benen in beweging te zetten. Ik stap de deur uit en loop richting polder.

Het hardlopen heb ik na mijn knieblessure helemaal losgelaten. Daar ga ik mij pas weer aan wagen als ik een bezoek aan de fysio heb gebracht. Voor nu wordt het een wandeling. Een stevige wandeling wel te verstaan. Ik wil voelen dat ik met iets bezig ben en na afloop weten dat ik mijzelf aan het werk heb gezet. Uiteindelijk sta ik midden in de polder. Het begint al schemerig te worden en het zal niet lang meer duren of de avond is gevallen. Maar het zal ook niet lang meer duren voor de lente zich laat zien. Wat heerlijk als het ‘s-avonds nog licht is. Ik heb nu al zin in lange zwoele zomerse avonden. Waarbij de lucht ruikt naar gemaaid gras en BBQ.

De planning voor de komende week zit als een chaotische bende in mijn hoofd. Neem daar de nodige frustraties bij van de afgelopen week en het fiasco is compleet. Ik probeer het allemaal los te laten en ik denk aan niets in het bijzonder. Dat gaat mij, tegen alle verwachtingen in, redelijk af. Ik stap nog even flink door. Het wordt toch sneller donker dan ik verwacht had. Voorlopig ben ik nog niet alleen hier. Aan de waterkant zitten een aantal vissers. De hondenschool is net afgelopen en ook de fietsers zijn flink vertegenwoordigd. Een enkeling groet. Een enkeling groet niet. Eén ieder is met zijn eigen doel hier en verzonken in zijn eigen wirwar aan gedachten.

Ik volg een rustiger maar helaas wat drassiger pad naar huis. Op deze route kom ik eigenlijk alleen nog maar mensen met honden tegen. Ze rennen om hun baasje heen of wandelen op het pad vooruit. Om mijn spieren niet al te veel te belasten verlaag ik mijn tempo en voor ik het weet ben ik weer op het beginpunt. Eenmaal thuis loop ik direct door naar boven. Kleren worden al wandelend uitgedaan en binnen een paar seconden sta ik onder de douche. Het laatste restje van deze ellendige lange dag glijdt als een deken van mij af. De stoom blijft als een dichte mist in de badkamer hangen. De kou omsluit mijn lichaam zodra ik de deur op een kiertje zet om de stoom te laten ontsnappen. Wat voelt dat heerlijk verfrissend en ik voel mij als herboren.

Mijn nieuwe energie bewaar ik voor morgen. Dan kan ik de hele wereld weer aan. Maar nu geniet ik nog even van de rust en kruip met een kop thee lekker op de bank om de avond te verwelkomen.