Voor het eerst in bijna 2 jaar tijd ben ik heel blij dat het voetbaltoernooi, dat dit weekend gepland stond, werd afgelast. Te veel sneeuw. Te slecht weer. Code oranje en te vies om buiten te spelen. Verrukt was ik door dit nieuws. Voetbalfoto’s maken geeft heel veel voldoening. Wanneer ik ze moet maken onder deze barre omstandigheden, wordt het een ander verhaal. Ik stond er niet echt om te springen. In gedachte had ik mijn zaterdag al helemaal gepland. Terwijl het met bakken uit de hemel zou komen, de kleurencodes je om de oren zouden vliegen, zou ik mij met mijn boek op de bank nestelen. Een hele zaterdag voor mij alleen. Dat voelde bijna aan als een cadeautje!

Wakker worden zonder wekker. De dag begint al goed! Ik kan mijn lol niet op als ik even later de hagel kneiterhard op de dakpannen hoor neerkomen. En wie hoeft er vandaag niet naar buiten? Yes!! Ik gun mijzelf even om van dit moment te genieten. Vriendlief ligt toch nog op één oor en ook uit de kamer van zoonlief komt geen enkel geluid. Zijn deur is  hermetisch afgesloten en alles is donker. Terwijl de heren het er nog even van nemen loop ik, iets later dan gepland, naar beneden.

Met een zwierige zwaai trek ik de gordijnen opzij. Een strakblauwe lucht straalt mij tegemoet. Geen hopen sneeuw, winterse buien (meer), rukwinden en code aubergine… Maar prima weer om alle deuren en ramen in huis wagenwijd open te zetten. Overigens doe ik dit altijd in de ochtend, wat voor code er voor het weer dan ook afgegeven is. Ik vind het heerlijk om de frisse ochtendlucht langzaam door het huis te voelen kruipen en de energie, die heel de nacht heeft stil gehangen, wakker te schudden. Vriendlief heeft hier een hekel aan. Hij baalt wanneer we tegelijk wakker en beneden zijn ☃️. Hij zet het liefst de kachel om 05.00 uur al op standje subtropisch.

Ondanks de blauwe lucht en het zonnetje is het nog steeds ijzig koud. Het is een voorbode voor wat er later op de dag nog naar beneden zou gaan vallen. Maar het hindert niet. Met mijn boek in mijn achterhoofd geef ik de dieren te eten. Ik drentel naar boven om een was te draaien en ondertussen geef ik vriendlief, die inmiddels wakker is, het sein voor de verwarming. (op afstand aanzetten blijft magisch 😂). Nog maar 100 bladzijde dan is mijn boek uit. Moet lukken vandaag. Terwijl de koffie gezet wordt, haal ik nog even de vaatwasser leeg. Ik erger mij aan de rommel in de keuken dus besluit eerst dat op te ruimen voor ik met mijn boek op de bank kruip.

Voor ik het weet heb ik, geheel onbedoeld, het hele huis onder handen genomen. Gestoft, gedweild. De WC en de badkamer zijn gedaan en de 3e was wordt inmiddels gewassen. Vanuit de hoek van de waskamer staat een berg met strijkgoed mij hoopvol aan kijken. Ik werp hem een dodelijke blik toe. Het is inmiddels al 16.00 uur en nog steeds heb ik geen letter uit mijn boek gelezen. Ik besluit het hierbij de laten en het positief in te zien. Geen voetbal en huishouden meer en toch is de rest van het weekend nu lekker van mij. Ik duik, iets later dan gepland, met de laatste 100 bladzijde van mijn boek op de bank terwijl vriendlief een heerlijk bakkie koffie voor mij zet.