“Waar had jij ook alweer leren snowboarden?” Vraagt mijn vriendin over de app. Ik stuur haar wat informatie terug en direct bedenk ik mij dat ik ook nog een afspraak met de skischool wilde maken. “Ah wat grappig dat je er over begint. De wintersport komt met rasse schreden dichterbij en ik wil graag mijn techniek wat opschroeven.” App ik er achteraan. “Tof!! Ik ook, maar dan om mijn ski-techniek op te krikken! Zullen we samen gaan?” Krijg ik terug. Zo kwam het dat we midden in de week afspraken bij de indoor ski- en snowboardhal een dorp verderop.

Het is alweer zes jaar geleden dat ik besloot te leren snowboarden. Een keuze die mijn vakantie-leven drastisch op zijn kop zette. Mijn eerste ervaring met snowboarden was op een ronddraaiende mat. Deze eindeloze berg liet mij bij les één al weten dat er niet met hem te sollen viel. Ik kwam er al snel achter dat ik spieren had waar ik het bestaan niet vanaf wist. Deze mat was zes weken lang een marteling. Iedere keer kwam ik gebroken thuis en had minstens drie dagen last van spierpijn. Ik hield vol. Het was lang geleden dat ik zoveel voldoening haalde uit het leren van iets nieuws.

De volgende uitdaging was het geleerde in praktijk brengen. Mijn obsessie sloeg langzaam om in een nieuwe hobby waar ik iedereen in meesleepte. Ik bracht uren door op een indoor skibaan. De spierpijn werd minder. Evenals het vallen en opstaan. Ik kreeg het zowaar onder de knie. In de vakanties die volgden was het vooral veel doen. Ieder jaar ging het beter en soepeler. Dit jaar wil ik optimaal van mijn vakantie genieten. Dat bracht mij weer terug naar die eindeloze berg.

“Zo, dus dit is het? Waar is de foampit voor als ik gelanceerd wordt?” Zegt mijn vriendin als ze de ronddraaiende matten ziet. Ik schiet in de lach. “Die gasten zetten de baan direct stil als je valt.” “Weet je dat heel zeker?” Zegt ze, terwijl ze mij bedenkelijk aankijkt. Niet veel later worden we geholpen aan onze spullen. Komt de instructeur zich voorstellen en kan onze les beginnen. De skiërs mogen eerst! Vriendin staat eerst wat onwennig op de baan, maar al snel heeft ze het ritme te pakken. Eerst komt het remmen aan bod. Daarna volgen er diverse oefeningen om van links naar rechts op de baan te kunnen schuiven. Na 10 minuten wordt er gewisseld en mogen de boarders.

Even ga ik zes jaar terug in de tijd. Ik voel mij stuntelig, houterig en sta allerminst charmant op mijn plank. “Sneeuw is anders dan deze mat he?!” Grinnikt de instructeur. Gelukkig heeft hij het beste met mij voor. “Wanneer het hier goed gaat, is de sneeuw appeltje eitje!” De bar mag ik vooral niet vastpakken. “Is er op de berg ook niet!” Roept hij. Verder moet ik veel meer relaxen. Want, “Boarders zijn relaxte gasten!” De rest van het uur wisselen de skiërs en boarders elkaar af. Het lukt ons steeds beter de aanwijzigingen op te volgen.

Aan het einde van de les, die maar een uurtje duurde, zijn we alle twee verrot. Mijn t-shirt zit vastgeplakt aan mijn rug en ik sta te trillen op mijn benen. Zo relaxt als ik kan strompel ik naar de bar. Eerst wat drinken! “En het plannen van een vervolg les!” Roepen we in koor!