Iets wat ik heel graag en nog heel lang, op afstand wilde houden greep in korte tijd om zich heen. De dood liet van zich horen en nam in nog geen jaar tijd mijn beide ouders met zich mee. Met al mijn verdriet moest ik niet alleen een uitvaart regelen maar ook veel beslissen in een korte tijd. Daar kwam vervolgens het ontruimen van twee huizen bij. Het leven van mijn ouders werd gereduceerd tot een paar verhuisdozen en een hoop herinneringen. Gelukkig had ik veel hulp en stond er niet alleen voor.
De dood heb ik altijd heel eng gevonden. Ik moest er niks van weten. Een bezoek aan de begraafplaats bezorgde mij maagkramp. Toch heeft zelfs de dood mij veel geleerd. Eenmaal kennis gemaakt te hebben besloot ik hem te accepteren. Ik omarmde hem zeer zeker niet. Maar hij was er, is er en hoort er bij. De drang om iets te kunnen betekenen voor mensen die ook iemand verloren hadden werd hierna steeds groter. Hoewel iedereen anders om gaat met verdriet en afscheid kan ik er wel over mee praten. Ik weet hoe het is om door zo’n emotionele achtbaan te gaan. En juist hierdoor besloot ik mij toe te leggen op het maken van afscheidsreportages.
Het is alweer vijf jaar geleden dat Uitvaartfotografie Hamar werd geboren. De eerste paar reportages voelden onwennig. Maar al snel was ik op mijn plaats waar verdriet en gemis vochten om de boventoon. Ik maakte sfeer- en overzichtsfoto’s zodat er voor de familie een blijvende herinnering ontstond aan deze droevige dag. Ik kreeg de kans om iets te kunnen toevoegen aan een uitvaart, plechtigheid, herdenking of condoleance.
Ik kwam in aanraking met heel bijzondere families en hun heel uiteenlopende levens. Dat maakte dat ook geen enkele uitvaart het zelfde was. Van liefdevol, droevig naar uitbundig en hartverwarmend. Of juist heel zakelijk en afstandelijk. Het is en blijft heel bijzonder om zo dicht bij iemand anders zijn verdriet te komen. Ze zagen mij vaak niet, terwijl ik aan het werk was. Maar ik hen wel. Op zo’n moment zijn mensen heel kwetsbaar.
Gaande weg leerde ik dat ik geen ondernemer ben. Ik ben niet zakelijk genoeg en wil dat ook helemaal niet zijn. Verder kwam ik er achter dat de uitvaartfotografie verweven was mijn eigen rouwproces. Iets waar ik nooit bij stil heb gestaan toen ik hiermee begon. Mijn eigen verdriet lag te dicht onder de oppervlakte om daar objectief naar te kunnen kijken. Inmiddels ben ik een andere weg in geslagen en wil graag verder. Hoewel de dood er altijd zal zijn, wil ik niet meer zij aan zij met hem meelopen. En om iets echt af te kunnen sluiten heb ik besloten te stoppen met Uitvaartfotografie Hamar.
Er is de afgelopen vijf jaar veel gebeurd. Het was een heel bijzonder en (toch wel) mooie reis waarbij het afscheid nemen centraal stond. Niet alleen voor de families die ik aan een herinning heb geholpen van deze emotionele dag. Zeker ook voor mij! Afstand en afscheid nemen van mijn eigen verdriet en angsten. Onzichtbare deuren gingen open. Ik mocht zien, ervaren en vooral voelen. Ik mocht een klein deeltje zijn van het groter geheel. Alles heeft zijn tijd. Nu is het tijd om deze deur te sluiten…
Als afsluiting van deze periode zal ik de komende zes dagen de verhalen met jullie delen die op mij de meeste indruk hebben gemaakt.
Deborah Hamar 
Je weet dat ik je werk enorm bewonder. De gedachte om hier zelf mee aan de slag te gaan is meer dan eens door mijn hoofd geschoten, maar het is een onmogelijke opgave gezien mijn ziektes. Het is geen makkelijk werk en ik kan me zo voorstellen dat je dit niet te lang kunt of wilt doen. Ik heb met bewondering gekeken naar je reportages en zal dat de komende dagen weer gaan doen.
Weer een afscheid, maar nu van de periode van het afscheid nemen, het verwerken. Het is ook zoveel om in korte tijd te verliezen. Fijn dat je er klaar voor bent om nu aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. -Terugbladeren kan altijd-.
Beste Deborah, ik heb het je al eerder gezegd, en nu nog eens: ik heb heel veel bewondering voor de manier waarop je allerlei heel persoonlijke zaken deelt! Ik hoop dat de dingen die je in de vijf jaar van de uitvaartfotografie hebt beleefd en geleerd ook in de toekomst mogen helpen bij het omgaan met (je eigen) verdriet en rouw. Hartelijke groet.
Zo bijzonder om dit vast te kunnen en mogen leggen. Heel veel bewondering voor je. Liefs.x
Ik vind het mooi om je persoonlijke proces hierin te lezen. En hoe je destijds je verdriet als het ware hebt gepakt en hebt omgezet in creativiteit en in een heus bedrijf.
En heel dapper dat je hier nu weer afscheid van durft te nemen!
Mooi dat je deze keus durft te maken! UItvaartfotografie lijkt me heel mooi en dankbaar werk, maar ik geloof niet dat ik het zelf zou kunnen.
Dank je wel Jenn.
Ik had dit ook nooit van mijzelf verwacht te kunnen. Zeer zeker, dankbaar en ook heel mooi werk.
ik heb die periode denk ik net gemist in je blogs… maar ben dus erg benieuwd naar wat je gaat delen. Succes met je nieuw gekozen pad!
Dank je wel Hedwig. In eerste instantie wil ik mij meer gaan richten op de sportfotografie. En zelf ook weer lekker gaan sporten. Hardlopen heeft heel lang stil gelegen door blessure.
Het eerste blog staat inmiddels online.
Wat gaaf! Alleen profs of ook dummies zoals ik 😉 Succes ermee, lijkt me fantastisch werk en tof dat je weer loopt!
Ben er even stil van. Mooi geschreven. En zo waardevol wat die jaren je gebracht hebben.
Ja, als je beseft dat het werk wat je doet zo nauw verweven is met je eigen rouwproces, is het goed om op een bepaald moment te voelen: nu is het klaar. Nu kan deze deur dicht, zodat er andere geopend kunnen worden… Ik kende je blog nog niet in deze periode. Je schrijft er heel intens over. Integer, indringend. Mooi. En nu snap ik dat (en waarom) je hiermee gestopt bent.