Fotograferen maakt zen…

Heel stil blijf ik liggen. Als ik doe alsof ik slaap kan ik mijn lichaam misschien wel voor de gek houden. Want alleen als ik slaap voel ik mij beter. Dus ik adem langzaam in en uit. Ik beweeg mij verder niet, ook al “slaapt” mijn arm, hij wel! Ik ben zogenaamd nog ver in dromenland. Veel later dan half 9 ’s morgens kan het nog niet zijn. Ik hoor de kinderen van de school hiernaast gillen en zingen. De werklui van een paar straten verderop zijn ook al even aan de gang. Auto’s, brommers en blaffende honden. Normale alledaagse geluiden. Alleen komt alles keihard mijn oorschelp in gedenderd. Maar ik zou niet bewegen, dus blijf ik liggen zoals ik lig.

Mijn lichaam laat zich niet langer voor de gek houden. Een flinke hoestbui is het gevolg. Mijn ribben voelen aan alsof er een stomp op is gegeven. Als ik hiervan op adem ben gekomen, open ik heel voorzichtig één oog. De kamer draait om zijn as. Laat maar. Ik sluit hem snel. Al een paar dagen lig ik met griepverschijnselen op bed. Zielig te liggen wezen. Ik ben bijna nooit ziek. Meestal stel ik ziek zijn gewoon uit tot hij mij vergeten is en verder gaat naar een volgend slachtoffer. Heel de winter was het mij gelukt hem te ontlopen. Ik had immers veel te vaak leuke dingen op de planning staan om ziek te kunnen zijn. Maar dit keer was er geen ontkomen aan. Mijn limiet van verschuiven was voorbij.

Terwijl de heren al vertrokken zijn lig ik dus zielig in mijn bed. Hopen dat de wereld snel stopt met draaien. Dit is overigens een stuk goedkoper dan een dagje Efteling, dat dan weer wel! Maar ik moet er niet aan denken om nu een zak popcorn weg te werken. Of een hotdog. Of een suikerspin. Ik troost mij met alle leuke dingen die ik de afgelopen weken heb gedaan. Een van die dingen was het maken van vogelfoto’s. Wat een geweldige ervaring was dat. Nog dagen na de bewuste dag keek ik mijn foto’s terug. Iedere keer zag ik weer iets nieuws, of bewerkte ik hem weer iets anders. Het gaf mij zo vreselijk veel voldoening. Dat ik in staat ben geweest om die platen zo te maken!?

Ik realiseerde mij dat ik dit euforische gevoel ook heb bij het maken van voetbalfoto’s. Hoewel ik deze natuurlijk ook voor de spelers en de club maak, geeft het mij heel veel voldoening. Ook met die foto’s kan ik uren bezig zijn en als ik ze terug kijk trots zijn op mijn werk. Als ik aan het fotograferen ben ga ik helemaal op in het moment. Dit werkt voor mij zo ongeveer hetzelfde als mediteren of hardlopen. Ik zit zo in het hier en nu dat ik mij geen moment druk maak over andere dingen. Mijn zorgen zijn er even niet en alles waar ik mij druk over zou kunnen maken doet er gewoon niet toe. Het enige dat telt is het vangen van die ene plaat.

Gelukkig is het nu weer wat warmer en voel ik mij alweer iets beter dan van de week. Hopelijk kan ik snel weer aan de slag langs het veld. En wat de vogels betreft… We hebben al een nieuwe locatie gespot. Eens zien wat we daar kunnen “vangen”.

Deborah achter fototoestel met grote witte lens.

@ work. Foto gemaakt door Ed Baars van EB Sportfotografie.

 

***

27 gedachtes over “Fotograferen maakt zen…

    • En dan te bedenken dat hij is aangeschaft voor de voetbalfoto’s. Uiteraard heel blij dat hij het ook zo goed doet bij de birdies!! Kan ie voor meerdere doelen gebruikt worden 😊

  1. ’t Schijnt een heftige griep te zijn. Ik hoop dat je inmiddels opgeknapt bent en weer lekker met je camera op pad kunt.

  2. Beterschap! Goed dat je iets hebt waar je helemaal relaxed van kunt worden. Ik heb het als ik schrijf, mijn dochter wanneer ze muziek maakt en zo heeft iedereen wel iets. Fotograferen is extra tof omdat je na kunt genieten van wat je gemaakt hebt 👍

  3. Mijn moeder maakt ook natuur foto’s en dan veelal van vogels en ik heb veel respect voor het geduld dat jullie moeten hebben hoor! Het resultaat mag er dan zeer zeker wezen!

    • Dank je wel!! Ja geduld moet je wel hebben. Wij hebben die ene keer een vogelhut opgezocht. Een beetje sjoemelen dus. Maar nog altijd is het stilzitten en hopen dat de vogeltjes langs komen voor een fotomomentje. 🙂

  4. moet wel heel erg om je beschrijving van je ziek zijn lachen: jij verliest de zelfspot niet snel , zo te lezen!

  5. Fotograferen, je moet het kunnen! Ik kan het niet, heb er geen geduld van. Van mijn zoon lukken spontane foto’s prima, maar andere foto’s, nee niet aan mij besteed. Vind het wel mooi om ze te bekijken!

  6. fotograferen heb ik ooit ook eens een poging tot gedaan. spiegel reflexje en mooie lensje erop. Leuke en inderdaad ontspannende hobby. Tegenwoordig leg ik alles vast mijn iPhone en ligt mijn camera te verstoffen in de kast. Binnenkort toch maar eens beslissen of ik de boel ga verkopen of niet.

  7. Pingback: Een handige oplossing… | Deborah Hamar

Reacties zijn gesloten.