Tagarchief: Stinkerbel

Lekker ding…

Posted on by

Het ene moment schoppen ze bijna het licht uit elkaars ogen, het andere moment kunnen ze niet zonder elkaar. Bijzonder hoe dat er aan toe gaat in zo’n kudde. En toch is het altijd redelijk in balans. Hoewel, bij merries weet je het maar nooit. Eerder op de dag ontving ik al een bericht met de mededeling: “ze is hengstig hoor!” Kijk, en daar heb ik dus niet zo super veel ervaring mee. Ik heb 28 jaar een ruin gehad die redelijk stabiel in zijn velletje zat. Merries zijn van een ander  slag met ups & downs en pieken & dalen.

Ik aanschouw het geheel wat ik voor mij zie. Er loopt een knappe verschijnen door de wei. Gespierd en zeker van zijn zaak. Zijn blonde manen wapperen op de wind. Dit beeld is nog niet zo lang geleden heel anders geweest. Knap was ie toen ook al, maar niet zo zelfverzekerd. Hij heeft zich in nog geen jaar tijd opgewerkt van “onzekere” pony tot leider van de kudde. Zijn kudde, met zijn merries!! Nu loopt hij door zijn wei met om zich heen zijn harem met daartussen “mijn” Tinkerbel… 

Ik fluit ten teken dat ik er ben. Meestal komt ze al hinnikend op mij af. Nu heft ze alleen haar hoofd. Haar oor heeft mijn fluitje opgevangen. Natuurlijk ben ik bij lange na niet zo interessant als de hunk die naast haar staat. Ze duikt met haar neus terug in het gras en doet geen moeite mijn kant op te komen. Het ziet er naar uit dat ik haar moet gaan halen. 

Voor ik haar meeneem besluit ik eerst een paar minuten midden in de groep te staan. De dynamiek voelen die onderling speelt. Ook wanneer ik in de groep sta heeft ze totaal geen interesse. Wanneer de leider naar mijn toe komt en zich van een paar aaien en krabbels heeft voorzien wordt ik pas interessant. Maar nu laat ik haar links liggen. Ik wandel eerst naar de andere paarden die verderop staan te grazen. Als laatste kom ik terug bij haar. Even ben ik bang dat ze weigert maar dan laat ze haar hoofd zakken en kan ik het halster om doen. 

We wandelen naar een afgezet stuk in de wei. Om de paar passen stopt ze om achterom te kijken. Wanneer niemand haar volgt wandelt ze gedwee met mij mee. In de paddock gaan we aan het werk. Niet één keer duikt ze naar de grond om te grazen. Hoewel ze een paar keer probeert zelf te beslissen hoe een overgang er uit zou moeten zien is ze verder super braaf. De weiperiode heeft heer goed gedaan. Stap, draf, galop, alles zonder moeite. 

Bij iedere overgang naar halt, draait ze haar hoofd opzoek naar dat lekkere ding. Als ze hem ziet, zucht ze diep. Totaal verliefd… Na 25 minuten houden we het voor gezien. Ik open het hek en had een stofwolk en hoefgetrappel verwacht. Ze werpt heimelijke blikken naar de wei maar drentelt om mij heen alsof we nog niet klaar zijn. Dus start ik een massage aan hoofd, hals en schoft en binnen no time slaapt ze. Als ik klaar ben gaapt ze een paar keer flink, schut alle spieren los en rekt zich uit. Nu zijn we echt klaar. Op haar gemak wandelt ze terug naar de kudde en haar nieuwe vriendje… 

© Myrthe

Onvermoeibaar…

Posted on by

Zoals bij zoveel kleuters zit er ook op deze (bijna) 4 jarige geen rem. Dat gaat maar door en is niet moe te krijgen. Zelfs nu de temperatuur gestaag oploopt blijft ze rennen. Uiteraard wel omdat ik dat van haar vraag. Als het aan haar zou liggen zou ze liever achter een van haar vriendjes aan denderen, dwars door de paddock, inplaats van om mij heen. Of haar buik vol eten bij een van de hooiruiven. Niet alleen zij rent haar rondjes, want er moet wel iets gebeuren voor ze zover is en daarom doe ik met haar mee. 

Ze mag dan wel een kleine pony zijn, ze heeft een grote eigen wil. Als ze niet onder de lijntjes van de bak door zou rennen had ik haar los gelaten zodat ze lekker haar “ei” kwijt kon. Maar dat gaat nu niet, dus ploeter ik ook door de zandbak. Waar Stinkerbel als een gracieuze dame door de bak huppelt, breek ik bij iedere kuil zowat mijn nek. Maar na vijf minuten rennen en springen aan een touwtje zijn bij haar de dolle vijf minuten eindelijk voorbij. Moe is ze allerminst maar ze heeft steeds meer oog voor mij, “oh ben jij er ook?!” en de andere paarden zijn iets minder interessant. Met andere woorden, we kunnen denk ik wel aan het werk.

Na haar laatste gekke bokkensprong lukt het mij om haar terug te krijgen naar de stap. We wandelen samen een rondje door de bak om op adem te komen, ik ook. En daarna gaat het echte werk beginnen. Ik laat haar aanspringen in draf. Iets wat ze erg letterlijk neemt, met vier benen tegelijk. Ze heeft gelukkig al snel het goede tempo te pakken en draaft keurig op de volte om mij heen. Het commando “hoooo” voor een langzamer tempo snapt ze, evenals het daarop volgende commando “halt.” Ze staat keurig stil en blijft net zo lang staan tot ik zeg dat ze weer “voorwaarts” mag. In een wandel tempo loopt ze door. 

Af en toe geeft ze mij heimelijke blikken in de hoop dat ik haar een snoepje toewerp voor haar goede gedrag. Maar als we daar aan gaan beginnen is het einde zoek. Ze moet het doen met een beloning van mijn stem en een aai over haar hals. Het is de bedoeling dat ze later dit jaar beleerd gaat worden voor de kar. Het is daarom handig om op voorhand alvast een aantal dingen aan te leren. Zoals de commando’s die vanaf de bok gegeven gaan worden. En uiteraard ook het kweken van conditie. Overigens vraag ik mij af wie er hierdoor een betere conditie aan het kweken is… 

In een half uur tijd gaan we zowel links- als rechtsom en passeren stap, draf en galop de revue. Ik laat haar in alle gangen versnellen en weer terugkomen. Dat is soms wat zoeken omdat we beide nog aan het leren zijn. Maar iedere keer sta ik verteld van haar leercurve. Ik hoef maar aan iets te denken of ze pikt het op. Zo ontzettend knap!!

Als we aan het einde van deze training zijn gekomen zie ik niet een geringste spoor van zweet. Ik ontdek een opgezette ader over haar schouder en thats it. Terwijl mij bij het zweet op mijn voorhoofd staat. Nou, met haar conditie zit het alvast goed!  

Een (on)verwachte wending…

Posted on by

Toen Poownie dit leven verruilde voor het grazen op de eeuwige groene velden bleef ik een beetje bedroeft achter. Ja, natuurlijk rouwde ik om zijn heengaan. Maar het was na 28 jaar met paard opeens zo intens leeg zonder… Ik besloot na zoveel gemis om niet ook direct mijn routine over hoop te gooien. Dus ging ik nog een paar keer per week naar stal. In ieder geval om een vriendin te helpen met haar dienst. Daarnaast gebruikte ik de ruimte en tijd om tussen de paarden en in het midden van de kudde te aarden. Of misschien is opnieuw landen een betere verwoording. Het is ook deze plek waar ik mij de laatste paar jaar helemaal thuis heb gevoeld. Waar ik, met welke emotie dan ook, mocht binnen vallen en waar ik geregeld onder het vuil maar met een schoon hoofd weer huiswaarts keerde. 

Ik ben echt geen paardenmeisje. Maar een leven zonder paarden lijkt mij nu nog ondenkbaar. Ik liep rond met de intentie om op stal te vragen of er iemand was die voor een of twee dagen in de week een verzorgster kon gebruiken. Een pony om mee te wandelen, te grazen, te tutten of wat grondwerk mee te doen. Eigenlijk zoals ik de laatste jaren ook voor Poownie zorgde. Het voelde voor mij wat raar om zo kort na het overlijden van Poownie deze vraag al uit te zetten. Maar het universum besloot anders en liet mijn stalgenoot diezelfde week nog een app naar mij sturen met de vraag of het mij leuk leek haar paardje te verzorgen.

Tja, daar hoefde ik niet over na te denken. Ik had stiekem namelijk al een oogje op haar pony laten vallen. Ze is zo compleet anders dan Poownie. Een merrie om te beginnen. Daarnaast is ze met drie jaar de jongste van de groep en tevens behoort ze tot de kleinere paardjes van de kudde. Ze is heel nieuwsgierig en vooral erg ondernemend. Vooralsnog deinst ze niet snel terug als ze denkt dat daar (waar ze mogelijk niet mag komen) iets te halen of te beleven valt. Toen ze net bij ons op stal stond had de stalbaas wat te stellen met haar want ze liet zich door niets of niemand tegenhouden.

Alles aan haar is petieterig. Dit bedoel ik niet neerbuigend. In tegendeel. Het woordje klein doet namelijk afbreuk aan hoe sierlijk ze is. Haar ranke hoofd, de dunne beentjes en de mini-hoefjes. Iedere keer als ik haar aan het poetsen ben denk ik bij mijzelf: dit is te schattig!!! Maar laat je hierdoor niet in de luren leggen. Hoe schattig ze er ook uit ziet, zo drakerig kan ze af en toe zijn. 

Daar moest ik wel even aan wennen. Maar we leren snel!! Ik smelt als ze haar kudde achter laat en naar mij toe komt als ik haar roep. Als we samen aan de wandel zijn en ze in een drafje naast mij meeloopt. Wanneer ze mij ongevraagd volgt door de paddock. Als ze mij uitdaagt tijdens grondwerk en dan daarna toch braaf doet wat ik van haar vraag. Ik weet zeker dat deze dame voor voldoende blog inspiratie zal zorgen. Maar laat ik haar eerst maar eens aan jullie voorstellen.  


Meet (S)Tinkerbell, mijn nieuwe vriendinnetje: