Een boodschap van Opa…

Posted on by

Waarom was ik zo jong toen mijn opa en oma kwamen te overlijden? Waarom kwam de interesse in hun achtergrond, hun leven en hun verhalen pas veel later? Ik zit soms met vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Nu ik van beide kanten geen opa’s en oma’s meer heb en mijn ouders er ook niet meer zijn, ben ik nog meer geïnteresseerd in de geschiedenis van mijn familie. Ik moet het doen met de verhalen en herinneringen van mijn ooms en tantes. En zo nu en dan raken we hierover aan de praat.

Tijdens één van deze gesprekken toverde mijn tante een heel oud fotoalbum tevoorschijn. Bij het vastpakken was ik even bang dat het uit elkaar zou vallen. Het is een album dat mijn opa in elkaar gezet heeft volgens de scrapbook-methode die bekend was rond de tweede wereldoorlog. Speels ingeplakt en her en der versierd met stukjes kant . Mijn voorliefde voor fotografie heb ik duidelijk van alle twee mijn Opa’s geërfd.

Ik zie foto’s van mijn Opa bij verschillende monumenten en beelden. Ik zie mijn Opa die omringt is door mooie dames. Hij was duidelijk een charmeur. Van al die mooie dames heeft hij mijn oma gekozen om een gezin mee te stichten en om mee “oud” te worden. Ik zie mijn overgroot oma, de huisdieren die ze hadden, delen van het huis en het erf. Als ik verder blader zie ik mijn tante als peuter en mijn vader als baby. Alle twee geboren in Indonesië. Sommige dingen kan mijn tante zich nog herinneren . Voor ik het weet zijn we al aan het einde van het album. Het enige album dat mijn tante heeft.

Ik wil meer van mijn familiegeschiedenis opsnuiven en vraag oude fotoalbums op bij de rest van mijn ooms en tantes. Op een avond, als ik alleen thuis ben en nergens door gestoord kan worden blader ik één voor één de albums door. De verhuizing, dagjes uit, feestjes en kleine ooms en tantes komen voorbij. Bij het openslaan van het derde album valt een losgelaten foto op de grond. Ik raap hem op en besef dat ik iets heel speciaals in mijn handen heb. Een pasfoto van mijn Opa, die hij op zijn 24e verjaardag aan mijn Oma gegeven heeft. De tekst achterop de foto is na zoveel jaar nog goed zichtbaar. Mijn Opa heeft mij zojuist deelgenoot gemaakt van een klein stukje geschiedenis tussen hem en mijn Oma. Zijn bijnaam, Bluebird, was mij niet bekend. En ik durf te wedden dat niet eens al mijn ooms en tantes dit weten.

Hoe langer ik naar de foto kijk hoe specialer hij voor mij wordt. Ik maak een foto van de foto zodat ik het origineel weer terug kan stoppen in het album. Terwijl ik het album sluit, sluit ik ook mijn ogen. Ik bedank mijn Opa dat hij dit met mij wilde delen. Mijn honger naar meer geschiedenis is nog niet gestild. Maar voorlopig kan ik weer even vooruit!

Boodschap van Opa

32 gedachtes over “Een boodschap van Opa…”

  3. Oh, geweldig dit! Bijzonder om dit onder ogen te krijgen 🙂
    Net als jij ben ik verzot op oude familiealbums, er hangt soms zo’n groot mysterie om heen. Benieuwd wat je allemaal nog te weten komt 😉

    • Ik ook 🙂
      Binnenkort spreek ik weer af met mijn tante. Ze weet een heel hoop van de familie. We willen dat op papier gaan zetten. (We hebben al een beginnetje) Zodat bepaalde informatie en leuke “wist je datjes” niet verloren gaan!!

  4. Fantastisch die foto! Heel interessant om in de geschiedenis te duiken en hopelijk kom je toch nog veel te weten wat je nog niet wist. Toch raar dat we pas op een bepaalde leeftijd vragen stellen over de familie, dan nog op een moment dat velen er niet meer zijn om het te vragen 😦
    Spijtig dat er vroeger geen dagboeken werden geschreven (uitzonderlijk mss wel), hoe leuk zou dat zijn om die rustig te doorlezen…

  7. Mooi is dat! Ik luister zo graag naar de verhalen van mijn moeder. Soms zet ik ze op mijn weblog. Gewoon om vast te leggen en voor altijd te bewaren.

  8. Ja ik ben dan wat ouder dan jij en vind de familiegeschiedenis ook zo leuk om uit te vogelen. Jij bent al jong je ouders en grootouders kwijt zeg, dan snap ik dat zoeken van je ook wel.

  11. Zo ben ik afgelopen december op een stamboom terecht gekomen van een kant van onze familie…ook reuze interessant! Door de emigratie geen tijd gehad om verder erin te duiken, maar daar ga ik zeker nog eens verder mee 🙂
    Prachtige foto!

      • Van moeders moeders kant best ver, ben ff jaartal kwijt. Zo wist ik dat haar opa schilder was, maar vermoedelijk ook spion voor het verzet in een wereldoorlog. Had helaas weinig tijd om al goed te lezen, maar dat ga ik dus binnenkort wel doen 🙂

  12. Ja, oude foto’s kijken, vind ik geweldig. En als je, zoals jij, niet veel weet van de familie(geschiedenis) is het dubbel zo leuk. Een paar jaar geleden kwam ik een heel stuk familiegeschiedenis (stamboom) van mijn moeder tegen. op internet. Ik mailde naar de stichter van dat werk, en kon hem een stuk van de familie van mijn moeder doorseinen. Helemaal geweldig als je die geschiedenis leest.
    Ben gewoon blij voor jou, dat je zo kunt genieten van ja voorouders.

  13. Wat mooi! Zo’n boodschappen komen niet zomaar op je af. Blij voor je dat je dit hebt mogen ontvangen tijdens jouw zoektocht!

  14. Wat bijzonder zeg. Mooi om toch nog onverwachte ontdekkingen te doen. Jammer alleen dat ik de foto niet kan zien (heb het zelfs op de iPad geprobeerd).

  16. Pingback: Drie jaar… | Deborah Hamar

Reacties zijn gesloten.