Na het overlijden van mijn moeder duurde het een tijdje voor we een mooie bestemming hadden gevonden voor haar as. Niets komt voor zijn tijd. Toen ik mij daarin berust had kwam een laatste vlucht op mijn pad. Bijna een jaar geleden, 17 september om precies te zijn, liet ik mijn moeder letterlijk los. We hadden haar as verdeeld in vier grote ballonnen die eveneens gevuld waren met helium. Op het teken van Uk lieten we haar los. De fluistering van de wind bracht haar hoger en hoger. Over het mooiste plekje van ons dorp. Haar dorp, waar ze al praktisch haar hele leven had gewoond. Zo gaven wij mijn moeder, haar aller laatste vlucht…
Er zijn geregeld periodes dat ik verlang naar vroeger. Naar het moment dat iedereen er nog was. Al mijn opa’s en oma’s, mijn vader, moeder en andere familieleden. Natuurlijk zullen ze het daar boven heel gezellig hebben. Feestje hier, feestjes daar, hapje eten hier, hapje eten daar (Ik ken mijn familie 😉 ) Ik weet ook zeker dat ze met ons mee leven, met ons lachen en met ons huilen. Dat ze trots op ons zijn op wat wij bereiken, ze hun hoofden zullen schudden als wij iets lomps doen. En dat ze op ons passen als wij dat zelf even niet kunnen.
De hemel heeft hierdoor voor mij een andere betekenis gekregen. Bij heldere avonden tel ik de sterren en zoek ik de mooiste uit. Eén voor mijn vader, één voor mijn moeder en één voor ieder ander familielid die het aardse bestaan heeft ingeruild voor het hemelse leven. Ook het wolkendek bekijk ik anders. De kleuren van de lucht, de vormen van de wolken, de zonnestralen… Het is nooit meer hetzelfde.
Hoewel het grote verdriet er niet meer is… De spreekwoordelijke scherpe randjes niet meer zo scherp aanvoelen… Is het gemis nog steeds aanwezig. Het iedere dag wanhopig (na)denken, afvragen, wat als, hoe en waarom, hebben plaats gemaakt voor gevoelens als berusting, acceptatie, en dankbaarheid. Heel cliché, dat dan weer wel.
Soms wil je gewoon even iets met ze delen. Je kunt niet bellen. Je kunt niet langs gaan. Je kunt geen mailtje sturen… De realiteit komt op die momenten best hard aan. Het gemis is dan groot. Het verdriet intens. Inmiddels weet ik, dat ik mijn blik maar naar de hemel hoef te richten. Want ook daar is het nooit meer hetzelfde. Overdag zijn de luchten steeds weer anders. ’s Nachts fonkelen de mooiste en helderste sterren. Van boven kijken ze met mij mee. En laten zo ieder op hun eigen manier weten: “Ik weet het… Ik ben je niet vergeten!!”
Deborah Hamar 
Tot zover is een mooi museum om te zien hoe wij afscheid nemen van onze dierbaren.
Jouw blog laat zien dat jullie in liefde gehandeld hebben.
Vriendelijke groet,
Zo een herkenbaar gevoel. Wij zeggen vaak: “Eénmaal per jaar zou je eens naar hierboven moeten kunnen bellen.”
Oh zou dat maar kunnen he Christel!!
Al is het maar 1 keer per jaar…
Wat een prachtige blog! Ik ben blij dat de ballonverstrooiing je geholpen heeft om het verlies toch enigszins een plekje te geven. We hebben het met liefde voor jullie gedaan!
Dank je wel Marleen.
Ik denk nog vaak aan die bijzondere dag terug!!
Mooi verwoord!
Prachtig verhaal over gevoelens en gemis. Mooi verwoord ik kon het een heel klein beetje mee voelen… X
Mooi en heel herkenbaar.
Dat is een mooie gedachte, Deborah. Dat iedere lucht een uitdrukking (kan) verwoord(en) van onze dierbaren die niet meer op aarde zijn.
Voor aanstaande 17 september wens ik je veel sterkte en warmte toe.
Dank je wel Desire.
17 september is eveneens de verjaardag van mijn vader. Dubbele gevoelens op zo’n dag.
mooi Deborah, tante krijg er een traantje van in haar ogen
Het is zo waar Deborah. Ik vond het altijd heel gewoon dat mijn moeder er was, totdat ik het zonder haar moest doen. Mis haar nog steeds.
Eén telefoontje zou al zo geweldig zijn.
Vaak sta je er niet bij stil.. Tot dat….
Heel mooi verwoord!
Wat mooi geschreven!
Ja, kon dat maar hè?! Maar uiteindelijk gaat het maar om 1 ding, Liefde. En echte pure liefde heeft geen woorden nodig.
Helemaal waar Beaunino..
Liefde maakt het gemis wat dragelijker.
Prachtig beschreven
Snif … Ik snap je helemaal. Prachtig beschreven!
Neen, het wordt nooit meer hetzelfde… Maar ik vind het wel mooi hoe jij troost vindt daar!
Heel mooi verwoord…
Gek is dat hoe dat werkt…mijn opa is er nu zo’n 20 jaar niet meer en nog wil ik wel eens de telefoon grijpen om iets te vertellen. Oja, dat gaat niet meer.
Net als jij, geloof ik dat hij het op de een of andere manier toch wel meekrijgt 😉
Alvast een mooie rustige dag vol prachtige herinneringen wens ik je de 17e.
Knuf!
Dank je Patty…
Het is mooi om te lezen dat er meer bloggers zijn die er zo overdenken.
Mooi..
je hebt het gemis mooi verwoord, Deborah
Konden we de tijd maar ’s terugdraaien…
Wat een mooie gedachte.
Kon je eens per jaar maar eens bellen om alles door te spreken, dat zou het een stukje makkelijker maken.
Mooi geschreven, ik ben er stil van.
Wat mooi geschreven! En ja, wat zou ik graag eens naar boven bellen….
Ja ik herken dat gevoel en vorig toen de afgelopen jaren mijn broer en zwager overleden dacht ik wel eens, het wordt wel druk daar boven onderhand. Maar zoals je schrijft de scherpe kantjes gaan eraf. Mijn moeder heb ik nog ze is 98 en de zorg is veranderd van krijgen in geven maar toch ben ik altijd nog blij dat ze er nog is. Je hebt het heel mooi verwoord zo…….
Wauw Anneke wat een leeftijd heeft je moeder!! Geniet maar lekker van haar aanwezigheid hier op aarde, zolang het kan!!
Dank je wel voor je reactie.
Loslaten was zo wel heel letterlijk! Mooi geschreven blog.
Prachtig geschreven…