De regen komt met bakken uit de hemel. Het is donker en somber buiten. Zodra ik mijn auto voor de deur van het afgesproken adres geparkeerd heb, blijf ik nog even zitten. Het is een trieste dag en ik moet iets gaan doen waar ik als een berg tegenop zie. Ik haal een paar keer diep adem en stap uit. Ik hoef gelukkig niet lang te wachten voor de deur open gaat. De eerste voorstelronde vind plaats in de gang. Als ik achter de man des huizes aanloop word ik in de woonkamer begroet door een schaterlachende peuter. Aan tafel zit haar moeder met de kleine meid op schoot. Zodra onze blikken elkaar treffen kijk ik in een paar prachtig helderblauwe ogen. Ze zet het meisje op de grond en geeft mij een trillende hand.
Haar man vertrekt naar de keuken om koffie voor ons te zetten terwijl wij alle twee
plaats nemen aan de grote tafel. De woonkamer ligt bezaait met speelgoed, duploblokken en knuffelbeesten. Deze jonge dame komt wat dat betreft niets te kort. Toch trekt mijn maag samen. Ik krijg een brok in mijn keel en voel een pijnlijke steek. Het leven is soms zo oneerlijk. Zonder dat iemand hier iets aan kan doen, gaat het belangrijkste in haar prille leventje haar binnenkort ontnomen worden. Haar moeder.
Alsof ze mijn gedachte kan lezen begint ze te vertellen. Over de diagnose die gesteld is net na de geboorte van haar dochtertje. De slopende ziekte, het verloop hiervan en wat nu nog rest. Ondertussen staat de dampende koffie op tafel inclusief wat lekkers. Maar ik krijg geen hap door mijn keel. Haar ogen beginnen te stralen zodra ze over haar dochtertje begint te praten. Ze is haar lust en, zolang het nog duurt, haar leven. De reden waarom ik gekomen ben is niet alleen een kennismaking met de familie. Maar ook om te kijken of ik iets voor hen kan betekenen op de uitvaart van deze vrouw.
Haar man pakt een dik boek uit de kast en legt het voor mij neer. Het is hun trouwalbum met prachtige sfeervolle foto’s. De foto’s die gemaakt moeten worden op de uitvaart moeten dezelfde stijl en sfeer hebben als hun trouwfoto’s. Ik heb de vraag nog niet gesteld of de man geeft al antwoord. De trouwfotograaf heeft nooit eerder een uitvaart gefotografeerd en had hun een rouwfotograaf aangeraden. De vrouw begint weer te vertellen. “Als ik er straks niet meer ben, wil ik dat mijn dochter een naslag werk heeft. Een trouwboek en een rouwboek. Voor later, zodat ze kan zien hoe het was.” Ze zucht. “Haar vierde verjaardag zal ik naar alle waarschijnlijkheid niet meer mee gaan maken.” Haar man pakt boven tafel haar hand en knijpt er zachtjes in. Even zijn we allemaal stil.
Ik ben ontroerd door haar verhaal. Ze kijkt letterlijk de dood in ogen en toch kan ze zo krachtig vertellen. Want dat heeft ze gelukkig nog, haar kracht en haar wil om te genieten van de tijd die rest. Het moet een verschrikkelijke gedachte zijn om te weten dat ze er straks niet meer is terwijl haar kindje haar zo hard nodig heeft. Bij het afscheid kijk ik haar nog eenmaal aan. Haar helder blauwe ogen zal ik bij onze volgende ontmoeting niet meer zien…
Dit blog verscheen eerder op: Familieberichten.
Deborah Hamar 
Hier kan ik alleen maar stil van worden.
Kippevel…..heftig zeg.Wat knap dat je dat kan….en zo mooi geschreven.
Kippenvel krijg ik hiervan. Wat een bijzondere ontmoeting en wat een sterke vrouw…
*zucht* wat verdrietig
Dat moet het ergste zijn, met je volle verstand weten dat je zo snel iedereen die je lief is moet achterlaten…
Het moet moeilijk zijn wat je doet, maar weten dat je het verschil kunt maken voor zo een kleintje moet je ongetwijfeld wel een boost geven. Chapeau dat je het kunt !!
Er vormt zich een traan in mijn ooghoek, een brok in mijn keel … vreselijk om dit te moeten regelen.
Maar dat het dochtertje straks ook een rouwboek van haar moeder heeft, werkt vast troostend. Maar toch …
jezus, Deborah!
Ik mag er niet aan denken dat zoiets hier zou gebeuren met onze dochter….brrrrrrrrrr
Inderdaad Billy… Dat het een ver van je bed show mag blijven. Dit soort diep trieste ervaringen…
Helaas gebeurt het veel te vaak. 😦
Tranen in mijn ogen…
Diep triest natuurlijk, maar wel mooi dat je zo wat kunt betekenen voor deze mensen. Lijkt me overigens heel erg moeilijk, fotograferen op een uitvaart, er zo onopvallend mogelijk te zijn…
Makkelijk is het niet. Zeker wanneer het jonge mensen betreft. Je moet een knop omzetten tijdens het werk. Gelukkig kan ik dat.
Wat onopvallend betreft: geregeld krijg ik te horen dat de familie niet eens wist dat ik er was. Een mooi compliment vwb “onzichtbaar” aan het werk zijn.
Heftig zeg… Zo mooi verteld, brok in mijn keel…
Goed dat je nog even naar haar prachtige ogen keek ! Zij deed dat vast ook bij jou, en is waarschijnlijk blij met je kennis te hebben gemaakt …
Wat een heftig mooi blog. Ik weet zeker dat ze aan jou een goede hebben als rouw fotograaf, een schrale troost in een verdrietige situatie.
Menslief Deborah….dat je dat moet meemaken 😦 Zo intriest, een jonge mama die weet dat ze haar kind niet groot zal zien worden. Wat gaat het er in het leven wreed aan toe. Ik ben er wel van overtuigd dat je haar wens naar behoren zal vervullen. Je bent een kanjer!
Krop in de keel… tranen in de ogen… heftig!
Mooi geschreven…. heftig hoor…
Wat bijzonder dat je nog met haar kunt bespreken wat ze wil. Moeilijke opgave, een dappere vrouw.
Wow, phoe. Wat ontzettend bewonderenswaardig. De vrouw omdat ze dit op deze manier wil doen. Jij die daarbij gaat helpen. Ontroeren.
brok in mijn keel… mooi geschreven maar jee, wat heftig…
Wauw
Dit is slikken. Ik hoop dat het nog even duurt voor ze jou contacteren.
Het was inderdaad niet makkelijk. Hoewel dit verhaal in de tegenwoordige tijd geschreven is, heeft het zich meer dan een jaar geleden afgespeeld. De vrouw heeft nog een maand of drie mogen leven en is vorig jaar in deze periode overleden.
Zulke verhalen maken me altijd zo dankbaar voor het simpele feit dat ik er ben. Dat dochterlief mij nog heeft (en ik haar!)
Pingback: Vergeef mij, dat ik je achterlaat… (Deel 2 van 2) | Deborah Hamar
Ik lees het nu nog een keer en ik krijg weer de tranen in mijn ogen… *slikt*
(jij schrijft zo mooi hè…)