In de week dat mijn vader overleed, begon mijn tante verhalen over vroeger te vertellen. Het ophalen van herinneringen deed iedereen goed. Ik moest bij sommige verhalen heel hard lachen. Andere verhalen brachten mij tot tranen. Ik had ze nog nooit gehoord en heb ademloos naar haar geluisterd. Haar herinneringen waren zo gedetailleerd. Ze wist namen, plaatsen, datums en zelfs tijden op te noemen van gebeurtenissen uit lang vervlogen tijden.
Toen de uitvaart achter de rug was en wij weer in iets rustiger vaarwater beland waren kwamen mijn tante ik nog eens voorzichtig op deze mooie herinneren terug. We liepen namelijk met hetzelfde idee rond, maar wisten niet zo goed hoe we dit in het vat moesten gieten. Tot we er gewoon een middag voor zijn gaan zitten. Mijn tante begon te vertellen vanaf haar 
aller eerste herinnering. De periode dat ze samen met haar ouders (mijn opa en oma) in Indonesië woonden. De geboorte van haar eerste broertje (mijn vader) en de reis naar Nederland. Ze vertelde ook over het leven in het pension en de geboortes van broers en zussen. Ik zoog alle verhalen op als een spons en werkte dit later uit tot een lopend verhaal. In de tussentijd kreeg ik van mijn oom een foto met daarop ons familiewapen. Die blijken wij namelijk ook te hebben.
Maar toen overleed mijn moeder. Hierdoor had ik niet veel energie meer voor dit project. Ik plaatste de uitwerking van ons idee tijdelijk in de kast. Daar bleef het tot mijn oom, de jongste broer van mijn tante, kort geleden kwam te overlijden. Alle herinneringen en heel veel meer, kwamen naar boven. Niet alleen bij mijn tante maar ook bij haar broers en zussen. Wederom hoorde ik verhalen die ik nog nooit had gehoord. Wat zou dat prachtig zijn om deze verhalen ook op te nemen in het “herinneringen boek” van mijn familie.
Mijn tante en ik besloten er weer voor te gaan zitten. Als oudste van het gezin heeft ze de periode rond de bevalling van al haar broertjes en zusjes meegemaakt. Dat staat inmiddels, naast de reis uit Indonesië naar Nederland, ook op papier. Nu zijn we bezig met het wel en wee van vroeger. Het werk van mijn opa en oma. Het huis en de indeling van de kamers. Want waar laat je negen kinderen? En hoe zat het met huisdieren? School? Vriendjes en vriendinnetjes? Gingen ze naar de kerk? Hoe organiseerde opa en oma dat in hemelsnaam?
Mijn tante toverde een oud fotoboek uit de kast. Voor het eerst zag ik daar mijn overgroot ouders. Samen poserend in misschien wel hun achtertuin. Die foto raakte mij. Ik stam van deze mensen af maar ik heb ze nooit gekend. Ik zag de jonge versie van mijn opa en oma, hun trouwfoto’s en feestjes met (onbekende) familieleden en vrienden. Babyfoto’s van mijn vader en schoolfoto’s van ooms en tantes.
We hebben nog wat avondjes te gaan voor alles goed en wel op papier staat. Ook wil ik nog heel graag wat gesprekken met andere ooms en tantes inplannen. Hoe kijken ze terug op hun jeugd en wat zijn hun vroegste herinneringen? En wat dacht je van het uitpluizen van de fotoalbums? Het is een project waar aardig wat tijd in gaat zitten, maar wat erg leuk is om te doen! De geschiedenis komt weer een beetje tot leven. Niet alleen voor mijn ooms en tantes maar zeker ook voor de tweede en derde generatie. Zelf voel ik een verbondenheid met mensen die ik niet gekend heb en loopt er een onzichtbaar draadje naar een land waar ik nog nooit geweest ben.
Deborah Hamar 
Wat een mooi project, en wat goed dat je dit doet. Waarschijnlijk heel fijn om te doen ook, maar ook voor vele anderen in de familie erg leuk. Zeker ook voor volgende generaties…
Geeft heel veel voldoening. Alsof ik familie opnieuw leer kennen.
De nichtjes en neefjes die na mij geboren zijn hebben mijn opa en oma nauwelijks gekend. Voor hen zal dit zeker ook erg leuk zijn om terug te lezen.
Een heel mooi project inderdaad zeg! Wauw.
Heel mooi! Daar zul je heel veel voldoening uit halen…
Wat mooi,dat je dat doet zeg. Dat blijft een familiedocument waar iedereen die dat wil nog een keer op terug kan kijken/lezen. Mooi klusje voor de winteravonden.
Wat een ongelofelijk mooi project! Goed dat je het weer oppakt want zulke herinneringen zijn zo kostbaar en kunnen ook heel gemakkelijk verloren gaan.
Wat fijn dat je dat nog kunt doen. Eens mijn ouders gestorven zijn had ik pas het besef dat er veel dingen nooit verteld zijn, waardoor we iets fundamenteels missen uit het verleden.
Indonesische roots zowaar, en een wapenschild ook nog. Boeiend !
Het stomme is dat wij hier niet mee begonnen zouden zijn als mijn vader nog zou leven. (denk ik) Jammer genoeg kan ik hem niets meer vragen over vroeger.
Bijzonder he, dat familiewapen… Dat had ik hiervoor ook niet geweten.
Dat is inderdaad heel veel werk, maar wat een voldoening zul je hebben als het af is.
Fijn ook om een tante te hebben die met je meevoelt en samen met jou aan dit ‘project’ werkt. Zelf vind ik foto’s van vroeger altijd vreselijk mooi en tegelijkertijd mysterieus. Zo’n andere tijd en wat hebben die mensen allemaal beleeft?
Succes!
Dank je wel Desire.
Het leuke is dat inmiddels meer familieleden hebben aangegeven hier aan mee te willen werken! Het geeft al zoveel voldoening om hier mee bezig te zijn.
Er komt denk ik nog wel een vervolg op dit blog 🙂
Inderdaad een heel tijdrovend project maar wat een voldoening zal je (en de ganse familie) er van hebben eens het af is. Een heel bijzonder iets zal het worden, zoveel is zeker. Herinneringen worden waziger of raken helemaal vergeten, zo goed om alles op te schrijven! In mijn familie werd veel doodgezwegen , dat is nu wel heel letterlijk geworden want de meesten zijn er niet meer.
Wat pijnlijk dat er nooit over gesproken werd. En zeker nu het niet meer kan.
Ik begreep dat mijn opa ook nooit iets los wilde laten over de periode mbt de Japanse bezetting. Ik ben blij dat mijn tante nog zoveel weet.
Wat een hoop werk, maar wat een leuk project om te doen!
Wat gaaf! Mooi zeg om dat zo te doen. Zal vast ook een prachtig eindresultaat hebben.
Succes ermee!
Wat klinkt dat als een heerlijk project! En zo wordt je dan een beetje schrijver van familiegeschiedenis!
Wat mooi! En fijn dat alles dan voor altijd bewaard blijft. Mocht je het willen laten uitgeven, dan moet je eens kijken op mijnbestseller.nl. Ik heb geen aandelen, hoor. Maar ik laat daar elk jaar een boek van mijn weblog maken en ben er erg tevreden over.
Oh hier is ie al haha. Je stond inderdaad in de spam.
Thnx voor de link! Ik ga die eens bekijken.
Oeps. Ik plaatste een linkje. En ik ben nu dus in je spambox gevallen, denk ik… Maar wat mooi dit! Fijn dat het voor altijd bewaard blijft!
Je stond inderdaad in de spambox. Heb hem goed gekeurd maar nu ben ik hem kwijt 😦
Ben inderdaad opzoek naar een manier om dit verhaal te gaan bundelen. Dus alle tips zijn welkom. 🙂
Ik kom hier voor het eerst en vind het mooi om te lezen dat je hier mee bezig bent. Ergens misschien wel jammer dat je al die herinneringen en foto’s nu pas ziet, na het overlijden van je ouders. Mijn ouders (en dus ook grootouders) zijn ook geboren in Indonesië. Ik ben erg blij dat ik wel veel van hun jeugdfoto’s heb gezien. Als ik in Indonesië ben, probeer ik ook oude vrienden van mijn opa op te zoeken. Zo heb ik al weer vele verhalen gehoord over de jeugd van mijn vader. Erg leuk. Ik voel me dan ook erg thuis in Indonesië.
Een neef van mijn oma is ook bezig met zijn stamboom en doet dit digitaal. Dat is een handige manier om iedereen van alles toe te laten voegen.
Dank voor je mooie reactie.
Ik denk, dat zonder het overlijden van mijn ouders, ik hier misschien nog veel later pas interesse in zou krijgen. Juist nu ik geen vragen meer beantwoord kan krijgen is de hunkering naar informatie het grootst. Ik ben dan ook erg dankbaar voor alle kleine beetjes, foto’s en verhalen die ik her en der te horen krijg.
Pingback: Krontjong… | Deborah Hamar