De herinneringen aan mijn opa en oma gaan ver terug. Soms verlang ik zelfs naar die periode toen we iedere zondag daar op visite kwamen. Het was vaste prik voor heel de familie. Geen uitzondering, iedereen was aanwezig. Ook al mijn neefjes en nichtjes. Ik besef nu dat dit niet altijd even makkelijk moet zijn geweest. Hadden de “grote” mensen het toen niet ook druk, druk, druk, zoals nu? En hoe moe zullen mijn neven wel niet geweest zijn na een avondje stappen? Toch was iedereen er altijd. Terwijl de heren bij elkaar zaten om te klaverjassen of sport te kijken, zaten de dames in de keuken om de laatste roddels met elkaar door te nemen. De kinderen speelden in de gang, tuin of waar dan ook waar ze niemand tot last waren.
’s Avonds aten we met zijn allen aan de grote tafel het eten dat oma voor ons had klaar gemaakt.

Spijtig genoeg overleed mijn opa op veel te jonge leeftijd. Oma moest daardoor noodgedwongen verhuizen. De spil van de familie, die geleidelijk verdween. Uiteindelijk viel de familie uit elkaar. Natuurlijk zagen we elkaar op verjaardagen. Wanneer we niet druk, druk, druk waren. Of wanneer we zin hadden. De kleintjes groeiden op en kregen een eigen leven. Familie was belangrijk. Maar vrienden, op sommige momenten, nog veel meer. Het gevoel van “toen” is niet meer terug te halen. Dat behoort tot een herinnering. Een mooie gekleurde herinnering, dat dan weer wel. Het bleek dat de verbondenheid die ooit was, door meer mensen werd gemist. Daar moest dus toch wat aan gedaan worden. De geboortedag van oma werd onze nieuwe familiedag. Inmiddels ondernemen we al jaren op of rond die datum iets leuks met heel (of een groot gedeelte van) de familie.

Gingen we vroeger nog naar pretparken en aansluitend een etentje, zoeken we het nu wat dichter bij huis. Zo ook dit jaar. Gewoon in de achtertuin, bij oom en tante. Een familie BBQ. Met voor ieder wat wils. Het hoeft niet duur en groots. Of ver van huis. Zolang iedereen er maar is. Net als vroeger. Bij opa en oma thuis. Geen uitzondering, iedereen was aanwezig. Ook al mijn neven en nichten. En daar de kinderen van. Terwijl de heren met zijn allen gebogen stonden over de BBQ zaten de dames bij elkaar met een drankje in de hand om de laatste roddels door te nemen. De kinderen speelden in de tuin, brandpoort of zaten op de bank met hun Ipad op schoot een filmpje te kijken. ’s Avonds aten we met zijn allen, met een bord op schoot, het heerlijke vlees dat oom voor ons op de BBQ had klaar gemaakt.

Later op de avond gaf mijn nichtje ons een doos vol oude fotoalbums. We bladerden ze één voor één door. Wat grappig om een sprong van meer dan 20 jaar terug in de tijd te nemen. Ook alle familieleden die er nu niet meer zijn, en dat zijn er inmiddels te veel, kwamen voorbij. Dat gaf een extra speciaal gevoel aan deze mooie dag. Zo waren ze er toch nog een beetje bij en waren we compleet.

Dat wat ooit was, is helaas niet meer.Het gevoel van vervlogen tijden. Oh ik mis het soms enorm. Hoe graag ik ook wil, het komt niet meer terug. Ik moet het doen met de herinnering en die heb ik nog. Niet alleen op foto. Maar ook veilig in mijn hoofd en in mijn hart. Gelukkig heb ik nog wel de mogelijkheid om nieuwe herinneringen te maken. Samen met mijn familie.