Bijna twee jaar geleden besloot ik mijn werk als uitvaartfotograaf te stoppen. Het was goed zo. Alle diensten die ik heb mogen fotograferen waren bijzonder op hun eigen manier. Maar er zijn er bij die voor altijd een indruk op mij hebben gemaakt. Onderstaand verhaal is er één van.
De regen komt met bakken uit de hemel. Het is donker en somber buiten. Zodra ik mijn auto voor de deur van het afgesproken adres geparkeerd heb, blijf ik nog even zitten. Het is een trieste dag en ik moet iets gaan doen waar ik als een berg tegenop zie. Ik haal een paar keer diep adem en stap uit. Ik hoef gelukkig niet lang te wachten voor de deur open gaat. De eerste voorstelronde vind plaats in de gang. Als ik achter de man des huizes aanloop word ik in de woonkamer begroet door een schaterlachende peuter. Aan tafel zit haar moeder met de kleine meid op schoot. Zodra onze blikken elkaar treffen kijk ik in een paar prachtig helderblauwe ogen. Ze zet het meisje op de grond en geeft mij een trillende hand. Haar man vertrekt naar de keuken om koffie voor ons te zetten terwijl wij alle twee plaats nemen aan de grote tafel. De woonkamer ligt bezaait met speelgoed, duploblokken en knuffelbeesten. Deze jonge dame komt wat dat betreft niets te kort. Toch trekt mijn maag samen. Ik krijg een brok in mijn keel en voel een pijnlijke steek. Het leven is soms zo oneerlijk. Zonder dat iemand hier iets aan kan doen, gaat het belangrijkste in haar prille leventje haar binnenkort ontnomen worden. Haar moeder. Alsof ze mijn gedachte kan lezen begint ze te vertellen. Over de diagnose die gesteld is net na de geboorte van haar dochtertje. De slopende ziekte, het verloop hiervan en wat nu nog rest. Ondertussen staat de dampende koffie op tafel inclusief wat lekkers. Maar ik krijg geen hap door mijn keel. Haar ogen beginnen te stralen zodra ze over haar dochtertje begint te praten. Ze is haar lust en, zolang het nog duurt, haar leven. De reden waarom ik gekomen ben is niet alleen een kennismaking met de familie. Maar ook om te kijken of ik iets voor hen kan betekenen op de uitvaart van deze vrouw. Haar man pakt een dik boek uit de kast en legt het voor mij neer. Het is hun trouwalbum met prachtige sfeervolle foto’s. De foto’s die gemaakt moeten worden op de uitvaart moeten dezelfde stijl en sfeer hebben als hun trouwfoto’s. Ik heb de vraag nog niet gesteld of de man geeft al antwoord. De trouwfotograaf heeft nooit eerder een uitvaart gefotografeerd en had hun een rouwfotograaf aangeraden. De vrouw begint weer te vertellen. “Als ik er straks niet meer ben, wil ik dat mijn dochter een naslag werk heeft. Een trouwboek en een rouwboek. Voor later, zodat ze kan zien hoe het was.” Ze zucht. “Haar vierde verjaardag zal ik naar alle waarschijnlijkheid niet meer mee gaan maken.” Haar man pakt boven tafel haar hand en knijpt er zachtjes in. Even zijn we allemaal stil. Ik ben ontroerd door haar verhaal. Ze kijkt letterlijk de dood in ogen en toch kan ze zo krachtig vertellen. Want dat heeft ze gelukkig nog, haar kracht en haar wil om te genieten van de tijd die rest. Het moet een verschrikkelijke gedachte zijn om te weten dat ze er straks niet meer is terwijl haar kindje haar zo hard nodig heeft. Bij het afscheid kijk ik haar nog eenmaal aan. Haar helder blauwe ogen zal ik bij onze volgende ontmoeting niet meer zien…
***
Deborah Hamar 
Zo erg, soms is het leven echt niet eerlijk. Moedig dat je dit werk doet. ik zou het niet kunnen.
Oh, wat vreselijk…. Dat lijkt me echt de nachtmerrie van elke ouder, dat je weet dat je doodgaat terwijl je kinderen nog zo klein zijn en je nodig hebben. Echt heel naar….
Wist niet dat mensen dat deden uitvaart fotograferen – is inderdaad een heel aangrijpend verhaal – iemand verliezen is altijd erg, maar zeker als ze veel te jong zijn 😮
Ik krijg tranen in mijn ogen van je verhaal. De wereld kan soms zo oneerlijk zijn. Ik hoop dat het meisje, ondanks het verlies van haar moeder, nog een prachtig leven zal gaan krijgen.
Hoe erg moet het zijn om te sterven en een klein kind achter te moeten laten? Onwezenlijk….
Doet mij denken aan stichting Still daar doen ze ook dat intens droevige maar ook goede werk.Het is een triest verhaal waar jij toch zeker voor het kleine kind een herinnering voor het leven hebt gemaakt.
Het leven is zo oneerlijk soms… Wat lijkt me dit een zwaar beroep.. Maar ook wel weer heel mooi en dankbaar. Ook ik zou dit niet kunnen denk ik.
Wat schrijf je dit prachtig. Het lijkt mij heel confronterend werk. Knap!
wat een bijzonder beroep en wat een heftig verhaal. ik heb er ook een brok van in mijn keel
Wauw. Dat lijkt me nog best een pittige baan ondanks de mooie ontroerende verhalen. Respect.
Ik begrijp heel goed dat je met het werk bent gestopt. Hoe mooi het ook is wat je mensen kan bieden, het verdriet zie je ook… Knap dat je dat gedaan hebt!
Een heel zware tak van de sport. Het leven is niet eerlijk.
Mooi geschreven. En de vast gelegde herinnering is zo belangrijk voor haar dochter.
Ik herinner me dit verhaal… Ik was toen ontroerd en nu weer. Prachtig!
Heftig, hoor. Zo knap dat je dit gedaan hebt.