Vanaf de plek aan de tuintafel kijk ik naar Poownie, hoe hij op zijn gemak zijn late lunch naar binnen werkt. De andere paarden kijken vanaf een afstandje verlekkerd toe. Dat geluk heeft Poownie, zonder voortanden en met zijn 25 jaar de oudste van de kudde dagelijks een extra portie voer voorgeschoteld krijgen. Zelf laat ik mij in die tussentijd verwarmen door de najaarszon. Ik ben zo moe dat ik hier, ter plekke, in slaap zou kunnen vallen. Ik loop altijd een beetje op mijn tenen op de vrijdagmiddag. Moe van de hele week door stampen. Maar de laatste weken is het erger dan anders. Door een aantal zieken op de zaak is het druk en loop ik niet meer op mijn tenen maar op mijn tandvlees. Het is dat de zon schijnt maar eigenlijk ben ik zo moe dat ik er chagrijnig van word.
Om op de vrijdag tijd te sparen rijd ik tegenwoordig vanuit mijn werk naar stal. Ik geef hem zijn eten en wat aandacht voor ik weer huiswaarts keer. Geregeld spookt het door mijn hoofd om een verzorgster voor hem te zoeken. Zoals “vroeger”. Toen hij nog in de bloei van zijn leven was. Ze namen mij werk uit handen. Poownie kreeg liefde en aandacht en zelf hadden ze een paard met een gouden hart. Hij sprong, croste door de bossen. Liep wedstrijden en ging zelfs met ze mee op vakantie. Dat is inmiddels alweer een aantal jaar geleden. Maar wat heeft een verzorgster nu aan een bejaard paard?!
Met zijn 25 jaar doet ie het nog prima hoor. Maar ik wil niet dat er nog met hem gejakkerd wordt. Of ondoordachte acties uitgehaald worden. De rek begint langzaam uit mijn “opaatje” te raken. Iets waar ik toch rekening mee moet houden. De stalbaas bood aan om Poownie op de vrijdag van zijn middagsnack te voorzien. Zoveel werk is het nu ook weer niet. Eerst wilde ik niet ingaan op haar aanbod. Liever wanneer het echt nodig mocht zijn.
Nadat ze het twee keer aangeboden had bedacht ik mij. Ze “kookte” een keertje toen ik echt niet kon en vanaf dat moment is ze op de vrijdag zijn maaltijden blijven geven. Bovenstaande is inmiddels alweer een paar weken geleden. De eerste keer voelde ik mij wat onwennig en zelfs bezwaard. Na 1.5 jaar een soort mantelzorger te zijn voor je eigen paard met periodes dat ik soms twee keer per dag langs ging, naar één dag echt heel bewust overslaan.
Tot nu toe voelt iedere vrijdagmiddag, einde van de werkdag, als een cadeautje. Ik hou super veel van Poownie maar een vrijdagavond niet weg te hoeven, gewoon op de bak kunnen ploffen en bijkomen van een week buffelen voelt echt heerlijk. En toen ik van de week een appje kreeg dat ze hem zelfs mee uit grazen had genomen realiseerde ik voor de zoveelste keer dat we het echt getroffen hebben op deze stal!
-❤️-
Deborah Hamar 
Wat een geluk heb je met haar zeg ! Dat zal je vast wat extra rust geven.
Aah wat fijn! Kan me voorstellen dat het fijn is als je even een vrijdag avondje rustig aan kan doen toch zal ik me inderdaad ook bezwaard voelen..
Heel fijn dat je die druk niet voelt maar ook dat er goed wordt gezorgd voor je paard. Heel geruststellend.
Wat fijn dat ze zo goed voor je paard zorgen. Gaat veel tijd in zitten he, maar de band schijnt echt kostbaar te zijn
Kan me voorstellen dat het de eerste (paar) keer een beetje onwennig en ongemakkelijk is misschien, maar het is ook goed naar jezelf te luisteren. Als er meer rust is of je krijgt er meer behoefte aan, dan kan je altijd nog kiezen om wel vrijdagmiddag te gaan.
Het lijkt me best lastig om dit uit handen te geven, het is tenslotte jouw paard, maar de tijd die je nu in deze drukke tijd hebt, zal ook goed voelen.
Voel je niet bezwaard, soms kan het gewoon even niet anders, je hebt lief en leed met Poownie meegemaakt… inmiddels, zijn haren van zwart naar wit gekleurd…25 jaar om je liefde en plezier waar jullie beiden zo van hebben genoten … neem Poownie je dat zeker niet kwalijk als je vrijdag het uit handen geeft .. voor haar of hem is het belangrijk dat je nog steeds aandacht en aanwezig ben… wat dat betreft ben je zo trouw.. dus Deborah plof lekker op die bank, als je knock-out gaat daar heeft niemand plezier van 😘
Dank je wel voor je lieve reactie Janet!! 🤗
Iedereen heeft al eens een moment van rust nodig – goed dat je iemand hebt die je dat kan geven 🙂
Wat fijn dat die dag uit handen gegeven kon worden, en dat je dan ook weet dat het goed is. Iedereen heeft weleens tijd voor zichzelf nodig.
Wat heerlijk om te lezen, je paardje heeft het goed dat is duidelijk.
Ja inderdaad. We stonden goed, gingen naar beter. Maar de stal waar we nu staan overtreft alles. Echt heel fijn.
Soms moet je (dat kleine beetje) hulp gewoon accepteren. Jij zou het andersom toch ook doen? Geniet maar lekker van je vrije tijd.
Inderdaad. Tot voor kort deed ik het zelfde voor een andere stalgenoot haha.
Ik ben ook zo dol op onze Trixie. Een huisdier voegt echt veel waarde toe aan het leven vind ik.